Αλαζονεία, υποκρισία, πολιτική

Πριν από 650 χρόνια ο Θωμάς Ακινάτης ανακήρυξε την «αλαζονεία» στο χειρότερο από τα «Επτά Θανάσιμα Αμαρτήματα» – γιατί ο αλαζόνας θεωρεί ότι έχει χαρακτηριστικά που ανήκουν μόνο στον Θεό: παντοδύναμος, πάνσοφος, παντογνώστης,  πανάγαθος ίσως και άλλα που μου διαφεύγουν.  Η Καθολική Εκκλησία σέβεται ακόμα την κλίμακα του doctor angelicus, η αλαζονεία θεωρείται το αίσχιστον των αμαρτημάτων.

Στην καθ’ ημάς Ορθοδοξία δεν υπάρχει τέτοια κλίμακα, μολοντούτο η αλαζονεία έχει ανακηρυχθεί στο αίσχιστο πολιτικό αμάρτημα: θεωρήθηκε η βασική αιτία που δεν χρωματίστηκε όλη η Ελλάδα γαλάζια, ο πρωθυπουργός έχει προτρέψει πλειστάκις τους υπουργούς του να μην είναι αλαζόνες, ο κυβερνητικός εκπρόσωπος ανακοίνωσε πως είναι αυστηρά απαγορευμένη, ο κ. Τσίπρας κατηγορούσε συνεχώς τον κ. Μητσοτάκη για αλαζονεία και ο ΣΥΡΙΖΑ τον παρομοίαζε ειρωνικά με «Λουδοβίκο», ο κ. Κασσελάκης κάλεσε τους Έλληνες να αποδείξουν πως «η Ελλάδα δεν είναι χώρα της αλαζονείας» –ως και ο Νίκος Ανδρουλάκης κατηγόρησε προχθές τους κκ Μητσοτάκη και Κασσελάκη για αλαζονεία.

Συνιστά οπωσδήποτε πρόοδο η απόδοση θανασίμου θρησκευτικού αμαρτήματος στους αντιπάλους από τις φρικτές πολιτικές καταγγελίες για προδότες, γερμανοτσολιάδες, κομμουνιστοσυμμορίτες, μειοδότες, διαπλεκόμενους, κτλ. Κανείς δεν νοσταλγεί εκείνη την εποχή.

Αλλά από τη λεκτική πολιτική βιαιότητα περάσαμε στην ηθική βιαιότητα, στην προσωπική επίθεση.

Αυτό που έλειπε και λείπει είναι η αντιπαράθεση επί της ουσίας της πολιτικής γενικώς και των επιμέρους πολιτικών. Από τη μια, ακούμε μαγνητοφωνημένες καταγγελίες περί «νεοφιλελευθερισμού» και υποσχέσεις ότι ο αρχηγός «θα φέρει την ισότη για τον κάθε πατριώτη».

Από την άλλη άκρη, τεχνικές λεπτομέρειες για το πώς θα στηθούν 750 κάμερες στην Αθήνα και πώς θα περιπολούν ένα γερανοφόρο και δύο μοτοσικλετιστές στην μονίμως μποτιλιαρισμένη Λεωφόρο Κηφισού – που δεν θα λύσουν κανένα πρόβλημα και αποτελούν υπεκφυγές  σεμνών πολιτικών που δεν έχουν πρόγραμμα.

«Θα σου συγχωρήσουν τα λάθη οι πολίτες», είπε ο πρωθυπουργός «αλλά όχι κακές συμπεριφορές» – άλλωστε, ακόμη και αν δεν συγχωρεθεί «το λάθος των Τεμπών» θα ξεχαστεί· όμως το εμφανιζόμενο καθημερινά στην τηλεόραση ύφος  είναι συνεχώς παρόν.

Βεβαίως, υπάρχει η λύση της υποκρισίας – να κρύβεις την αλαζονεία σου, την περιφρόνηση που νιώθεις για τους αντιπάλους σου ή και τους ψηφοφόρους σου.

Να καθιερωθεί λοιπόν η υποκρισία ως μέγιστη πολιτική αρετή. Αυτό διδάσκουν τα εγχειρίδια πολιτικής επικοινωνίας, τα ακολούθησε κατά γράμμα ο Κώστας Καραμανλής, με «σεμνότητα, ταπεινότητα, μετριοπάθεια» οδήγησε τη χώρα στη χρεοκοπία.

Απουσιάζει ο πολιτικός λόγος και για τούτο βρισκόμαστε συνεχώς ανάμεσα στη Σκύλλα της υβριστικής διχαστικής πολιτικολογίας και τη Χάρυβδη της υβριστικής διχαστικής ηθικολογίας.

Premium έκδοση «ΤΑ ΝΕΑ»