Κυβέρνηση: Μητσοτάκης 2019 vs Κυριάκος 2023

Η είσοδος του Κυριάκου Μητσοτάκη στη δεύτερη θητεία του παραπέμπει σε πολλά σημεία στην αφετηρία της πρώτης τετραετίας του. Δεν είναι μόνο η ευρεία νομιμοποίησή του με ακριβώς ίδια αριθμητική κοινοβουλευτική δύναμη (158 έδρες), είναι επιπλέον απαράλλαχτες οι πρώτες κινήσεις του. Ενα σύμβολο «συνέπειας» και «εμπειρίας», όπως θέλουν να λένε πρωθυπουργικοί συνεργάτες: οι μπλε φάκελοι με στόχους και εκκρεμότητες παραδόθηκαν στους υπουργούς και πάλι στο τρίτο 24ωρο μετά την εκλογική νίκη, τα πρώτα νομοσχέδια αφορούν ξανά το επιτελικό κράτος και την οικονομία και το εκ νέου ισχυρό «διευθυντήριο» της Ηρώδου Αττικού, όχι μόνο δίνει τέμπο στην κυβερνητική μηχανή, αλλά κυρίως πιστοποιεί την προσήλωση του Μητσοτάκη στο μοντέλο της πρώτης διακυβέρνησής του.

Ωστόσο τα διακυβεύματα, οι προκλήσεις και τα μηνύματα από την επιλογή προσώπων πρώτης γραμμής είναι διαφορετικά. Από το αφήγημα του 2019 για την «κανονικότητα», ο Μητσοτάκης πέρασε το 2023 στο μήνυμα της «σταθερότητας» και, πλέον, στη στόχευση για «μεγάλα άλματα» με περισσότερες μεταρρυθμίσεις και κοινωνικό κράτος. Στην περίοδο Ιουλίου 2019 – Μαΐου 2023 η – κατά τον Μητσοτάκη – επιστροφή στην κανονικότητα τελικά συγκρούστηκε με διαδοχικές κρίσεις και στην πραγματικότητα άνοιξε παρενθέσεις στο κυβερνητικό έργο, φέρνοντας τότε τον Πρωθυπουργό μπροστά στο στοίχημα της διαχειριστικής επάρκειας.

Τα «άλματα» που διακηρύσσει ο ίδιος για την τετραετία 2023-2027 γεννούν νέες προσδοκίες αλλά, όπως συμφωνούν οι αναλυτές, μένει κι αυτά να κριθούν στον χρόνο. Και μάλιστα σε ένα ριζικά αλλαγμένο πολιτικό τοπίο με την αξιωματική αντιπολίτευση σε προσπάθειες πλήρους ανασυγκρότησης, χωρίς τον Αλέξη Τσίπρα στην ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και σε ένα… χαώδες Κοινοβούλιο οκτώ κομμάτων. «Και με την κυβέρνηση Μητσοτάκη», όπως επισημαίνει έμπειρος αναλυτής, «χωρίς τη δικαιολογία του… προηγούμενου, καθώς η ίδια αποτελεί και το «σήμερα» και το «χθες» στον διαρκώς μεταβαλλόμενο κόσμο».

Τα πρόσωπα του «αρχηγού»

Από το 2019 στο 2023 ο πυρήνας του Μαξίμου, σε μεγάλο βαθμό ξανά «τεχνοκρατικός», ισχυροποιείται ακόμα περισσότερο. Το μητσοτακικό μάνατζμεντ συνεχίζεται, φέρνοντας στη δεύτερη θητεία της ΝΔ τρεις υπουργούς Επικρατείας και τρεις υφυπουργούς παρά τω Πρωθυπουργώ. Η προσθήκη του Σταύρου Παπασταύρου (έμπειρος δικηγόρος, ενεργός στην πολιτική ζωή του τόπου, γνώστης των ευρωπαϊκών θεμάτων) σηματοδοτεί μια νέα τεχνοκρατικο-πολιτική «ομπρέλα» σε όλη τη λειτουργία του λεγόμενου επιτελικού κράτους.

