ΗΠΑ: Πως η ξηρασία πλήττει τα φιλόδοξα βιομηχανικά σχέδια της Ουάσιγκτον – Εμμονές και λύσεις

Μπορεί οι ΗΠΑ να πασχίζουν να προσελκύσουν κολοσσούς, δίνοντας επενδυτική έμφαση στην Αριζόνα, δελεάζοντας ακόμα και με χαμηλή φορολογία τις εταιρείες, αλλά φαίνεται πως δεν συνυπολογίζουν τους παράγοντες, περιβάλλον και κλιματική κρίση.

Όπως καταδεικνύουν σε ανάλυσή τους στο Foreign Policy οι Michael Ferrari και Parag Khanna, στελέχη της Climate Alpha, -μιας πλατφόρμας που υποστηρίζεται από τεχνητή νοημοσύνη και προτείνει στρατηγικές για ακίνηση περιουσία- δεν μπορούν όλες οι περιοχές να αντέξουν να φιλοξενήσουν κολοσσούς.

Νάρκη στην οικονομία από την κλιματική κρίση – Το ετήσιο κόστος

Η επόμενη επιβράδυνση για την προσέλκυση εταιρειών θα οφείλεται μελλοντικά στη φθίνουσα παροχή νερού της Αριζόνα. Ενδεικτικά, το 2022, το Scottsdale διέκοψε το νερό στο Rio Verde Foothills, ένα πολυτελές προάστιο, λόγω της συνεχιζόμενης μεγάλης ξηρασίας της περιοχής και της περιορισμένης κατανομής του νερού του ποταμού Κολοράντο.

Μετά, ακολούθησε το Φοίνιξ που παγώνει τις νέες οικοδομικές άδειες για σπίτια που βασίζονται σε υπόγεια ύδατα.

Παρ’ όλα αυτά, η εταιρεία TSMC -η αιχμή του δόρατος στην τεχνολογία- έχει διπλασιάσει την παρουσία της στο Φοίνιξ, «ένα μέρος χωρίς αξιόπιστη μακροπρόθεσμη παροχή νερού για τη βιομηχανία, διαθέοντας ελάχιστες ΑΠΕ και έχοντας παγώσει τις κατασκευές που θα κάνει δύσκολη τη στέγαση όλων των εργαζομένων που χρειάζεται να εισάγει». Έτσι, τέτοιες εμμονικές πολιτικές κινδυνεύουν να τινάξουν στον αέρα τέτοιες επενδύσεις στο μέλλον.

Οι εταιρείες, μάλιστα, καταφεύγουν στην αγορά δικαιωμάτων νερού από αγρότες, ουσιαστικά δωροδοκώντας τους, όπως λένε οι δύο ειδικοί, για να σταματήσουν να καλλιεργούν τρόφιμα που θα εξυπηρετούσαν τον ταχέως αναπτυσσόμενο πληθυσμό της περιοχής.

Την ίδια στιγμή, υπάρχουν οι παρασκηνιακές συμφωνίες με ισραηλινή εταιρεία που λαμβάνει το πράσινο φως για ένα έργο 5,5 δισ. δολ. για την αφαλάτωση του νερού από τη Θάλασσα του Κορτέζ του Μεξικού, το οποίο θα μεταφέρει 200 χιλιόμετρα βόρεια μέσα από ερήμους και φυσικά καταφύγια στο Φοίνιξ.

Έτσι, το Φοίνιξ δεν μπορεί να είναι το επόμενο Ντιτρόιτ, καθώς δεν υπάρχει ούτε εξειδικευμένο προσωπικό ούτε νερό.

Ακατάλληλη η Αριζόνα

Σύμφωνα με τους Michael Ferrari και Parag Khanna, για να εκπληρώσουν την υπόσχεσή τους οι Αμερικανοί ιθύνοντες, για να βάλουν τις ΗΠΑ σε μια πορεία βιώσιμης βιομηχανικής αυτάρκειας, οι πολιτικές τους πρέπει να ευθυγραμμίσουν καλύτερα τις επενδύσεις με τους πόρους, ταιριάζοντας τις εταιρείες σε γεωγραφίες που ταιριάζουν καλύτερα στις ανάγκες τους.

«Θα ήταν καλύτερο να κατευθύνουμε την κατανομή κεφαλαίων σε περιοχές ανθεκτικές στο κλίμα παρά να πετάξουμε πολλά χρήματα σε δυνητικά λανθάνοντα περιουσιακά στοιχεία».

Αν κάποια εταιρεία θα έπρεπε να γνωρίζει καλύτερα για όλα αυτά τα θέματα, λένε τα στελέχη της  Climate Alpha είναι η TSMC,

Στην ίδια την Ταϊβάν, η τεράστια κατανάλωση ενέργειας και νερού της βιομηχανίας είναι πηγή δεινών. Όχι μόνο οι ξηρασίες στο νησί επιβράδυναν περιστασιακά την παραγωγή, αλλά η κατανάλωση νερού της εταιρείας αυξήθηκε κατά 70% από το 2015-19. Επιπλέον, η Ταϊβάν γνωρίζει ότι το ατού της είναι ακριβώς το τεχνικά καταρτισμένο εργατικό δυναμικό που λείπει από τις ΗΠΑ.

