Ώρες ευθύνης

Ήταν μια κίνηση ευθύνης.

Που έδειξε ότι παρά τα λάθη, τους συμβιβασμούς, τις δεξιές στροφές ενίοτε, ο Αλέξης Τσίπρας όντως προέρχεται από την αριστερά.

Από μια διαφορετική αντίληψη και της πολιτικής και της ηθικής.

Μια παράδοση που περιλαμβάνει την ευθύνη, τη λογοδοσία, το να μην παντρεύεσαι την «καρέκλα», το να βάζεις το μέλλον ενός κινήματος πιο πάνω από την όποια ατομική φιλοδοξία.

Ο Αλέξης Τσίπρας ήταν για χρόνια το πρόσωπο της αριστεράς στη χώρα. Εξέφρασε και εκπροσώπησε και την ανάταση και την πτώση. Το μεγαλείο και την τραγωδία. Την ελπίδα και τη διάψευσή της.

Και είναι όλα αυτά που τον έκαναν έναν πραγματικό ηγέτη.

Και τώρα κατάλαβε ότι αυτό που χρειαζόταν ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν μια πλήρης επανεκκίνηση, μια νέα σχέση με την κοινωνία, ένα νέο πρόγραμμα και ένα νέο λόγο.

Και κατάλαβε ότι για να ξεδιπλωθούν οι δυναμικές χρειάζεται να κάνει στην άκρη.

Όχι γιατί πιεζόταν από κάποιον να παραιτηθεί. Το ακριβώς αντίθετο, σε αυτή τη φάση κανείς δεν φαινόταν να θέλει να ηγηθεί αυτής της πορείας ανασυγκρότησης.

Αλλά γιατί καταλάβαινε ότι ένα κόμμα δεν ανασυγκροτείται, ούτε κάνει επανεκκίνηση επειδή το λέει η ηγεσία, αλλά επειδή ενεργοποιείται το σύνολό του, τα στελέχη και η βάση.

Και για να γίνει αυτό χρειαζόταν ένα βίαιο σοκ, σαν να πετάς κάποιον στη θάλασσα για να τον πιέσεις να μάθει κολύμπι.

Γι’ αυτόν τον λόγο και η κίνηση του Αλέξη Τσίπρα δεν ήταν μόνο μια πράξη ευθύνης του ίδιου. Συνάμα ήταν και ο τρόπος να καταλάβει ένα ευρύτερο δυναμικό ότι δεν μπορεί να αποφύγει την ιστορική ευθύνη.

Και ας είμαστε σαφείς εδώ: η ευθύνη δεν αφορά το εάν θα συνεχίσει να υπάρχει ο ΣΥΡΙΖΑ ως κομματικός μηχανισμός.

Η ευθύνη αφορά το εάν η αριστερά, με όλες τις φορτίσεις που αυτή η έννοια συνεπάγεται θα είναι η ηγεμονική δύναμη μιας σύγχρονης προοδευτικής παράταξης, ή εάν θα έχουμε μια κατάσταση όπου όλες οι παραλλαγές θα αφορούν το «προοδευτικό Κέντρο», κοινώς ένα χυλό, χωρίς μεγάλες διαφοροποιήσεις από την κεντροδεξιά.

Και αυτό είναι ακόμη πιο σημαντικό σε μια περίοδο όπου η «σταθερότητα» που αποτέλεσε τα βασικό προεκλογικό επιχείρημα της, δεν θα είναι καθόλου δεδομένη.

Μόνο που μια τέτοια επανεκκίνηση δεν αφορά ούτε μόνο, ούτε κυρίως τη διαμόρφωση νέας ηγετικής ομάδας. Ούτε καν  μόνο την διαμόρφωση μιας νέας κομματικής κουλτούρας με λιγότερους φατριασμούς και εσωστρέφεια.

Αφορά, πρώτα από όλα μια νέα σχέση με την κοινωνία. Μια νέα δυνατότητα να ακούει ο ΣΥΡΙΖΑ την κοινωνία, για να μπορεί τελικά να της μιλήσει κιόλας. Μια νέα γείωση πολύ πέρα από την εκλογική εκπροσώπηση.

Αφορά, έπειτα ένα πρόγραμμα που να μπορεί να αντιστοιχεί σε πραγματικές ανάγκες, που να είναι ταυτόχρονα εφικτό, αλλά και σε ρήξη με τις σημερινές πολιτικές κάνοντας πράξη το «υπάρχει αριστερή, προοδευτική εναλλακτική».

Αφορά, τέλος, μια διαφορετική αντίληψη για το τι είναι πολιτική. Πολύ πέρα από τον πολιτικαντισμό και τη λογική της «επικοινωνίας». Με έμφαση στην ενεργοποίηση των ίδιων των δυνάμεων της κοινωνίας.

Όσες και όσοι πρόκειται να αναμετρηθούν με αυτά τα ζητήματα οφείλουν να σταθμίσουν, να σκεφτούν και να αφουγκραστούν.

Να σκεφτούν όχι με το κριτήριο του πώς φαντάζονται τη δική τους θέση στο νέο τοπίο, αλλά του πώς θέλουν να είναι μια σύγχρονη Αριστερά.

Του τι έχουν να προσφέρουν και όχι του τι έχουν να πάρουν.

Και να πράξουν ανάλογα.

ΥΣΤΕΡΟΓΡΑΦΟ: Ο Τσίπρας έκρινε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ τώρα δεν είναι ιάσιμος. Ότι το κόμμα πρέπει να ενηλικιωθεί χωρίς αυτόν. Διότι με αυτόν θα είναι πάντα παιδιά. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν μπορούν να συναντηθούν εκ νέου με αυτόν αρχηγό ή σε ένα άλλο κόμμα της Αριστεράς.