Λίγα λόγια

Είναι εντυπωσιακό πόσο γρήγορα αλλάζουν οι καιροί. Μέσα σε μία εβδομάδα ήρθαν τα πάνω κάτω. Η καχυποψία επέστρεψε στο παγκόσμιο χρηματοπιστωτικό σύστημα. Οι αδύναμοι κρίκοι, οι ύποπτοι για προβλήματα, οι συνήθεις ύποπτοι βρίσκονται ξανά στο επίκεντρο. Από τις μικρομεσαίες τράπεζες στις ΗΠΑ, μέχρι τα ελβετικά τραπεζικά κατεστημένα, όλες κλυδωνίζονται. Φαντάζεται κανείς ότι οι διεθνείς «σορτάκηδες» δεν ρίχνουν μια ματιά στις ελληνικές τράπεζες που μόλις πρόσφατα πάτησαν στα πόδια τους; Το παραμικρό πρόβλημα να βρουν, θα το στοχεύσουν με μεγάλη σφοδρότητα. Απλά δεν βρίσκουν. Βοηθάει η αυστηρή εποπτεία από τη Φρανκφούρτη. Οπως και η καλή ποιότητα των «μπαρουτοκαπνισμένων» στις κρίσεις διοικήσεων των τραπεζών. Βοηθάει και η καλή μας τύχη. Σίγουρα δεν βοηθούν παραδοχές ότι «είμαστε ασφαλείς». Οχι τίποτα άλλο, αλλά γιατί τις έχουμε ξανακούσει στο παρελθόν και αποδείχτηκε το αντίθετο.

Για να γίνει αντιληπτό το περιβάλλον που κινούμαστε, φανταστείτε ότι μόλις πριν από μερικές εβδομάδες, το «τραστ της αντίδρασης στα πάντα» είχε στοχεύσει τις εγχώριες τράπεζες. Τις κατηγορούσε ότι κακώς είχαν κέρδη και ότι κατά κάποιον τρόπο έπρεπε στο πλαίσιο κάποιου σοσιαλιστικού μηχανισμού να τα επιστρέψουν στους πολίτες. Δεν δικαιούνταν σύμφωνα με το «επαναστατικό μανιφέστο» οι ελληνικές τράπεζες να έχουν κέρδη πέραν ενός ορίου, που κάποιοι πιο… αρμόδιοι είχαν υπολογίσει – μάλλον στο γόνατο – ως εύλογο.

Το προεκλογικό λαϊκό ανάγνωσμα μιλούσε (έλεγε ψέματα) για 700.000 σπίτια που κινδύνευαν να βγουν σε πλειστηριασμό, τη στιγμή που τόσα ήταν όλα τα ενυπόθηκα δάνεια των funds, τα περισσότερα των οποίων εξυπηρετούνται κανονικά. Καλούσε μάλιστα το εγχώριο χρηματοπιστωτικό σύστημα πέραν της ανάληψης του ρίσκου όλων σχεδόν των παλιών δανείων, να αυξήσει το ρίσκο και στις νέες χορηγήσεις.

Είναι σαφές ότι αν το είχαν κάνει οι ελληνικές τράπεζες, αν είχαν επιδοθεί σε «πάρτι» χορηγήσεων χωρίς επαρκείς εγγυήσεις, τώρα που ξέσπασε μια ακόμα διεθνής τραπεζική κρίση, θα το βρίσκαμε μπροστά μας. Τώρα που όλοι έχουν βάλει τα πάντα στον «μικροσκοπικό φακό» ψάχνοντας τον επόμενο ευάλωτο, οι ελληνικές τράπεζες – λόγω και του σχετικά πρόσφατου βεβαρημένου παρελθόντος – θα ήταν οι πρώτοι στόχοι. Μέχρι ενός σημείου, σε αυτή τη γραμμή, του «τραστ της αντίδρασης στα πάντα», αρκετά ηπιότερα, είχε προσχωρήσει στα τέλη του 2022 και η κυβέρνηση, με τον υπουργό Οικονομικών να φτάνει μέχρι τα… μπινελίκια προς τους τραπεζίτες και το Μέγαρο Μαξίμου να σιγοντάρει. Αλλο αν τώρα τηρούν σιγήν ιχθύος και ο πρωθυπουργικός σύμβουλος Αλέξης Πατέλης χαίρεται για το γεγονός ότι οι ελληνικές τράπεζες έχουν σήμερα από τον υψηλότερο λόγο καταθέσεων προς δάνεια στην Ευρώπη και το ρυθμιστικό πλαίσιο είναι πάρα πολύ αυστηρό.

Οι ελληνικές τράπεζες, από το απόλυτο μηδέν, που τις είχε φέρει ο ΣΥΡΙΖΑ, έχουν δημιουργήσει μια αξία (κεφαλαιοποίηση) άνω των 14 δισεκατομμυρίων ευρώ και έχουν καθαρίσει τους ισολογισμούς τους από τα κόκκινα δάνεια. Ενα σημαντικό μέρος αυτής της αξίας, ανήκει μέσω του Ταμείου Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας στον ελληνικό λαό. Αυτή η αξία πρέπει να προστατευτεί. Για να γίνει αυτό χρειάζονται λίγα λόγια από πολιτικούς, ώστε να μπορούν να λειτουργούν απρόσκοπτα οι αυστηροί μηχανισμοί εποπτείας…