Μπιλ Γκέιτς: Τα τρία σημαντικότερα πράγματα που μπορεί να διδαχθεί κάποιος

Από την πρώτη τους, κιόλας, συνάντηση, ήταν ξεκάθαρο ότι ήταν κάποιος από τον οποίο μπορούσες να μάθεις πάρα πολλά.

Κατά τη διάρκεια της εξομολόγησής του, ο Williams αναλύει τα τρία σημαντικότερα πράγματα που έμαθε και κουβαλάει σαν εφόδιο στην μετέπειτα πορεία του.

Η πρώτη τους συνάντηση, έλαβε χώρα λίγες μέρες μετά την άφιξη της ομάδας της Fox Software στην πανεπιστημιούπολη της Microsoft στο Ρέντμοντ. Η Microsoft είχε πληρώσει πάνω από 170 εκατομμύρια δολάρια για την εταιρεία και ήταν σαφές ότι ο Μπιλ ήθελε να δει τι είχε αγοράσει.

 Το προϊόν της Fox, το FoxPro, ήταν πολλές, πολλές φορές πιο γρήγορο από το Cirrus, το προϊόν της Microsoft που ανταγωνιζόταν (αργότερα κυκλοφόρησε ως Access). Ο Γκέιτς ήθελε να κατανοήσει το γιατί.

 Γρήγορα κατάλαβε ότι ο υπεύθυνος για την ανάπτυξη του FoxPro ήταν ο Eric Christensen, μια καθαρή ιδιοφυΐα. Ο Μπιλ επικεντρώθηκε αμέσως μόνο σε αυτόν και αυτό που ακολούθησε ήταν εξωπραγματικό . Ο Μπιλ έθετε γρήγορα όλο και πιο λεπτομερείς ερωτήσεις, μέχρι που συζητούσαν την κίνηση των μεμονωμένων bit και το μέγεθος της κρυφής μνήμης εντολών Intel 80386.

 Κάποια στιγμή η συνάντηση τελείωσε. Ο Μπιλ έγνεψε καταφατικά και χαμογέλασε, σχεδόν περήφανος για τον εαυτό του. Είχε πάρει τις απαντήσεις που ήθελε.

 «Στα χρόνια που πέρασαν, είδα τον Μπιλ να κάνει το ίδιο πράγμα ξανά και ξανά», λέει ο Williams. «Ήταν πάντα περίεργος, ήθελε πάντα να καταλάβει, πάντα έψαχνε για περισσότερες λεπτομέρειες», προσθέτει.

Ένα δεύτερο πράγμα που επισημαίνει ο Williams, είναι η ικανότητα του Γκέιτς να «μυρίζεται» το ψέμα.

 Υπήρχαν οι άνθρωποι που ήταν αρκετά δυνατοί για να παραδεχτούν, στο πρόσωπο του πλουσιότερου τότε ανθρώπου του πλανήτη, ότι «δεν ξέρω». Και υπήρξαν και εκείνοι που έλεγαν πράγματα που δεν έστεκαν, αφηγείται ο Williams.

Ο Μπιλ το καταλάβαινε κατευθείαν. Αν ο συνομιλητής του ήταν κατάφωρα λάθος και έλεγε ψέματα, θα τον προσέβαλε αμέσως.

Το ψέμα είναι κάτι που απεχθάνεται, αλλά το εκπληκτικό είναι ότι το καταλάβαινε αμέσως.

Αλλά η ικανότητα του Μπιλ να «μυρίζεται» το ψέμα φαινόταν να βελτιώνεται με την πάροδο του χρόνου. Αργότερα μπορούσε να το καταλάβει μόνο από τις εκφράσεις του προσώπου του συνομιλητή του.

«Έμαθα να προσέχω τα μάτια, τον αβέβαιο τόνο στην ομιλία ή τη μυρωδιά του ψέματος», λέει χαρακτηριστικά ο Williams. «Με τον καιρό μπορούσα να αναγνωρίσω το πρόσωπο κάποιου που  προτιμούσε να πεθάνει παρά να πει την αλήθεια», συμπληρώνει.

Το μεγαλύτερο προσόν του Μπιλ, ωστόσο, είναι η ικανότητά του να αντιμετωπίζει ένα χάος και να βρίσκει τη λύση.

Σύμφωνα με τον Williams, ο Γκέιτς έβρισκε πάντα τα δύο ή τρία πράγματα που είχαν πραγματικά σημασία και μέσα από αυτά άρχιζε να δημιουργεί.

«Η ικανότητά του να βλέπει τόσο τις λεπτομέρειες όσο και ολόκληρη την εικόνα σε ένα κάδρο είναι εκπληκτική. Η ιδιοφυΐα του στο να ανακαλύπτει τι έχει σημασία και τι όχι είναι απερίγραπτη.

Ομολογώ ότι δεν έμαθα ποτέ πώς να το κάνω αυτό. Τουλάχιστον όχι στο επίπεδό του.

 Το μόνο σίγουρο είναι ότι εμαθα πολλά περνώντας χρόνο με τον Μπιλ Γκέιτς», καταλήγει ο Williams.