Βιντεοπαιχνίδια: Ποιος απειλεί να τα εκτοπίσει με φόρα από το παρελθόν

Γενιές νεαρών, και μη, έχουν περάσει ατέλειωτες ώρες διασκεδάζοντας σε «αίθουσες ψυχαγωγίας» και «σφαιριστήρια» πατώντας μανιασμένα τα κουμπιά σε φλιπεράκια προσπαθώντας να στείλουν ασημένιες μπίλιες προς κατευθύνσεις που αποφέρουν πόντους και να αποφύγουν αυτές να πέσουν στη τρύπα που θα σημάνει τα τέλος του παιχνιδιού. Τότε που ακουγόταν στις κατάμεστες αίθουσες “μη το κουνάς θα κάνει τιλτ”.

Έχοντας την αρχή τους σε παιχνίδια που εκτόξευαν βόλους μέσω μοχλών με ελατήρια προς τρύπες προσομοιώνοντας μηχανικά το μπιλιάρδο τον 18^ο και 19^ο αιώνα, μετεξελίχτηκαν την δεκαετία του 1930 στα γνωστά φλίπερ ή pinball με την εισαγωγή ηλεκτροκίνησης.

Η Pacific Amusements στο Λος Άντζελες παρήγαγε το Contact το 1933, το οποίο είχε μια ηλεκτρομαγνητική βαλβίδα για να ωθήσει την μπάλα έξω από μια τρύπα μπόνους στη μέση του γηπέδου. Ένα άλλο εξάρτημα χτυπούσε ένα κουδούνι για να ανταμείψει τον παίκτη.

Μέχρι το τέλος του 1932, περίπου 150 εταιρείες κατασκεύαζαν μηχανές φλίπερ, οι περισσότερες στο Σικάγο που έκτοτε είναι το κέντρο παραγωγής τους, αλλά το 1934, έμεναν μόνο 14 λόγω ανταγωνισμού. Μετά το 1944, ηλεκτρικά φωτάκια έγιναν πρότυπο σε όλα τα παιχνίδια φλίπερ, για να θέλγουν περισσότερο τους παίκτες.

Η χρυσή εποχή

Στο τέλος του Β’ ΠΠ, οι Αμερικανοί διασκέδαζαν σε μπαρ και το φλίπερ γνώρισε χρυσή εποχή. Εμφανίστηκαν βελτιώσεις όπως ο μηχανισμός ανίχνευσης χτυπημάτων σε ειδικές περιοχές και η απονομή δωρεάν παιχνιδιών (replays).

Το Humpty Dumpty της εταιρείας Gottlieb, που παρουσιάστηκε το 1947, ήταν το πρώτο παιχνίδι στο οποίο προστέθηκαν φλίπερ ελεγχόμενα από τον παίκτη για να διατηρηθεί η μπάλα στο παιχνίδι. Το πρώτο παιχνίδι που διέθετε τη γνωστή σχεδίαση με δύο φλίπερ κυκλοφόρησε τον Ιανουάριο του 1950.

Τα ηλεκτρομηχανικά ρελέ βαθμολογίας στις δεκαετίες του 1950 και του 1960 αντικαταστάθηκαν τη δεκαετία του 1970 με πλακέτες κυκλωμάτων και ψηφιακές οθόνες. Η πρώτη μηχανή φλίπερ που χρησιμοποιούσε μικροεπεξεργαστή ήταν το Flicker, ένα πρωτότυπο που κατασκευάστηκε από τον Bally το 1974.

Πριν είκοσι χρόνια, το φλίπερ έμοιαζε να οδεύει προς το «χρονοντούλαπο της ιστορίας. Τις δεκαετίες του 1980 και του 1990 τα βιντεοπαιχνίδια έκλεψαν μερίδιο αγοράς από το μηχανικό είδος, και οι οικιακές κονσόλες παιχνιδιών έκλεψαν μερίδιο αγοράς από τα «ουφάδικα». Μέχρι το 2000, η κατασκευάστρια φλίπερ WMS με έδρα το Σικάγο ο μεγαλύτερος τότε κατασκευαστής, έκλεισε το ζημιογόνο τμήμα φλίπερ για να επικεντρωθεί στην πώληση κουλοχέρηδων. Ωστόσο, σήμερα, το φλίπερ ξανά προς τη δόξα τραβά, τόσο σε αίθουσες ψυχαγωγίας όσο και σε σπίτια.

