Σίλβιο Μπερλουσκόνι: Πώς ο Καβαλιέρε άνοιξε το δρόμο για τους λαϊκιστές της Ευρώπης

Κλασικός νάρκισσος ο Σίλβιο Μπερλουσκόνι ξεσήκωνε έντονα συναισθήματα εντός και εκτός Ιταλίας.

Όσο πολλοί ήταν οι θαυμαστές του πολιτικού, που έμελλε να γίνει πρωθυπουργός σε τέσσερις κυβερνήσεις και να αποτελέσει σημαντικό εταίρο της τελευταίας υπό τον Τζόρτζια Μελόνι, άλλοι τόσοι ήταν και οι πολέμιοι του.

Ωστόσο, αυτό για το οποίο θα μνημονεύεται δεκαετίες αργότερα είναι ότι με τον άνοδο του στην εξουσία της γειτονικής χώρας το 1994 προκάλεσε έναν πολιτικό σεισμό, οι μετασεισμοί του οποίου καταγράφονται μέχρι σήμερα με μεγάλο ενδιαφέρον και περίσσιο φόβο.

Σίλβιο Μπερλουσκόνι: Από μουσικός, ο πλουσιότερος άνθρωπος στην Ιταλία

Εκείνη την εποχή φαινόταν σχεδόν επαναστατικό να αναλάβει το τιμόνι της Ιταλίας, μέλος της ΕΕ και του ΝΑΤΟ, ένας μεγιστάνας των επιχειρήσεων, πρώην τραγουδιστής σε κρουαζιερόπλοια, ο οποίος ολοφάνερα δεν είχε καμιά ιδέα από πολιτική, γράφει το BBC.

«Πρώτα η Ιταλία»

Γι’ αυτό, τι κι αν τη δεκαετία του 1990 επιχειρούνταν η εμβάθυνση του ευρωπαϊκού επιχειρήματος, ο Μπερλουσκόνι επέλεξε ένα περισσότερο εθνικιστικό αφήγημα, το «Πρώτα η Ιταλία».

Φήμες, μάλιστα, τον θέλουν σε ευρωπαϊκές συνόδους να παραπονιέται ότι οι ηγέτες της ΕΕ θα έπρεπε να μιλούν περισσότερο για γυναίκες και ποδόσφαιρο και λιγότερο για την περιβόητη ενοποίηση.

Στο εσωτερικό της Ιταλίας ο Μπερλουσκόνι συμμάχησε χωρίς δεύτερη σκέψη στο πλαίσιο μιας κυβέρνησης συνασπισμού με τη μεταφασιστική ακροδεξιά –μέχρι τότε ταμπού για τη χώρα μετά τον πόλεμο- καθιστώντας την περισσότερο αποδεκτή από την κοινωνία της γειτονικής χώρας.

Του άρεσε εξάλλου να δηλώνει πολιτικά ανορθόδοξος, λέγοντας πυκνά συχνά ότι μιλά τη γλώσσα των απλών ανθρώπων.

Tο πολιτικό «ημερολόγιο»

Ποτέ του δεν απολογήθηκε επίσης για την εκμετάλλευση της μιντιακής αυτοκρατορίας του ως συγκριτικό πλεονέκτημα απέναντι στους πολιτικούς αντιπάλους του, ενώ εξίσου απαξιωτικός ήταν προς το δικαστικό σύστημα, που προσπάθησε ουκ ολίγες φορές να αλλάξει για να γλιτώσει ο ίδιος τη δίωξη.

Το δίχως άλλο, το πολιτικό του «ημερολόγιο» φαίνεται ότι διαβάστηκε από πολλούς, που υιοθέτησαν πιστά αρκετές από τις κατευθυντήριες γραμμές του, γι’ αυτό και δεν είναι λάθος να θεωρηθεί ο Καβαλιέρε ο πατέρας του μοντέρνου λαϊκίστικού εθνικισμού στην Ευρώπη.

Συστατικά του πολιτικού του κοκτέιλ έχουν χρησιμοποιήσει τόσο ο Βίκτορ Ορμπάν όσο η Μαρίν Λεπέν, αλλά και ο Ντόναλντ Τραμπ, που τύγχανε της μεγάλης συμπάθειας του.

Ο Μπερλουσκόνι είχε μια αδυναμία στους απολυταρχικούς ηγέτες, όπως ο Αμερικανός πρώην πρόεδρος, αν και καλύτερος του φίλος στην παγκόσμια πολιτική σκηνή θεωρείτο ο Βλαντιμίρ Πούτιν.

Το αποτύπωμα του Μπερλουσκόνι

Φήμες θέλουν ένα από τα δώρα του Ιταλού πρώην πρωθυπουργού στον Ρώσο πρόεδρο να είναι ένα κουβερλί, που είχε πάνω τα πρόσωπα τους. Όταν ο Πούτιν πληροφορήθηκε τον θάνατο του Μπερλουσκόνι επιβεβαίωσε τη βαθιά φιλία, τους μιλώντας για ένα «αγαπητό πρόσωπο, έναν πραγματικό φίλο».

Ανάλογα αισθήματα συμπάθειας δεν κατάφερε να αναπτύξει ποτέ με τους ηγέτες της Γερμανίας και της Γαλλίας, με αποτέλεσμα αυτή του η αγάπη προς τη Ρωσία να προκαλεί συχνά πονοκεφάλους στην ΕΕ, εσχάτως με τον πόλεμο στην Ουκρανία, αφού ήταν και πάλι στην κυβέρνηση της γειτονικής χώρας.

Στις Βρυξέλλες ο Ιταλός πρώην πρωθυπουργός γινόταν πάντα δεκτός με αμηχανία, γράφει το BBC, εκτιμώντας ότι ως πολιτικός δεν κατάφερε πολλά πράγματα –απόδειξη η συσσώρευση του ιταλικού χρέους- πέρα από το να σαγηνεύσει με την σκαμπρόζικη προσωπικότητα του τον λαό της Ιταλίας

Είχε όμως ένα πολιτικό αποτύπωμα, που θα συζητιέται για πολλά χρόνια ακόμα, στην ευρωπαϊκή πολιτική σκηνή, αφού επηρέασε και έθρεψε μια νέα γενιά φιλόδοξων πολιτικών χωρίς ακροδεξιούς… φραγμούς σε ολόκληρη την Ευρώπη.