Ποιοι αποφασίζουν στις εκλογές…

Προκηρύχθηκαν λοιπόν επίσημα οι εκλογές για τις 21 Μαΐου. Εκεί θα ψηφίσουν όλοι όσοι τηρούν τις νόμιμες προϋποθέσεις. Μία όμως προϋπόθεση απουσιάζει. Ο βαθμός δηλαδή στον οποίο ο κάθε πολίτης έχει την εγκεφαλική ικανότητα και γνώση, μαζί με την κατάλληλη κρίση, να επιλέξει πολιτικές πλατφόρμες και πρόσωπα ικανά όχι μόνο να τον εκπροσωπήσουν αλλά να οδηγήσουν και τη χώρα μέσα από το ακανθώδες τοπίο της εποχής μας σε ήσυχα και ευημερούντα λιμάνια.

Τι είδους ελιτισμός είναι πάλι αυτός; θα μπορούσε να αναρωτηθεί κάποιος. Ακούγοντας όμως τα διάφορα ψυχαγωγικά πάνελ στην τηλεόραση όπου σε σχετικές ερωτήσεις γνώσεων οι απαντήσεις μπορεί να προκαλέσουν εγκεφαλικό επεισόδιο, αρχίζεις ν’ αναρωτιέσαι… Σε ερώτηση για το ποιες χώρες βρίσκονται γύρω από τη Μαύρη Θάλασσα υπήρξαν, από όλους τους διαγωνιζόμενους, απαντήσεις που άρχιζαν από… την Αφρική και έφθαναν στη Λιθουανία, τη Γερμανία, το Ισραήλ, μέχρι και τη… Μαυριτανία (επειδή ίσως περιέχει το «μαύρο» στο όνομά της)! Αντίστοιχες απαντήσεις τραγικής άγνοιας έδωσαν νεαρά άτομα από τηλεοράσεως στον δρόμο, όταν τους ζητήθηκε να υποδείξουν την Ελλάδα στον χάρτη της Ευρώπης! Φαντάσου να τους ζητούσαν και στης υφηλίου!

Αυτοί είναι οι πολίτες που θα προσέλθουν στις κάλπες για να κρίνουν το μέλλον του τόπου; Εύλογα δημιουργούνται ερωτήματα για την ποιότητα της δημοκρατίας και για το μέλλον της. Χώρια βέβαια τα ερωτήματα που ανακύπτουν για την ποιότητα της παιδείας που παρέχεται στα σχολεία μας και για το επίπεδο των αναξιολόγητων εκπαιδευτικών μας. Αυτό το εκλογικό σώμα σε λίγες μόνο ημέρες θα κληθεί να αποφασίσει για το μέλλον όλων μας, για τις σχέσεις μας με την Τουρκία, με την Ευρώπη, τις ΗΠΑ και τη Ρωσία.

Χώρια βέβαια οι επιλογές που θα κληθεί να κάνει για ιδεολογίες, πολιτικά προγράμματα, προγραμματικές θέσεις και οικονομικές πολιτικές. Ποιοι θα κληθούν να αποφασίσουν γι’ αυτά; Οι πολίτες που σε σχετική έρευνα γνώμης δήλωσαν κατά 90% αντίπαλοι της παγκοσμιοποίησης αλλά που όμως οι ίδιοι ομολόγησαν, σε ποσοστό 85%, πως δεν ήξεραν τι ακριβώς είναι…

Με αυτά τα δεδομένα ο καθένας καταλαβαίνει τι ενδεχόμενα μας επιφυλάσσει η κάλπη. Και ποιες είναι οι τύχες μας για το μέλλον. Εχοντας συλλογικά κατακεραυνώσει τις λογικές του μικρότερου δημόσιου τομέα, της επιχειρηματικότητας και της οικονομίας της αγοράς, ανακαλύπτουμε συνέχεια την «επιστροφή του κράτους» και διαιωνίζουμε τη νοοτροπία της δημοσιοϋπαλληλίας, του ωχαδερφισμού και της ήσσονος προσπάθειας. Ανεξάρτητα αν παγκοσμίως τελικά «το κράτος δεν επιστρέφει», αυτό που παραμένει συνέχεια σε ισχύ είναι η αδιαφορία για σκληρή δουλειά και για καινοτομίες. Οπως έχει γράψει η Σώτη Τριανταφύλλου, αυτό που με σταθερότητα παράγουμε είναι προστατευμένοι δημόσιοι υπάλληλοι, δηλ. «ένα έθνος από μαμόθρεφτα». Διαιωνίζουμε λοιπόν το παρελθόν. Αλλά δίχως να αλλάζει η ποιότητα του εκλογικού σώματος, τίποτα στην πράξη δεν πρόκειται να μεταβληθεί.

Τι μπορεί να γίνει; Δεν είναι εύκολη η απάντηση σε αυτό το ερώτημα. Γιατί θα πρέπει αρχικά να συμφωνήσουμε οι περισσότεροι. Και στη συνέχεια να αναθέσουμε σε μια υπερ- η εξω- κομματική επιτροπή Σοφών να ανατάξει το εκπαιδευτικό μας σύστημα (μέσης και ανώτατης παιδείας) ώστε σύντομα να γίνει ανάλογο του διεθνούς ιστορικοπνευματικού επιπέδου της χώρας, να επιβάλει υποχρεωτική και την αγγλική γλώσσα και να περιορίσει στο ελάχιστο τα τηλεοπτικά προγράμματα βλακείας που κατακλύζουν τους δέκτες. Ξεκινώντας από αυτά, είναι ενδεχόμενο σε βάθος κάποιου εύλογου χρόνου η χώρα να αποκτήσει ένα νοήμον εκλογικό σώμα που δεν θα ανέχεται ηλιθιότητες – και στα κομματικά προγράμματα αλλά και στις επιλογές των υποψηφίων.