
Η εμφάνιση του εργατικού κινήματος, ήδη από τον 19ο αιώνα, έφερε στο προσκήνιο μια μεγάλη και κρίσιμη πρόκληση: τι μπορεί να σημαίνει μια πολιτική που εκπροσωπούσε αυτούς που ήταν «από κάτω», σε ένα πολιτικό σύστημα όπου η τυπική αναγνώριση σηματοδοτούσε συνάμα τον φενακισμό των μεγάλων κοινωνικών διαιρέσεων και συγκρούσεων.
Με μία έννοια, αυτό που ιστορικά ονομάσαμε Αριστερά διεκδίκησε να είναι όχι απλώς τμήμα μιας δεδομένης πολιτικής συνθήκης, αλλά πολύ περισσότερο μια δυναμική που ερχόταν «εκτός πλαισίου» και ορίζοντα και είχε τον ριζικό μετασχηματισμό: των κοινωνικών σχέσεων ιδιοκτησίας και παραγωγής, αλλά και του ίδιου του τρόπου με τον οποίο ασκείται η πολιτική.
Αυτό αποτυπώθηκε ακόμη και σε εκφράσεις, που αργότερα μάλλον κακόπαθαν, όπως το «ήθος της Αριστεράς», με την ιδιαίτερη βαρύτητα μιας ιστορίας πραγματικών αγώνων και συχνά μεγάλων πραγματικών θυσιών.
Παρότι μπορεί κανείς να δει διαφορετικούς αριστερούς σχηματισμούς σε άλλες περιόδους να υποκύπτουν στις σειρήνες της προσαρμογής στους κανόνες του «αστικού πολιτικού παιχνιδιού», μια ορισμένη αίσθηση και πρακτική μιας ανταγωνιστικής μορφής πολιτικής παρέμεινε ενεργή. Αυτό αποτυπώθηκε ακόμη και σε εκφράσεις, που αργότερα μάλλον κακόπαθαν, όπως το «ήθος της Αριστεράς», με την ιδιαίτερη βαρύτητα μιας ιστορίας πραγματικών αγώνων και συχνά μεγάλων πραγματικών θυσιών.
Μόνο που αυτό κάποια στιγμή μετασχηματίστηκε σε μια απλή «ταυτότητα», ένα είδος πολιτισμικής αναφοράς, χωρίς να μεταφράζεται σε διαφορετική πρακτική. Και αυτό έγινε ακόμη πιο έντονο όταν θεωρήθηκε ότι μια σειρά από επιλογές, από τη συμπόρευση με ακροδεξιούς πολιτικούς μέχρι την υλοποίηση ενός νεοφιλελεύθερου μνημονίου, μπορούσαν να δικαιολογηθούν απλώς και μόνο επειδή αυτοί που ασκούσαν την κυβερνητική εξουσία έχουν και την αντίστοιχη ταυτότητα.
Μόνο που τέτοιες «ταυτότητες», όταν δεν ανατροφοδοτούνται από μια ανάλογη πράξη, στο τέλος καταλήγουν απλά κελύφη, χωρίς πραγματική μετάφραση σε πολιτικό σχέδιο. Και είναι σε αυτό το έδαφος της απεμπόλησης στην πράξη κάθε ανταγωνιστικής εκδοχής της πολιτικής που μπορούν πολύ πιο εύκολα να γίνουν οι μεγάλες μετατοπίσεις προς την ντε φάκτο υπέρβαση (και απάρνηση…) της ίδιας της έννοιας της Αριστεράς, στο όνομα μάλιστα και της γενικής αντιπολιτευτικής αποτελεσματικότητας.


Latest News

Πρώτα παράγουμε, μετά ξοδεύουμε
Στη δημόσια συζήτηση, αντί να ασχολούμαστε πώς θα συνεχίσουμε να παράγουμε, πώς θα δημιουργήσουμε μεγαλύτερη αξία, εμείς σχεδόν μονοθεματικά, ασχολούμαστε με το πώς και πόσο θα αυξήσουμε τις κρατικές δαπάνες

Παροχές σε λάθος χρόνο
Στην Ελλάδα έχουμε καταφέρει να κάνουμε και πάλι τη λάθος συζήτηση

Χάνεται η λογική
Μπερδεύουν στην κυβέρνηση το «κράτος-εργοδότη» με το «κοινωνικό κράτος»

Ο Τραμπ, ο γεωπολιτικός αναταγωνισμός ΗΠΑ - Κίνας και η παγίδα του Θουκυδίδη;
Το βιβλίο των Αθ. Πλατιά και Β. Τρίγκα από τον Ιωάννη Ε. Κωτούλα και η ανάλυση του επίκαιρου και διόλου ακίνδυνου ανταγωνισμού ΗΠΑ – Κίνας

Οι «κρυφές» αμυντικές βιομηχανίες και τα οικονομικά οδοφράγματα
Ουδείς είχε αντιληφθεί ότι η Ελλάδα διαθέτει τόσο πολλές βιομηχανίες παραγωγής αμυντικού υλικού κάθε είδους

Ζώντας με 743 ευρώ το μήνα
Η κυβέρνηση πανηγυρίζει για την αύξηση του κατώτατου μισθού. Παραβλέποντας ότι αυτός αποτυπώνει ακόμη μια πολύ δύσκολη συνθήκη.

Βάζουν πλάτη οι επιχειρήσεις
Η αύξηση της τάξεως του 6% του κατώτατου μισθού, που ενέκρινε χθες το Υπουργικό Συμβούλιο, δεν είναι διόλου αμελητέα ως ποσοστό

Ο καθρέφτης του χρηματιστηρίου
Σημαντική αύξηση των συναλλαγών, επιχειρηματικές εξελίξεις, νέες συμφωνίες και μεγάλη κινητικότητα σε πολλούς κλάδους είναι ξεκάθαρο σημάδι μιας οικονομίας σε ανάπτυξη

Κλείνει υποθέσεις με το παρελθόν
Το επίσημο ελληνικό κράτος οφείλει να «ξεψαχνίσει» και να φέρει στα ταμεία και το παραμικρό από τα χρωστούμενα, πριν αποφασίσει να προχωρήσουμε ως χώρα

Από τα μπλοκάκια στις εταιρείες για να αποφύγουν την κλίμακα των μισθωτών
Η «μαύρη» εργασία σε μεγάλο βαθμό περιορίστηκε με τη χρήση της κάρτας εργασίας, αλλά και εξαιτίας της αυξημένης ζήτησης εργαζομένων στην περίοδο που διαδέχτηκε τα μνημόνια