Τα σχολεία της Αμερικής οδεύουν προς κρίση

Σε συνέλευση, νωρίτερα φέτος, τα μέλη του διοικητικού συμβουλίου στη μεγαλύτερη δημόσια σχολική περιφέρεια του Σιάτλ αντίκρυσαν ένα φρικτό γράφημα. Για πάνω από πέντε χρόνια, ο αριθμός του προσωπικού πλήρους απασχόλησης στο μισθολόγιο της περιφέρειας έχει αυξηθεί, παρόλο που ο αριθμός των μαθητών στα βιβλία εγγραφών έχει μειωθεί. Τον Σεπτέμβριο οι εκπαιδευτικοί πέτυχαν αύξηση μισθών μετά από απεργία που καθυστέρησε την έναρξη της νέας σχολικής χρονιάς. Αλλά οι εγγραφές θα μπορούσαν να συνεχίσουν να συρρικνώνονται για μια δεκαετία, εκτιμούν οι περιφερειακοί ηγέτες, οι οποίοι προειδοποιούν για δημοσιονομικές μαύρες τρύπες. Η απειλούμενη χρεοκοπία μπορεί τελικά να απαιτήσει «ενοποίηση», που μπορεί να σημαίνει κλείσιμο των σχολείων.

Ο αριθμός των μαθητών μειώνεται στα αστικά σχολεία σε μεγάλο μέρος της Αμερικής. Ως αποτέλεσμα των χαμηλών ποσοστών γεννήσεων και των χαμηλότερων από το συνηθισμένο επιπέδων μετανάστευσης, ο συνολικός αριθμός παιδιών στη χώρα μειώθηκε κατά 1 εκατομμύριο τα δέκα χρόνια έως το 2020. Πολλές μεγάλες πόλεις έχουν ένα ακόμη πρόβλημα: οι οικογένειες φεύγουν. Η κύρια δημόσια σχολική περιφέρεια του Σικάγο έχει χάσει το ένα πέμπτο των μαθητών της μέσα σε μια δεκαετία (αν και μερικοί από αυτούς έχουν εγγραφεί σε ιδιωτικά σχολεία). Το Λος Άντζελες έχει χάσει ένα τέταρτο. Οι περιφερειακοί πολιτικοί αυτής της πόλης λένε ότι οι αριθμοί θα μπορούσαν να μειωθούν κατά ένα τέταρτο περίπου μέχρι το 2030.

Η πανδημία επιτάχυνε αυτά τα δεινά. Γονείς που ήθελαν ήδη να φύγουν διαπίστωσαν ότι η πανδημία έκανε τις πόλεις τους λιγότερο ελκυστικές. Τα αστικά σχολεία διατήρησαν την εξ αποστάσεως εκπαίδευση περισσότερο από άλλα, που έδωσε σε κάποιες οικογένειες επιπλέον λόγο να φύγουν. Οι εγγραφές στα δημόσια σχολεία της Νέας Υόρκης μειώθηκαν κατά 10% τα τρία χρόνια από την έναρξη της πανδημίας. Σε μερικές από τις γειτονιές της η πτώση φτάνει σχεδόν το ένα πέμπτο. Οι οικογένειες με παιδιά κάτω των πέντε ετών ήταν ιδιαίτερα πιθανό να εγκαταλείψουν τις μεγάλες πόλεις κατά τη διάρκεια της πανδημίας, αναφέρουν στοιχεία από το Γραφείο Απογραφής. Επομένως, ο πλήρης αντίκτυπος μπορεί να μην έχει ακόμη καταγραφεί.

Ταξικοί διαχωρισμοί

Οι σχολικές περιφέρειες γενικά χρηματοδοτούνται ανά μαθητή. Ακόμη και μικρές μειώσεις στις εγγραφές μπορεί επομένως να έχουν οδυνηρά αποτελέσματα. Μερικά από τα παιδιά που εγκατέλειψαν τα αστικά σχολεία κατά τη διάρκεια της πανδημίας μπορεί να καταλήξουν να επιστρέψουν στις τάξεις: κάποιο ποσοστό εκπαιδεύεται στο σπίτι και αυτό μπορεί να τα έχει κουράσει. Αλλά οι άλλες τάσεις που έχουν αραιώσει τις τάξεις στο κέντρο της πόλης πιθανότατα δεν θα αντιστραφούν σύντομα, ακόμα κι αν η μετανάστευση αρχίσει να ανεβάζει τον αριθμό των παιδιών στην Αμερική. Σε ορισμένες πόλεις η ανάγκη να κλείσουν τα σχολεία αυξάνεται. Περίπου το 1% των παραδοσιακών δημόσιων σχολείων κλείνουν κάθε χρόνο, λέει ο Ντάγκλας Χάρις του Πανεπιστημίου Tulane (το ποσοστό κλεισίματος είναι 5% για τα δημόσια εκτός περιφερειακής επίβλεψης σχολεία και 3% για τα ιδιωτικά). Ο αριθμός αυτός μάλλον θα αυξηθεί.

Οι πρόσφατες μάχες γύρω από το θέμα δείχνουν ότι αυτό θα βλάψει. Διαμαρτυρίες, συμπεριλαμβανομένης απεργίας πείνας, ξέσπασαν πέρυσι αφού μέλη της σχολικής επιτροπής στο Όκλαντ της Καλιφόρνια ψήφισαν για το κλείσιμο ή τη συγχώνευση πολλών σχολείων. Θυμωμένοι ντόπιοι εγκατέστησαν νέα επιτροπή, η οποία τον Ιανουάριο ανακοίνωσε ότι ακυρώνει πολλές από τις περικοπές. Στο Σικάγο περίπου το ένα τρίτο των σχολείων λειτουργούν σε κτίρια με μισή πληρότητα, ή λιγότερο, σύμφωνα με στοιχεία της τοπικής κυβέρνησης που αναλύονται από τον ιστότοπο «Wirepoints». Το μικρότερο από αυτά έχει περίπου 30 μαθητές και λίγο περισσότερο από 20 άτομα προσωπικό.

