«Είμαι φυλακισμένη»: Oι γυναίκες κόντρα στους νόμους της Μέσης Ανατολής που τις κρατούν αιχμάλωτες

Μπορεί να είναι σχεδόν 30 ετών, αλλά η Aya απαγορεύεται να φύγει από το σπίτι της στο Αμμάν της Ιορδανίας. Δεν μπορεί να πάει για φαγητό με τους φίλους της και δεν έχει κανένα νόμιμο δικαίωμα να αποφασίσει πού θα ζήσει, εργαστεί ή σπουδάσει.

Η ιστορία της Aya είναι κοινή για όλες τις γυναίκες σε όλη τη Μέση Ανατολή και τη βόρεια Αφρική, όπου χώρες όπως η Ιορδανία, το Ιράν και η Σαουδική Αραβία εξακολουθούν να έχουν νόμους που απαιτούν από τις γυναίκες είτε να «υπακούουν» στους συζύγους τους, είτε να ζουν μαζί τους είτε να ζητούν την άδειά τους για να φύγουν από τη συζυγική εστία, να εργαστούν ή να ταξιδέψουν.

Χρειάζονται 131 χρόνια για να κλείσει το φυλετικό χάσμα – Πολύ χαμηλά η Ελλάδα

«Είμαι φυλακισμένη στο σπίτι», λέει η Aya. «Αν βγω έξω χωρίς τη γνώση της οικογένειάς μου, θα με κλειδώσουν στο δωμάτιό μου και θα με χτυπήσουν τόσο δυνατά που θα νιώθω πόνο για μήνες. Με απειλούν με θάνατο. Υπάρχουν τόσα πολλά κορίτσια σαν εμένα».

Ενώ οι περισσότερες κυβερνήσεις στην περιοχή λένε ότι επιτρέπουν στις γυναίκες να αποκτούν διαβατήρια και να ταξιδεύουν στο εξωτερικό χωρίς να απαιτείται άδεια κηδεμόνα, η νομοθεσία σχετικά με τις παντρεμένες γυναίκες προβλέπει κυρώσεις σε περίπτωση που το πράξουν.

Οι νόμοι σε 15 χώρες της περιοχής – συμπεριλαμβανομένου του Ισραήλ, όπου τα θρησκευτικά δικαστήρια έχουν δικαιοδοσία για το γάμο και το διαζύγιο – σημαίνουν ότι οι γυναίκες μπορούν να χάσουν το δικαίωμά τους σε διατροφή από τους συζύγους τους αν φύγουν από τη συζυγική κατοικία, αν εργαστούν ή αν ταξιδέψουν χωρίς τη συγκατάθεση του συζύγου τους. Επιπλέον, στην Ιορδανία, το Κουβέιτ, το Κατάρ και τη Σαουδική Αραβία, οι γυναίκες μπορούν να συλληφθούν, να κρατηθούν ή να αναγκαστούν να επιστρέψουν, εάν οι άνδρες κηδεμόνες αναφέρουν ότι απουσιάζουν από τα σπίτια τους.

Οι 15 χώρες στις οποίες οι γυναίκες μπορούν να αντιμετωπίσουν κυρώσεις αν φύγουν από το σπίτι χωρίς την άδεια του κηδεμόνα τους

Βία δεν είναι μόνο η σωματική

«Είναι σημαντικό να κατανοήσουμε ότι η βία κατά των γυναικών δεν περιλαμβάνει μόνο τη σωματική βία, αλλά και τους περιορισμούς στη μετακίνηση», λέει η Rothna Begum, ανώτερη ερευνήτρια της Human Rights Watch.

«Κάποιες γυναίκες έχουν απαγόρευση της κυκλοφορίας, ενώ άλλες γυναίκες δεν μπορούν να δουν τις φίλες τους ούτε σε μια καφετέρια. Δεν έχουν τη δυνατότητα να έχετε κοινωνική ζωή. Οι γυναίκες μιλούν για την έλλειψη εξουσίας που συμβάλλει στην κατάθλιψη- κάποιες αισθάνονται τόσο ελεγχόμενες που επιχειρούν να αυτοκτονήσουν».

Η Λίνα, 24 ετών, εργάζεται εξ αποστάσεως από το σπίτι της στο Αμμάν, επειδή ο πατέρας της δεν της επιτρέπει να βγει από το σπίτι. Παρόλο που βγάζει περισσότερα χρήματα από οποιονδήποτε άλλον στην οικογένειά της – 2.400 δολάρια το μήνα – η Λίνα δεν ξέρει πώς να τα ξοδέψει αφού δεν μπορεί να βγει έξω. Πρόσφατα, η Λίνα απέρριψε μια προαγωγή σε μια θέση εργασίας επειδή δεν αισθανόταν ότι είχε τα προσόντα.

«Δεν νομίζω ότι έχω καλές κοινωνικές δεξιότητες, επειδή δεν μπορώ να βγω έξω και να κοινωνικοποιηθώ όπως τα αδέρφια μου», λέει.

Ο πατέρας της Λίνας δεν θα της επέτρεπε φυσικά να φοιτήσει σε ένα μικτό πανεπιστήμιο, παρόλο που ο 18χρονος αδελφός της κάνει τέτοια σχέδια.

Η Λίνα παρακάλεσε τον πατέρα της να την αφήσει να εγγραφεί σε ένα διαδικτυακό πανεπιστήμιο, όπου η αυτοπρόσωπη παρουσία απαιτείτο μόνο δύο φορές το μήνα για τις εξετάσεις- εκείνος το δέχτηκε υπό τον όρο ότι θα την άφηνε και θα την έπαιρνε κάθε φορά.

«Οι άνθρωποι θα προσπαθήσουν να σας πουν ότι αυτό δεν υπάρχει στην Ιορδανία», λέει η Λίνα. «Θα πουν: Κοιτάξτε όλες τις γυναίκες που βγαίνουν δημοσίως και ζουν κανονικά. Αλλά δεν μπορείτε να δείτε όλες τις γυναίκες μέσα».

«Αν παντρευτώ, φύγω από την Ιορδανία και μετά χωρίσω, θα φύγω από την Ιορδανία και η οικογένειά μου δεν θα το μάθει, τότε μπορώ να είμαι ελεύθερη», λέει.

Η Ιορδανία έχει το υψηλότερο ποσοστό αλφαβητισμού των γυναικών στην περιοχή Mena, σχεδόν 98%. Ωστόσο, έχει επίσης ένα από τα χαμηλότερα ποσοστά συμμετοχής των γυναικών στο εργατικό δυναμικό από οποιαδήποτε άλλη χώρα στον κόσμο.

«Τόσα πολλά κορίτσια βλέπουν τα αδέρφια τους να βγαίνουν έξω, ενώ είναι φυλακισμένα στο σπίτι», λέει μια 26χρονη γυναίκα στο Αμμάν, η οποία ζήτησε να διατηρήσει την ανωνυμία της για την ασφάλειά της. «Νιώθουμε συντετριμμένες. Νιώθω ότι χάνω το μέλλον μου. Ξέρω ότι η ζωή μου δεν είναι φυσιολογική. Στέκομαι ακίνητη και όλος ο κόσμος συνεχίζει να κινείται».