Το τέλος της Αριστεράς, νίκη Μητσοτάκη;

Οι εσωτερικές εκλογές του ΣΥΡΙΖΑ για την ανάδειξη της νέας του ηγεσίας έδειξαν απροκάλυπτα τη βαθιά εσωτερική κρίση της Αριστεράς. Που ξεκινάει από τη σύγχυση ιδεών κι επεκτείνεται στη θολούρα περί του τι υποστηρίζει για το μέλλον. Ενας άνθρωπος που προσγειώθηκε ξαφνικά από το πουθενά, που δεν εκφράζει πολιτικά ουσιαστικά τίποτα και που δεν έχει εξηγήσει πουθενά πώς βλέπει το μέλλον της χώρας, έχει αγκαλιάσει την ηγεσία του κυριότερου κόμματος της Αριστεράς. Και του επικεφαλής της αντιπολίτευσης. Η παραλλαγή του «μοναχικού λύκου» αποδείχθηκε απόλυτα ακριβής για τον ΣΥΡΙΖΑ. Κατά καιρούς, δηλαδή, από τις αγέλες των λύκων, ένα μοναχικό ιδιαίτερο ζώο αποφασίζει να ακολουθήσει τον δικό του δρόμο και να ξεμακρύνει. Συνήθως αναδεικνύει ιδιαίτερα χαρακτηριστικά. Μεγαλύτερη τόλμη, κυρίως, και οξυδέρκεια. Και πετυχαίνει στους τελικούς του στόχους. Μπορεί να το πει αυτό κάποιος με σιγουριά για την περίπτωση ΣΥΡΙΖΑ και Κασσελάκη; Εκτιμώ πως κάτι τέτοιο είναι δύσκολο να λεχθεί με βεβαιότητα.

Αυτό που είναι σίγουρο είναι πως η ελληνική κοινωνία έχει βαρεθεί τα ίδια πρόσωπα και τα παραδοσιακά σχήματα. Η εκτίμησή μου είναι πως η Αριστερά έχει αδειάσει από πολιτικό περιεχόμενο. Δεν έχει καινούργιες ιδέες, τα πρόσωπα που προβάλλει επαναλαμβάνουν μονότονα τις ίδιες κοινοτοπίες και παρόμοιες πολιτικές. Ο κόσμος τής γυρίζει την πλάτη διότι δεν περιμένει τίποτα πλέον από αυτήν. Οι αγωνίες των πολιτών (ασφάλεια, ευημερία, απασχόληση, μετανάστευση, κοινωνική ισορροπία) βρίσκονται έξω από το στόχαστρό της. Ως συνέπεια, έχω επιμείνει, η πρόκληση προς το σύστημα, τις κοινωνικές ελίτ και το κατεστημένο θα έλθει από τα δεξιά και όχι από τα αριστερά.

Ο κύριος Κασσελάκης κατά κάποιο τρόπο υπήρξε μια εντυπωσιακή έκπληξη. Εντελώς αναπάντεχα, χωρίς να το περιμένει δηλαδή κανείς, ξεπήδησε από τα αριστερά και χάλασε τη σούπα. Μπορούσε κάτι τέτοιο να το περιμένει κανείς; Με βάση τα παραδοσιακά ελληνικά δεδομένα, όχι. Και γι’ αυτό εμφανίστηκε από το εξωτερικό. Με εξωελληνικές τεχνικές, χωρίς εγχώρια χρηματοδότηση και με εντελώς αμερικανικές μεθόδους έσπασε την κρούστα της ελληνικής ζωής πιάνοντας τους πάντες στον ύπνο. Και με εντυπωσιακό τρόπο μάλιστα. Εκεί που κάποιος θα περίμενε κάτι τέτοιο φυσιολογικά να εμφανιστεί στα δεξιά, ο κύριος Κασσελάκης εντυπωσίασε διότι «εισπήδησε» (όπως λένε παράγοντες της Εκκλησίας) στα αριστερά. Ισως επειδή εκεί ο χώρος είναι πιο παρθένος και ο κόσμος ανυποψίαστος. Ενδεχομένως θα εμφανιστεί αργότερα με ατζέντα, στην ουσία, συντηρητικότερη και περισσότερο ατλαντική. Εμπλουτισμένη με τις τρέχουσες νευρώσεις των δικαιωματιστών του αμερικανικού δημοκρατικού κόμματος.

Θα είναι καλό αυτό για τον τόπο; Μπορεί ναι, μπορεί όμως και όχι. Για πρώτη φορά η χώρα θα εμφανιστεί εναρμονισμένη πολιτικά (και η Αριστερά δηλαδή και η Δεξιά) σε θέσεις φιλοδυτικές χωρίς υπαρκτές παραφωνίες. Κάτι που είχε επιχειρηθεί πάλι επί Ανδρέα Παπανδρέου με λιγότερη όμως επιτυχία. Αυτό που γίνεται φανερό είναι πως «το έξυπνο πουλί από τη μύτη πιάνεται». Τα φημισμένα φιλοαριστερά αντανακλαστικά της ελληνικής κοινωνίας πετάχθηκαν στα σκουπίδια! Από την ίδια την Αριστερά μάλιστα. Και σε ενδοαριστερές εκλογές… Καιρός είναι κάποιοι πλέον να συνειδητοποιήσουν, αργά και επίπονα βέβαια, πως ο κόσμος άλλαξε και πως η Ιστορία τούς έχει καταπιεί. Και συνέβαλε σ’ αυτό κι ο Μητσοτάκης.

Η απάντηση, εκτιμώ, από μια σοβαρή αλλά γνησιότερη Δεξιά δεν θα αργήσει να έρθει. Με επίκεντρο πραγματικά αυστηρές πολιτικές για το Μεταναστευτικό, κατευνασμό του φόβου των πολιτών για την ανομία και αντίσταση στις καταστρεπτικές πρωτοβουλίες για τη λεγόμενη κλιματική κρίση. Και τότε το ελληνικό σκηνικό θα γίνει κάτι εντελώς καινούργιο.