Ο αποσπασματικός τρόπος με τον οποίο διοικούνται τα σχολεία στην Αμερική—από μέλη του διοικητικού συμβουλίου σε περίπου 14.000 περιφέρειες—μπορεί να δυσχεράνει την αποτελεσματική συρρίκνωση των σχολείων σε μεγάλες μητροπολιτικές περιοχές από ό,τι σε άλλες χώρες. Τα εκπαιδευτικά συνδικάτα της Αμερικής είναι ασυνήθιστα ευέξαπτα: η εχθρότητά τους προς τις εξετάσεις έχει ωθήσει κάποιες φορές τα διοικητικά συμβούλια να δηλώσουν, ενοχλημένα, ότι τα αποτελέσματα κάποιου σχολείου δεν θα παίξουν κανένα ρόλο στην απόφαση να κλείσει ή να συγχωνευτεί. Οι εντάσεις σχετικά με φυλετικά θέματα κάνουν τα πράγματα πιο περίπλοκα. Οι οικογένειες στα κέντρα των αστικών ιστών υποψιάζονται μερικές φορές ότι τα σχολεία τους έχουν προοριστεί για κλείσιμο μόνο επειδή οι γονείς σε πλουσιότερες, πιο λευκές, περιοχές έχουν περισσότερη ισχύ για να εγείρουν θέματα.

Η χρονοτριβή ποδιών σπάνια βοηθάει. Οι μικρότερες τάξεις δεν ενισχύουν αξιόπιστα τα αποτελέσματα. Οι άριστοι δάσκαλοι είναι πιο σημαντικοί. Η εκπαίδευση και η επιβράβευση των καλών είναι πιο εύκολη αν δεν είναι «απλωμένοι». Είναι επίσης πιο δύσκολο για τα μικρότερα σχολεία να παρέχουν όλα τα μαθήματα και τις εξωσχολικές δραστηριότητες που θα έπρεπε να προσφέρει η αμερικανική εκπαίδευση. Οι ηγεσίες καλών εκπαιδευτικών συστημάτων σε άλλα μέρη του κόσμου ήταν μερικές φορές αδίστακτοι για το κλείσιμο μικρών ιδρυμάτων. Σε 20 χρόνια, ο αριθμός των γενικών σχολείων στη Φινλανδία, για παράδειγμα, έχει συρρικνωθεί κατά περίπου 40%.

Ο προγραμματισμός εκ των προτέρων θα γλιτώσει από προβλήματα. Όταν η Νέα Υόρκη έκλεισε τα σχολεία πριν από δέκα χρόνια, βρήκε αρκετό χρόνο και χρήμα για να κλείσει μερικά από αυτά σιγά-σιγά, σταδιακά, μια τάξη τη φορά. Αυτό έδωσε στους νέους που δεν ήθελαν να μετακινηθούν την επιλογή να αλλάξουν σχολείο όταν φτάσουν σε συγκεκριμένη τάξη. Οι αρχές στο Σικάγο έδωσαν στους εκπαιδευτικούς που φαινόταν πιθανό να χάσουν τη δουλειά τους μια πρώιμη ευκαιρία να επανεκπαιδευτούν για ρόλους υψηλής ζήτησης. Αλλά πολύ συχνά η συζήτηση για το κλείσιμο των σχολείων ξεκινά μόνο όταν τα πράγματα είναι ήδη απελπιστικά, λέει ο Πολ Χιλ της δεξαμενής σκέψης «Κέντρο για την Επανεφεύρεση της Δημόσιας Εκπαίδευσης». Αυτό αφήνει να χαθεί η ευκαιρία να κλείσουν τα σχολεία «με σεβασμό και διαφάνεια». Αντίθετα, το να κάνεις πράγματα βιαστικά κάνει τους ηγέτες των περιφερειών να φαίνονται «σαν να κλέβουν κάτι».

Το ανησυχητικό είναι ότι λίγες αστικές σχολικές περιφέρειες παίρνουν σοβαρά τα προβλήματά τους αρκετά άσχημα, τονίζει η Μαργκερίτ Ρόζα, ειδικός στα σχολικά οικονομικά στο Πανεπιστήμιο Georgetown. Από την αρχή της πανδημίας τους έχουν δοθεί πολλά χρήματα σε ομοσπονδιακή βοήθεια. Ορισμένες το χρησιμοποίησαν απλώς για να καθυστερήσουν τις αποφάσεις σχετικά με τη μείωση του προσωπικού, που είχαν ήδη αργήσει. Τα επιπλέον μετρητά, που πλέον λιγοστεύουν, έχουν επίσης κάνει τα συνδικάτα πιο πιθανό να απαιτούν αυξήσεις μισθών και μπόνους, ακόμη και σε μέρη όπου η πτώση εγγραφών ήταν απότομη. Η άκρη του γκρεμού πλησιάζει του χρόνου, όταν τα κονδύλια αρωγής πρόκειται να λήξουν. Προς το παρόν, φαίνεται ότι οι τσακωμοί που πρόκειται να ακολουθήσουν θα αφορούν τα πάντα εκτός από το πώς να βοηθηθούν καλύτερα τα παιδιά να αποκτήσουν γνώσεις.