Του φευγάτου η μάνα, ποτέ δεν έκλαψε

Κάτι τέτοιο συνέβη από την αρχή της πρώτης συνεδρίασης της χρηματιστηριακής εβδομάδας.

Κι αυτό σχετίζεται προφανώς με την κακή εξέλιξη της SVB (και αργότερα της Signature).

Μολονότι από μόνα τους τα περιστατικά δεν θα επηρέαζαν το σύνολο των χρηματαγορών, μολαταύτα εξαιτίας αφενός του πικρού παρελθόντος της Lehman Brothers, αφετέρου των φόβων για αφερεγγυότητα του θωρακισμένου έως πρότινος αμερικανικού τραπεζικού συστήματος, ήρθε μια καλή πρώτη σφαλιάρα.

Εξού και η απεγνωσμένη προσπάθεια των αρχών να καθησυχάσουν τις αγορές λαμβάνοντας δραστικά μέτρα.

Μην ξεχνάμε ότι υπήρχε ηδη ο πονοκέφαλος του επίμονου πληθωρισμού.

Αυτό που ακόμα στέκει είναι πώς και ήρθε τόσο συντονισμένα η αποστροφή των πελατών της SVB, η οποία οδήγησε και στην κατάρρευση.

Στα εγχώρια, η ειδησεογραφία μάς βρήκε κλειστούς για Σ/Κ, και οριακά πάνω στις μεσοπρόθεσμες στηρίξεις των 1060, που είχαν τιμηθεί μέσα στην εβδομάδα αναδεικνύοντας την αξία τους.

Έτσι, ο πρωινός πανικός έσβησε κάθε ελπίδα επιθετικής συνέχισης της πολύμηνης ανόδου, με τους αγοραστές να απέχουν παρασάγγας και το εν λόγω επίπεδο να χάνεται απνευστί. Οι 1057-1062 είναι πλέον αντίσταση.

Οι τραπεζικές μετοχές πιέζονται περισσότερο, όπως εξάλλου όλες παγκοσμίως. Τα λοιπά χαρτιά, απλά “φτηναίνουν” για να τα ξαναδούμε εν καιρώ.

Και η νευρικότητα ήταν προφανής καθώς προς το κλείσιμο, οι τράπεζες βγήκαν έως και θετικές.

Το σίγουρο είναι ότι έχει αυξηθεί κατακόρυφα η μεταβλητότητα στο ταμπλό. Επομένως, και ο κίνδυνος. Οπότε, είτε μειώνουμε θέσεις ανοίγοντας την ανοχή στον κίνδυνο, ή μικραίνουμε πολύ την ανοχή μας προς αποφυγή περαιτέρω ολίσθησης. Ή απλά, μένουμε εκτός.