Eurovision: Ένα οικονομικό μοντέλο πιο επιτυχημένο από τους Ολυμπιακούς Αγώνες

Θεαματικά μικρότερο κόστος, μεγάλα έσοδα: Αυτή είναι η βασική διαφορά του οικονομικού μοντέλου της Eurovision σε σύγκριση με τους Ολυμπιακούς Αγώνες, τον «πρωταγωνιστή» των παγκόσμιων διοργανώσεων.

Βρετανία: Κάρολος και Eurovision … γεμίζουν τα ταμεία

Όπως αναφέρεται σε άρθρο στο Bloomberg, μάλιστα, υπάρχει ένα κοινό στοιχείο μεταξύ των δύο διοργανώσεων: Αν κανείς εστιάσει στις τελετές έναρξης και λήξης των Ολυμπιακών και όχι στα αθλήματα, αυτό που μένει είναι μουσικά νούμερα, ήχος, φώτα και θέαμα. Και παρά τα φανταχτερά κοστούμια και τα περίτεχνα πολλές φορές σκηνικά, η Eurovision είναι ένα πολύ πιο λιτό και κερδοφόρο θέαμα σε σχέση με την αθλητική συνάντηση που πραγματοποιείται ανά τέσσερα έτη.

Χρέη με τους Ολυμπιακούς, κέρδη με τη Eurovision

Τα δημοσιονομικά ελλείμματα και τα χρέη στοιχειώνουν τις πόλεις που φιλοξενούν τους Ολυμπιακούς Αγώνες, σημειώνεται στο σχετικό δημοσίευμα του οικονομικού πρακτορείου, καθώς τα περισσότερα από τα δισεκατομμύρια που παράγονται από τα παγκόσμια δικαιώματα μετάδοσης πηγαίνουν στη Διεθνή Ολυμπιακή Επιτροπή. «Η Ιαπωνία ξόδεψε σχεδόν 13 δισεκατομμύρια δολάρια για τους θερινούς Αγώνες του Τόκιο το 2020 (συν τους συνοδευτικούς Παραολυμπιακούς Αγώνες). Το Τορίνο – που φιλοξένησε τον περσινό διαγωνισμό τραγουδιού της Eurovision – διέθεσε μόλις 13 εκατομμύρια δολάρια, το ένα χιλιοστό του κόστους», επισημαίνεται, με την πόλη της βόρειας Ιταλίας να εισπράττει μάλιστα περίπου 90 εκατομμύρια δολάρια από τουριστικά έσοδα.

Αντίστοιχα είναι τα έσοδα που αναμένεται να έχει και το Λίβερπουλ. Πρόκειται για ποσά που, όπως σημειώνει το Bloomberg, είναι μεν ταπεινά σε σύγκριση με τους τζίρους άλλων διοργανώσεων – όμως πολύ καλύτερα από το να είναι κανείς «στο κόκκινο».

Τα «παράπλευρα» οφέλη

Τα οικονομικά οφέλη της Eurovision, όμως, δεν περιορίζονται στα έσοδα για τις πόλεις που φιλοξενούν τους διαγωνισμούς.

Από τον διαγωνισμό έχουν αναδειχτεί παγκόσμιοι αστέρες όπως οι ABBA, των οποίων το Waterloo πήρε τον τελικό το 1974. Η Σελίν Ντιόν, η οποία τραγούδησε το θριαμβευτικό Ne Partez Pas Sans Moi της Ελβετίας το 1988. Ο Χούλιο Ινγκλέσιας, ο οποίος δεν κέρδισε αλλά έγινε διάσημος από το κομμάτι που τραγούδησε το 1970. «Ο διαγωνισμός παρέχει επίσης ένα όχημα για καλλιτέχνες από μικρότερες χώρες της περιοχής που δεν διαθέτουν δική τους σημαντική μουσική βιομηχανία. Ακόμη και αν δεν κερδίσουν, το γεγονός ότι συμμετείχαν στη Eurovision θα τους δώσει καριέρα για μια ζωή στις εγχώριες αγορές τους», σημειώνεται.

Όσο για το Λίβερπουλ, η ανάληψη της φετινής διοργάνωσης της Eurovision αποτελεί μιας πρώτης τάξεως ευκαιρία ώστε η πόλη να προσελκύσει επισκέπτες που υπό άλλες συνθήκες δεν θα επέλεγαν ποτέ να την επισκεφθούν. Ο William Lee Adams, πρώην δημοσιογράφος του περιοδικού Time, αναφέρει ότι έχει συναντήσει ανθρώπους από το Λονδίνο «που έλεγαν ότι δεν θα σκεφτόντουσαν ποτέ να έρθουν στο Λίβερπουλ εκτός από τη Eurovision».

Η διεθνής πολιτική

Τέλος – σύμφωνα με το δημοσίευμα του Bloomberg – ενώ οι Ολυμπιακοί Αγώνες συνήθως σκοντάφτουν στην πολιτική, η Eurovision έχει βρει τρόπο να ενσωματώνει δημιουργικά τις αντιπαραθέσεις. Ενδεικτική είναι η περίπτωση της Ρωσο-ουκρανικής διένεξης (πριν ακόμα από την εισβολή της Μόσχας στη γειτονική χώρα). Πέρσι, με τον πόλεμο να βρίσκεται στον τρίτο μήνα του και την πτώση της Μαριούπολης να είναι θέμα ημερών, η συμμετοχή στη Eurovision είχε αναχθεί σε μέρος της αμυντικής στρατηγικής της Ουκρανίας – η οποία και αναδείχτηκε νικήτρια στον διαγωνισμό.

Το δημοσίευμα, άλλωστε, κλείνει με την ευχή ο πόλεμος να τελειώσει σύντομα, ώστε να επιτραπεί και στη Ρωσία να επιστρέψει στη Eurovision.