Οι βολικές υπερβολές περί Ακροδεξιάς

Σύμφωνα με την κυρίαρχη λογική της Αριστεράς όποιος εκφράζει απόψεις διαφορετικές από τις δικές τους πρόσκειται στην Ακροδεξιά. Ανεξάρτητα αν οι θέσεις αυτές προσεγγίζουν την κοινή λογική που ο αριστερός λόγος ή ακτιβισμός τείνει να εξοντώνει. Ετσι οτιδήποτε δείχνει να ξεπερνά τα παλαιομοδίτικα συνθήματα της αριστερής λογικής, υποδηλώνει εκφράσεις ακροδεξιές. Είναι όμως πράγματι έτσι; Μήπως η αλήθεια βρίσκεται κοντύτερα στο γεγονός πως οι απόψεις της Αριστεράς γίνονται με τα χρόνια ξεπερασμένες και οι νέες κοινωνικές πραγματικότητες έχουν απαιτήσεις που δεν μπορούν να ικανοποιηθούν από τις θέσεις και τις αντιλήψεις της; Και πως αυτή, η Αριστερά δηλαδή, έχει ουσιαστικά κυλήσει σε έναν επικίνδυνο αυταρχισμό;

Είναι όλες αυτές οι εκτός αριστερής λογικής «νέες» απόψεις ακροδεξιές; Μήπως απλά περιγράφουν έναν νέο ρεαλισμό που από τα πράγματα και όσο περνάει ο χρόνος θα γίνεται κυρίαρχος; Είναι τυχαίο πως σε ολόκληρο τον κόσμο διαπιστώνονται πολιτικές μετακινήσεις μακριά από τις δοξασίες της Αριστεράς; Είναι αυτό δείγμα πως οι κοινωνίες γίνονται συλλήβδην ακροδεξιές; Ή μήπως η Αριστερά δεν μπορεί πλέον να δώσει απαντήσεις στα σύγχρονα κοινωνικά και τεχνολογικά προβλήματα;

Ας δούμε τα ζητήματα του κράτους και των ελευθεριών. Τα σύγχρονα «δεξιά» κινήματα, που δείχνει να αγκαλιάζει ο κόσμος, υποστηρίζουν έναν μικρότερο σε παρεμβάσεις και ρυθμίσεις δημόσιο τομέα και θεαματικές επεκτάσεις των ατομικών ελευθεριών. Η κλασική Ακροδεξιά (που η Αριστερά ταυτίζει με τον φασισμό) θα υποστήριζε τα ακριβώς αντίθετα. Ενα πανίσχυρο και συνάμα καταπιεστικό κράτος που θα περιόριζε ασφυκτικά τις ατομικές ελευθερίες και συνάμα θα τις υπέβαλλε στις προτιμήσεις του αρχηγού ή μιας κυριαρχούσας ελίτ.

Η Αριστερά πάλι, πέραν της λατρείας της προς τον μεγάλο δημόσιο τομέα, τους πολλούς και ατέλειωτους φόρους και τις αναρίθμητες κανονιστικές ρυθμίσεις που εξουθενώνουν την οικονομία, υπεραμύνεται των ατομικών δικαιωμάτων. Οχι όμως όλων των πολιτών. Εκφράζοντας μια πολιτική δικαιωματισμού υπερασπίζεται την κατοχύρωση των δικαιωμάτων εθνικών ή κοινωνικών μειονοτήτων (μαύροι, μετανάστες, ομοφυλόφιλοι, ΛΟΑΤΚΙ, άστεγοι κ.ά.) δίχως να ενοχλείται αν αυτό γίνεται εις βάρος της άσκησης των ατομικών δικαιωμάτων των άλλων. Εισάγονται έτσι λογής απαγορεύσεις, συχνά και με νομοθετικές παρεμβάσεις, που επιβάλλουν κοινωνικές συμπεριφορές ενώ παρεμποδίζουν την ελεύθερη έκφραση και το δικαίωμα ελεύθερου λόγου.

Η λεγόμενη λοιπόν «δεξιά» εκδοχή είναι κατοχύρωση των δικαιωμάτων ΟΛΩΝ – μειοψηφιών και πλειοψηφιών. Φθάνει η άσκηση των δικαιωμάτων του ενός να μην παρεμποδίζει την άσκηση των δικαιωμάτων του άλλου. Η αριστερή εκδοχή αντίθετα επιμένει: απόλυτα δικαιώματα μειοψηφιών με απαγόρευση άσκησης κάποιων δικαιωμάτων πλειοψηφιών. Ποιος λοιπόν βρίσκεται κοντύτερα στη λογική του φασισμού; Οπου μειοψηφίες γνωρίζουν την «πραγματική αλήθεια», και επιβάλλουν στους άλλους συμπεριφορές, μέχρι και τρόπους σκέψης.

Η παράδοση της Ευρώπης επιμένει στον σεβασμό των ανθρωπίνων δικαιωμάτων ΟΛΩΝ, στην ενδυνάμωση της ισχύος των πολιτών απέναντι στις κρατικές γραφειοκρατίες και στην ισχυροποίηση κοινωνιών πλουραλιστικών αξιών, έξω από τις καταπιεστικές επιταγές λογικών πολιτικής ορθότητας και αναγκαστικής ομοιομορφίας σε συμπεριφορές. Δεν είναι ακροδεξιά η επιλογή του αυθόρμητου πλουραλισμού και της ανεπιτήδευτης πολυμορφίας. Με παράλληλα βέβαια σεβασμό του νόμου και των παραδόσεων της κοινωνίας. Σε αυτά ακριβώς θα δοθεί μία απάντηση στις εκλογές της 25ης Ιουνίου.