Μια ενωμένη G7 είναι ο καλύτερος αποτρεπτικός παράγοντας για την Κίνα

Δίδυμα κακά. Σε ένα σημείο στην Οδύσσεια του Ομήρου, ο ήρωας πρέπει να οδηγήσει το πλοίο του ανάμεσα σε διπλό κίνδυνο: το πολυκέφαλο τέρας Σκύλλα και τη δίνη της Χάρυβδης. Οι ηγέτες της Ομάδας των Επτά πλούσιων χωρών που συναντώνται αυτόν τον μήνα στη Χιροσίμα μπορεί να αισθάνονται ότι βρίσκονται σε παρόμοια κατάσταση όταν πρόκειται για την Κίνα. Δεν θέλουν το Πεκίνο να εισβάλει στην Ταϊβάν, αλλά θέλουν και να αποφύγουν τον πόλεμο με τη Λαϊκή Δημοκρατία.

Η καλύτερη πιθανότητα να πλοηγηθεί η G7 ανάμεσα σε αυτά τα δίδυμα κακά είναι να συμφωνήσει σε μια ισχυρή στρατηγική αποτροπής. Εάν οι ηγέτες αποκτήσουν μια ενιαία φωνή, ο Σι Τζινπίνγκ μπορεί να αποφύγει μια εισβολή στην Ταϊβάν. Αν όχι, ο Κινέζος πρόεδρος μπορεί να πιστεύει ότι μπορεί να εκμεταλλευτεί τις διαιρέσεις τους, όπως ο Ρώσος Πρόεδρος Βλαντιμίρ Πούτιν λανθασμένα συμπέρανε ότι η Δύση ήταν πολύ αδύναμη για να τον εμποδίσει να αρπάξει την Ουκρανία.

Η σύνοδος κορυφής των G7 είναι ένα καλό φόρουμ για τις μεγάλες πλούσιες δημοκρατίες του κόσμου για να καθορίσουν τη υψηλή στρατηγική. Συγκεντρώνει τις Ηνωμένες Πολιτείες και τους βασικούς συμμάχους τους στην Ευρώπη και την Ασία, καθώς και φιλοξενούμενες χώρες όπως η Αυστραλία και η Νότια Κορέα.

Η Ευρασία είναι μια ήπειρος

Οι σύμμαχοι των ΗΠΑ στην Ασία δεν χρειάζονται να πεισθούν για τα πλεονεκτήματα μιας σθεναρής στάσης. Ορισμένοι ευρωπαίοι ηγέτες έχουν περισσότερες αμφιβολίες. Ο Γάλλος Πρόεδρος Εμανουέλ Μακρόν, ο οποίος προειδοποίησε τον περασμένο μήνα ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση παρασύρεται σε κρίση για την Ταϊβάν από αυτό που αποκάλεσε «τον αμερικανικό ρυθμό και μια κινεζική υπερβολική αντίδραση», θα χρειαστεί την περισσότερη πειθώ.

Το καλύτερο επιχείρημα είναι ότι, από τότε που ο Σι δήλωσε φιλία «χωρίς όρια» με τον Πούτιν λίγο πριν από τον πόλεμο της Ουκρανίας, η Ευρώπη και η Ασία έχουν γίνει μια τεράστια ήπειρος σε όρους γεωστρατηγικής.

Εάν η Κίνα προσαρτούσε την Ταϊβάν με τη βία, άλλες ασιατικές χώρες όπως η Ιαπωνία και η Νότια Κορέα θα ένιωθαν ότι απειλούνται. Η Λαϊκή Δημοκρατία θα μπορούσε να γίνει ο ηγεμόνας της περιοχής. Η Ευρώπη θα δυσκολευόταν τότε να συναλλαγεί με ένα μέρος του κόσμου που θα μπορούσε να αντιπροσωπεύει το ήμισυ της παγκόσμιας οικονομικής παραγωγής έως το 2030, σύμφωνα με την World Economics.

