Αγγλία: Ιστορική σκούνα του 1917 οδηγείται σε διαλυτήριο [εικόνες]

Μια ιστορική τρικάταρτη βοηθητική σκούνα (γολέτα) που κατασκευάστηκε για να εκμεταλλευτεί τις εμπορικές σε μικρές αποστάσεις κατά τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο και πιο γνωστή για τα 40 χρόνια υπηρεσίας στη Θάλασσα της Ιρλανδίας πρόκειται να αποσυναρμολογηθεί μετά την απόφαση των Εθνικών Μουσείων του Λίβερπουλ, καθώς το κόστος αποκατάστασης και συντήρησης κρίθηκε μη βιώσιμο.

«Το Διοικητικό Συμβούλιο των Εθνικών Μουσείων του Λίβερπουλ ενέκρινε την αποδόμηση του De Wadden», ανακοινώθηκε στις 3 Μαΐου μετά από διαβούλευση και μελέτη σκοπιμότητας διάρκειας ενός έτους. Οι αρχές συμβουλεύτηκαν μια ευρεία ομάδα ειδικών συμπεριλαμβανομένων των τοπικών οργανισμών πολιτιστικής κληρονομιάς και πρόσφεραν επίσης το σκάφος για μεταφορά σε άλλα μουσεία. Ενώ έλαβαν αρκετές εκδηλώσεις ενδιαφέροντος από άτομα και οργανισμούς, διαπιστώθηκε ότι καμία από τις προτάσεις δεν ήταν «συμβατή» με τους όρους. Το συμβούλιο κατέληξε στο συμπέρασμα ότι η μεταφορά δεν ήταν ρεαλιστική επιλογή και ότι η διάλυση ήταν η μόνη επιλογή.

Η ιστορία του

Χτισμένο το 1917 στην Ολλανδία, το De Wadden είχει σημαντικό ρόλο ως εμπορικό πλοίο στη Θάλασσα της Ιρλανδίας. Με μήκος 36 μέτρα με χαλύβδινο κύτος και ένα μόνο κατάστρωμα, κατασκευάστηκε μαζί με δύο αδελφά πλοία για να εκμεταλλευτεί τις πολύ κερδοφόρες εμπορικές συνθήκες που δημιουργήθηκαν από την ολλανδική ουδετερότητα στον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο. Δραστηριοποιήθηκε στο ευρωπαϊκό εμπόριο μικρών αποστάσεων μέχρι τις αρχές της δεκαετίας του 1920.

Πωλήθηκε σε έναν Ιρλανδό επιχειρηματία το 1922 και πέρασε τα επόμενα 39 χρόνια μεταφέροντας χύδην φορτία όπως σιτηρά, πορσελάνη, ορυκτά μεταλλεύματα και άνθρακα από το Λίβερπουλ και την περιοχή του ποταμού Mersey σε διάφορα ιρλανδικά λιμάνια. Κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, παρείχε μια ζωτική σανίδα σωτηρίας μεταφέροντας προμήθειες στην Ιρλανδία.

Ενώ το σκάφος είχε έναν μικρό κινητήρα, σχεδόν πάντα λειτουργούσε με συνδυασμό πανιού και μηχανής. Ως μηχανοκίνητη σκούνα, είχε επίπεδο πυθμένα και ρηχό βύθισμα που μεγιστοποιούσε τη χωρητικότητα φορτίου και της έδινε τη δυνατότητα να μπαίνει σε μικρά λιμάνια.

Το De Wadden έχει πολύ πρακτικό σχεδιασμό που περιλαμβάνει φαρδιές καταπακτές που διευκολύνουν τη φόρτωση και την εκφόρτωση του φορτίου. Έφερε ένα βαρούλκο με κινητήρα στο μπροστινό κατάστρωμα για να επιτρέψει τη διακίνηση του φορτίου χωρίς εκτεταμένες εγκαταστάσεις στην ακτή. Το πλήρωμά της αποτελούνταν μόνο από πέντε άνδρες και ένα τζόβενο, και ιδιαίτερα σημαντικό κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, δεδομένου ότι μπορούσε να πλέει, δεν χρειαζόταν διπλωματούχος μηχανικός.

Στις αρχές της δεκαετίας του 1960 το De Wadden πουλήθηκε και πήγε στη Σκωτία, όπου ο ρόλος της για τα επόμενα 20 χρόνια κυμαινόταν από τη μεταφορά άμμου έως τη μεταφορά εξοπλισμού για ψάρεμα.

Το πλοίο αποκτήθηκε το 1984 από το Ναυτικό Μουσείο Merseyside και τοποθετήθηκε στη δεξαμενή Canning Graving Docks το 1987 όπου και παραμένει. Τη δεκαετία του 1990, το μουσείο πραγματοποίησε περιηγήσεις και εκπαιδευτικές συνεδρίες, αλλά αργότερα έκλεισε το πλοίο για προγραμματισμένες περαιτέρω εργασίες.

Εκτεθειμένο στις καιρικές συνθήκες, το μουσείο είπε ότι έγινε όλο και πιο απαραίτητο να σκεφτεί κανείς το μακροπρόθεσμο μέλλον του De Wadden. Πραγματοποιήθηκε μια μελέτη σκοπιμότητας και σύμφωνα με το συμβούλιο του μουσείου έδειξε ότι το κόστος επισκευής του σκάφους και η συνεχής συντήρηση ήταν «μη βιώσιμα».

«Είναι πολύ απογοητευτικό που δεν βρέθηκε εναλλακτική λύση για το De Wadden και δυστυχώς θα χαθεί από την προκυμαία του Λίβερπουλ», δήλωσε η Hannah Cunliffe, Διευθύντρια των National Historic Ships UK, μετά την ανακοίνωση της απόφασης του διοικητικού συμβουλίου.