Ανάσταση

Οι πωλήσεις νέων μηχανών αυξάνονται κατά 15-20% κάθε χρόνο από το 2008, ανέφερε στον Economist ο Ζακ Σαρπ, της Stern Pinball, η οποία μετά το κλείσιμο της WMS έγινε ο τελευταίος εναπομείνας μεγάλος κατασκευαστής.

Το επόμενο έτος η εταιρεία μετακομίζει σε νέο εργοστάσιο, διπλάσιο από το σημερινό της, στα βορειοδυτικά προάστια του Σικάγο. Οι πωλήσεις μεταχειρισμένων μηχανών εξακολουθούν να αυξάνονται – ορισμένα αγαπημένα, όπως το παιχνίδι της Stern με θέμα το Game of Thrones, μπορούν να φτάσουν πενταψήφιες τιμές. Ο αδερφός του Ζακ, Τζος Σαρπ, και πρόεδρος της International Flipper Pinball Association, λέει ότι πέρυσι η οργάνωση ενέκρινε 8.300 «επίσημα» τουρνουά, τετραπλάσια σε σχέση με το 2014.

Τι οδηγεί αυτή την έκρηξη; Σε μεγάλο μέρος η νοσταλγία. Μια γενιά που μεγάλωσε με φλίπερ σε ουφάδικα τις δεκαετίες του 1980 και του 1990 είναι τώρα σε μια ηλικία που έχει διαθέσιμο εισόδημα και παιδιά με τα οποία θέλουν να παίξουν τα παιχνίδια που έπαιζαν οι ίδιοι ως παιδιά.

Ο Μάρτι Φρίντμαν, ο οποίος διατηρεί αίθουσα ψυχαγωγίας στο Μάντσεστερ, στο Βερμόντ, ανέφερε στον Economist ότι άνοιξε την επιχείρησή όταν συνειδητοποίησε ότι θα του επέτρεπε να επιδοθεί στο χόμπι του.

Νέοι παίκτες σε ένα παλιό παιχνίδι

Αλλά το έξυπνο μάρκετινγκ φέρνει νέους παίκτες. Τα νεότερα μηχανήματα της Stern είναι πλέον συνδεδεμένα στο διαδίκτυο, ώστε οι παίκτες να μπορούν να συνδεθούν και να ανεβάσουν τα σκορ τους σε ένα διαδικτυακό προφίλ. Τα αδέλφια Σαρπ λένε ότι η μηχανική φύση των παιχνιδιών απευθύνεται σε ανθρώπους που βαριούνται παιχνίδια που βασίζονται αποκλειστικά στην οθόνη.

Πριν από μερικές γενιές, πολλές πολιτείες απαγόρευσαν τα φλίπερ, θεωρώντας ότι προήγαν τον τζόγο. Σε ορισμένες πόλεις η μαφία είχε το μονοπώλιο τους. Στη Νέα Υόρκη της δεκαετίας του 1940, ο δήμαρχος Φιορέλο Λα Γκουάρντια, τα έσπαγε με βαριοπούλα.

Στη δεκαετία του 1970, ο Ρότζερ Σαρπ, πατέρας των Τζος και Ζακ, βοήθησε να ανατραπεί η απαγόρευση στη Νέα Υόρκη, αποδεικνύοντας ότι το παιχνίδι ήταν παιχνίδι δεξιοτεχνίας. Ακόμη και τώρα, στη Νότια Καρολίνα, οι οπαδοί εξακολουθούν να πιέζουν την πολιτεία να άρει την απαγόρευση για άτομα κάτω των 18 ετών. Και η εφηβική μανία του χτες γίνεται η οικογενειακή διασκέδαση του σήμερα.