Επιπλέον, οι Ηνωμένες Πολιτείες θα μπορούσαν να αντιδράσουν σε μια επιτυχημένη κινεζική εισβολή στην Ταϊβάν είτε καταφεύγοντας στον απομονωτισμό είτε στρέφοντας την προσοχή τους από την Ουκρανία στην Κίνα. Η Λαϊκή Δημοκρατία θα μπορούσε επίσης να ενθαρρυνθεί να εξοπλίσει τη Ρωσία. Αυτό θα ήταν τρομερό για την Ευρώπη.

Επιτάχυνση, επιτάχυνση

Εάν όλα τα μέλη της G7 μπορούν να συμφωνήσουν για την ανάγκη αποτροπής, πρέπει στη συνέχεια να χαράξουν μια αποτελεσματική στρατηγική για να το πετύχουν. Δύο στοιχεία ενός τέτοιου σχεδίου εμφανίζονται ήδη: οι χώρες πρέπει να μειώσουν την εξάρτησή τους από την Κίνα και να ενισχύσουν την άμυνά τους. Πρέπει να επιταχύνουν και τα δύο.

Αμερικανοί αξιωματούχοι, συμπεριλαμβανομένης της υπουργού Οικονομικών Τζάνετ Γέλεν, απηχούν πρόσφατα την ευρωπαϊκή έκκληση για μια πολιτική «μείωσης των κινδύνων» της έκθεσης στην Κίνα σε αντίθεση με την πλήρη οικονομική «αποσύνδεση».

Στην πράξη αυτό σημαίνει συνέχιση του εμπορίου με τη Λαϊκή Δημοκρατία, μειώνοντας παράλληλα την εξάρτηση από την Κίνα για βασικά αγαθά, όπως μπαταρίες και ορυκτά σπάνιων γαιών. Αυτό θα καθιστούσε δυσκολότερο για την Κίνα να κρατήσει ομήρους τις χώρες της G7 εάν έσπευδαν σε βοήθεια της Ταϊβάν.

Οι Ηνωμένες Πολιτείες, επίσης, στηρίζονται στους συμμάχους τους για να εμποδίσουν την Κίνα να αποκτήσει στρατιωτικά χρήσιμη τεχνολογία, όπως προηγμένους ημιαγωγούς. Στο βαθμό που αυτό εμποδίζει το Πεκίνο να καλύψει το στρατιωτικό χάσμα με τις ΗΠΑ και τους συμμάχους τους, αυτό θα μπορούσε επίσης να αποτρέψει την επιθετικότητα. Η G7 θα ήταν ακόμη πιο αποτελεσματική εάν δημιουργούσε μια γραμματεία για να συντονίζει τις ενέργειές της για τους ελέγχους των εξαγωγών, όπως έκανε η Συντονιστική Επιτροπή για τους Πολυμερείς Ελέγχους Εξαγωγών (CoCom) κατά τη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου.

Τα κράτη της G7 θα πρέπει επίσης να επιταχύνουν τα υπάρχοντα σχέδια για να ενισχύσουν τη στρατιωτική τους ισχύ. Αυτό δεν ισχύει μόνο για τις ΗΠΑ και τους συμμάχους τους στην Ασία, αλλά και για τις ευρωπαϊκές χώρες. Αν και οι τελευταίες δεν μπορούν να κάνουν πολλά για να υπερασπιστούν άμεσα την Ταϊβάν, η ισχυρότερη ευρωπαϊκή άμυνα θα επιτρέψει στις Ηνωμένες Πολιτείες να επικεντρωθούν πιο ανατολικά.

Όχι ότι οι ΗΠΑ θα πρέπει να αποσπάσουν ακόμα την προσοχή τους από την Ευρώπη. Σε τελική ανάλυση, ο μόνος καλός τρόπος για να αποτρέψουμε την Κίνα είναι να βοηθήσουμε την Ουκρανία να αποκρούσει τη Ρωσία.

Σχέδια έκτακτης ανάγκης

Το άλλο σκέλος μιας στρατηγικής αποτροπής της G7 είναι ο σχεδιασμός έκτακτης ανάγκης για το τι θα έκαναν οι σύμμαχοι εάν η Κίνα εισέβαλε στην Ταϊβάν.