Το πάθημα των Ευρωπαίων

Ο κίνδυνος για το νερό φέρνει, με τη σειρά του, πολιτικό κίνδυνο για τις εταιρείες. Για να ενισχύσουν τα επιχειρήματά τους, τα δύο στελέχη της Climate Alpha, επικαλούνται τις ανησυχίες των Ευρωπαίων οι οποίοι σταθμίζουν προσεκτικά τα βραχυπρόθεσμα οφέλη των εταιρικών επενδύσεων έναντι των κλιματικών συνεπειών τις οποίες επιδεινώνουν οι επενδύσεις.

«Έχουν βάσιμους λόγους να είναι καχύποπτοι» λένε οι δύο ειδικοί. «Εταιρείες όπως η Microsoft ήταν εμφανώς ασυνεπείς στην αναφορά της κατανάλωσης νερού και οι υποσχέσεις για αναπλήρωση του νερού που καταναλώθηκαν δεν έχουν παραδοθεί».

Ακόμη κι αν τα κέντρα δεδομένων γίνονται πιο αποτελεσματικά, η αυξανόμενη ζήτηση σημαίνει απλώς περισσότερα από αυτά. Ορισμένες ευρωπαϊκές επαρχίες έχουν εμποδίσει την ανάπτυξη κέντρων δεδομένων, ωθώντας τις σε τοποθεσίες με υψηλό κίνδυνο θερμότητας.

Η ρυθμιστική αυστηρότητα της Ευρώπης εδώ και πολύ καιρό πλήττει τους ξένους επενδυτές, κάτι που κάνει τους Ευρωπαίους αξιωματούχους να κουράζονται τόσο πολύ από τον επιθετικό νόμο για τη μείωση του πληθωρισμού της Ουάσιγκτον, τον νόμο για τα τσιπάκια και την επιστήμη και τον νόμο για τις επενδύσεις στην υποδομή και τις θέσεις εργασίας.

Ποια είναι τα καταλληλότερα μέρη για τις εταιρείες;

Με όλη την αβεβαιότητα, τόσο για το νερό όσο και για την έλλειψη προσωπικού, η ανάλυση του Foreign Policy προτείνει για την εταιρεία που κατασκευάζει τα πολύτιμα τσιπάκια, να εγκαταστήσει τα εργοστάσιά της σε μεσοδυτικές Πολιτείες ή βορειοανατολικά.

Το Οχάιο, η Νέα Υόρκη και το Μίσιγκαν κατατάσσονται ψηλά στις εταιρικές επενδύσεις σε πράσινο πεδίο, στην ανθεκτικότητα στα κλιματικά σοκ και είναι άφθονες σε καλά πανεπιστήμια και τεχνικά ιδρύματα.

«Εν μέσω της επιταχυνόμενης κλιματικής αλλαγής και ενός εντεινόμενου πολέμου για την αξιοποίηση ταλέντων, πώς μπορούν όσοι σχεδιάζουν τη βιομηχανική πολιτική των ΗΠΑ να επιλέξουν καλύτερα τις κατάλληλες τοποθεσίες για να κατευθύνουν τις επενδύσεις;», αναρωτιούνται.

Οι πολιτείες με υψηλότερη κλιματική ανθεκτικότητα από την Αριζόνα αρχίζουν να στρέφονται σε μεγαλύτερες επενδύσεις. Σύμφωνα με πρόσφατα στοιχεία, το Ιλινόις έχει σκαρφαλώσει στη δεύτερη θέση σε εθνικό επίπεδο για τα έργα εταιρικής επέκτασης και μετεγκατάστασης. Το Σικάγο διαφημίζουν φορολογικά οφέλη, υποτιμημένα ακίνητα, δυνατότητες ανάπτυξης και επιχορηγήσεις για να προετοιμάσουν τις επιχειρήσεις να αντιμετωπίσουν την κλιματική αλλαγή.

Άλλα μέρη της περιοχής των Μεγάλων Λιμνών, όπως το Μίτσιγκαν και το Οχάιο, ανακτούν επίσης την εμπιστοσύνη στη βιομηχανική τους αναβίωση, στοχεύοντας σε μεγάλο βαθμό τόσο για εγχώριες όσο και για ξένες εμπορικές επενδύσεις, δίνοντας έμφαση στην οικονομική προσιτότητα και στα σχέδια προσαρμογής του κλίματος.

Η βιομηχανική πολιτική είναι και πάλι στη μόδα ως στρατηγική εθνικής ασφάλειας και οικονομικής πολιτικής. Αλλά για να γίνει σωστά απαιτείται η ευθυγράμμιση των επενδύσεων στη βιομηχανία και τις υποδομές με τη γεωγραφία των πόρων και της ανθεκτικότητας. Οι χώρες που ενσωματώνουν την προσαρμογή του κλίματος στις στρατηγικές τους θα είναι αυτές που θα αναπτυχθούν, καταλήγουν οι Michael Ferrari και Parag Khanna.