Η αναβάθμιση του Μάκη Βορίδη ως νέα προσθήκη και εκείνος στον πρωινό καφέ της Ηρώδου Αττικού, αν και η έδρα του θα είναι η βάση του άλλοτε αντιπροέδρου Παναγιώτη Πικραμμένου στο κτίριο της οδού Ζαλοκώστα, σηματοδοτεί την ανάγκη για στενότερο κοινοβουλευτικό έλεγχο και παρουσία, άρα, του Μαξίμου στην οκτακομματική Βουλή, η οποία μένει να δείξει σύντομα αν θα ζωηρέψει πλέον αγωνίες και πιέσεις από τα δεξιά. Η παραμονή του Ακη Σκέρτσου και του Γιάννη Μπρατάκου στα πόστα τους, μαζί με την αναβάθμιση του Θανάση Κοντογεώργη μαρτυρούν ότι ανάβουν ξανά τα ραντάρ ελέγχου – συντονισμού, σύμφωνα με τη δική τους ορολογία – της κυβερνητικής μηχανής. Οσο για την κυβερνητική βιτρίνα, την εκπροσώπηση έχει πλέον ο Παύλος Μαρινάκης, ένα πρόσωπο που ανέπτυξε χημεία με τους εξ απορρήτων του Μητσοτάκη, αλλά και θεωρήθηκε ότι έχει το ειδικό βάρος για τη θέση παραμένοντας γραμματέας της ΝΔ – και τρέχοντας σε πρώτη φάση την προετοιμασία του κόμματος για τις αυτοδιοικητικές εκλογές του Οκτωβρίου.

Η επιρροή στην Κεντροαριστερά

Αναλυτές υπογραμμίζουν επίσης, αποκωδικοποιώντας την κυβερνητική σύνθεση, την ιδεολογικού τύπου διεύρυνση της ΝΔ, μαζί με μια διάθεση αναγνώρισης του ρόλου κυρίως γραμματέων και υφυπουργών της πρώτης περιόδου – καθώς οι περισσότεροι υπουργοί απλώς μπήκαν στο ροτέισον. Ταυτόχρονα τα πασοκογενή στελέχη πληθαίνουν, εντάχθηκαν στα ψηφοδέλτια της ΝΔ και εκλέχθηκαν σε καλές θέσεις με στρατηγική την επιλογή του Μητσοτάκη από το 2019 να διευρύνει την επιρροή του προς την Κεντροαριστερά. Περισσότεροι υπουργοί που δεν προέρχονταν από τη γαλάζια οικογένεια αλλά έσπευσαν στο πλευρό του Μητσοτάκη είναι πλέον στο σχήμα του (Κυριάκος Πιερρακάκης, Γιώργος Γεραπετρίτης, Μιχάλης Χρυσοχοΐδης, Γιώργος Φλωρίδης, Λίνα Μενδώνη αλλά και οι Σκέρτσος, Κοντογεώργης, υφυπουργοί όπως η Αλεξάνδρα Σδούκου και η Βιβή Χαραλαμπογιάννη κ.ά.) ενώ η διπλή εκλογική νίκη ανοίγει την πρόκληση της διατήρησης της απήχησης του Μητσοτάκη στα πιο λαϊκά στρώματα.

Το βάρος των προγραµµατικών

Είναι ο λόγος που ο Πρωθυπουργός ζητάει έμφαση στα θέματα της καθημερινότητας των πολιτών με λιγότερη «επικοινωνία» και περισσότερο έργο.

Δεν μπορεί άλλωστε παρά να αναγνωρίζει με την εμπειρία της πρώτης τετραετίας τον κίνδυνο της στασιμότητας, του δισταγμού μπροστά στο πολιτικό κόστος ή και της «φυγής» μπροστά στα δύσκολα, εξού οι προγραμματικές δηλώσεις της δεύτερης διακυβέρνησης αποκτούν μεγαλύτερο βάρος. Με αυτές θα δοθεί το στίγμα των (πραγματικών) στόχων και της βούλησης για συζητήσεις πέραν της θετικής ατζέντας περί φοροελαφρύνσεων και υψηλότερων εισοδημάτων.

Πηγή: Έντυπη έκδοσηΤΑ ΝΕΑ