Μια επιλογή θα ήταν η επιβολή σαρωτικών οικονομικών κυρώσεων. Αλλά αυτό μπορεί να μην είναι σοφό. Το οικονομικό και χρηματικό κόστος της ταχείας διακοπής των σχέσεων με τη Λαϊκή Δημοκρατία θα ήταν φρικτό για τα κράτη της G7 – και για τον υπόλοιπο κόσμο. Για παράδειγμα, εάν οι ΗΠΑ και οι σύμμαχοί τους πάγωναν τα 3,2 τρισεκατομμύρια δολάρια των συναλλαγματικών αποθεμάτων της Κίνας, όπως έκαναν με τη Ρωσία, το Πεκίνο θα μπορούσε να απαντήσει με κατάσχεση ενός περίπου ισοδύναμου ποσού περιουσιακών στοιχείων που κατέχονταν από ξένους στην Κίνα.

Φυσικά, η G7 θα έπρεπε να ανταποδώσει εάν το Πεκίνο σταματούσε να προμηθεύει βασικά αγαθά, όπως τα δραστικά φαρμακευτικά συστατικά που απαιτούνται για την παραγωγή φαρμάκων. Αλλά η Κίνα μπορεί να έχει μεγαλύτερη ικανότητα να αντέξει τον πόνο που θα προκληθεί από μια πλήρη αποσύνδεση. Ως εκ τούτου, θα ήταν ευκολότερο να επιτευχθεί συναίνεση στο πλαίσιο της G7 εάν η στρατηγική της δεν ήταν να ξεκινήσει έναν ολοκληρωτικό οικονομικό πόλεμο ως απάντηση σε μια εισβολή.

Για να πείσει τους συμμάχους, ο πρόεδρος των ΗΠΑ Τζο Μπάιντεν θα πρέπει επίσης να καταστήσει σαφές ότι βλέπει τον πόλεμο ως έσχατη λύση. Αυτό θα συνεπαγόταν ιδανικά το χτίσιμο συναίνεσης σχετικά με το πώς θα αντιδρούσαν οι Ηνωμένες Πολιτείες στην κλιμάκωση των εντάσεων.

Ας αναλογιστούμε έναν κινεζικό αποκλεισμό της Ταϊβάν, ένα σενάριο που συζητείται όλο και περισσότερο. Ο Σι μπορεί να πιστεύει ότι αυτό θα εγκυμονούσε λιγότερους κινδύνους αντιποίνων της G7 από μια πλήρη εισβολή, ενώ εξακολουθούσε να αναγκάζει την Ταϊπέι σε υποταγή.

Θα προσπαθούσαν οι Ηνωμένες Πολιτείες να ανοίξουν δρόμο μέσω του αποκλεισμού πυροβολώντας – πιθανώς να προκαλώντας ολοκληρωτικό πόλεμο; Ή μήπως οι ΗΠΑ και οι σύμμαχοι της αντ’ αυτού να αποστέλλουν προμήθειες στην Ταϊβάν, όπως οι ΗΠΑ και το Ηνωμένο Βασίλειο μετέφεραν αεροπορική βοήθεια στο Βερολίνο μετά τον αποκλεισμό της πόλης από τον ηγέτη της Σοβιετικής Ένωσης Ιωσήφ Στάλιν το 1948; Ο Σι θα αντιμετώπιζε τότε τη δύσκολη απόφαση για το αν θα ήταν αυτός που θα έριχνε τα πρώτα πυρά.

Η χάραξη μιας πορείας μεταξύ της Σκύλλας, δηλαδή μιας κινεζικής κατάληψης της Ταϊβάν, και της Χάρυβδης της σύγκρουσης δεν θα είναι χωρίς αντίτιμο. Τα κράτη της G7 θα πρέπει, τουλάχιστον, να επενδύσουν μεγάλα χρηματικά ποσά στην άμυνα και στην εξασφάλιση των αλυσίδων εφοδιασμού. Ο Οδυσσέας έχασε μερικούς άντρες. Αλλά τουλάχιστον το πλοίο του και το μεγαλύτερο μέρος του πληρώματος του επέζησαν.