
Ότι ο Ταγίπ Ερντογάν θεωρεί τη Χαμάς «απελευθερωτικό κίνημα» και όχι «τρομοκρατική οργάνωση» δεν αποτελεί είδηση: το ίδιο συμβαίνει και με το 99% των αραβικών και μουσουλμανικών κρατών.
Το ότι διαφωνεί με την πολιτική των ΗΠΑ και της ΕΕ στη Μέση Ανατολή, ούτε αυτό αποτελεί πρωτοτυπία, το ίδιο συμβαίνει με τη μεγάλη πλειοψηφία των ανά τον πλανήτη κρατών.
Αυτό που αποτελεί είδηση είναι η αναφορά ότι [αντιγράφω από τον επίσημο ιστότοπο της Τουρκικής Προεδρίας] «η Γάζα πριν εκατό χρόνια … ήταν αναπόσπαστο κομμάτι της πατρίδας» – όπως επίσης κατά τον κ. Ερντογάν, ήσαν Θεσσαλονίκη, Σκόπια, Μοσούλη, Χαλέπι.
«Αλλά δυστυχώς [κάποιοι] χώρισαν το τουρκικό έθνος από όλα αυτά τα εδάφη που είναι τόσο δικά μας όσο και το αίμα μας, οι ζωές μας και η αγάπη μας».
Κάπου, σε ελληνικό ιστότοπο, διάβασα ότι μίλησε από στήθους, χωρίς καν σημειώσεις. Θα μπορούσαμε να υποθέσουμε ότι στα 70 του ο κ. Ερντογάν παλιμπαιδίζει, αναθυμάται αυτά που άκουγε στα «κρυφά σχολειά» των ισλαμιστών στα παιδικά του χρόνια.
Όμως υπάρχει στην ομιλία η πολύ συγκεκριμένη αναφορά ότι στο ηρώο πεσόντων της Καλλίπολης, των Οθωμανών που σκοτώθηκαν κατά τη προσπάθεια απόβασης των Συμμάχων το 1915, «η Γάζα, με τους 53 πεσόντες γιους της, βρίσκεται πάνω από τις περισσότερες πόλεις εντός των συνόρων μας σήμερα».
Τέτοιες λεπτομέρειες δεν προκύπτουν «εν τη ρύμη του λόγου»: το επιτελείο των λογογράφων του κ. Ερντογάν δούλεψε εντατικά για να ετοιμάσει την ομιλία. Κάποιοι την έλεγξαν και την ενέκριναν, τελικά βεβαίως και ο ίδιος.
Είναι ένα πράγμα να διαπιστώνει κανείς ότι, πράγματι, η Δύση ενδιαφέρεται για το Ισραήλ και αδιαφορεί για τους Παλαιστίνιους και άλλο να υποστηρίζεις ότι η Γάζα είναι τουρκική «χαμένη πατρίδα» όπου, σε αντίθεση με σήμερα, πριν 100 χρόνια οι υπήκοοι του Σουλτάνου ευτυχούσαν.
Ο Ταγίπ Ερντογάν φαίνεται να βρίσκεται σε «irredentist trip», σε αλυτρωτική παραίσθηση: αντίστοιχα λόγια στην Ελλάδα λένε πλέον μόνο οι χρυσαυγίτες.
Στη γειτονιά μας, μόνο στη Σερβία ή στο Κόσοβο (και στην Αλβανία από τον νέο σύμμαχό μας Σαλί Μπερίσα) ίσως τα ακούσει κανείς.
Έχει τρελαθεί ο Ταγίπ Ερντογάν; Τα είκοσι χρόνια εξουσίας, οι συνεχείς νίκες επί όλων των αντιπάλων, η ισχύς, μακρότατη πολιτική επιβίωση, τον έχουν κάνει είδος Μπενίτο Μουσολίνι που, όπως εκείνος, βλέπει την Ανατολική Μεσόγειο (τουλάχιστον) ως mare nostrum; Ή έχει σχέδια;
Είτε έτσι είτε αλλιώς, δεν θα πάνε καλά τα πράγματα.


Latest News

Πρώτα παράγουμε, μετά ξοδεύουμε
Στη δημόσια συζήτηση, αντί να ασχολούμαστε πώς θα συνεχίσουμε να παράγουμε, πώς θα δημιουργήσουμε μεγαλύτερη αξία, εμείς σχεδόν μονοθεματικά, ασχολούμαστε με το πώς και πόσο θα αυξήσουμε τις κρατικές δαπάνες

Παροχές σε λάθος χρόνο
Στην Ελλάδα έχουμε καταφέρει να κάνουμε και πάλι τη λάθος συζήτηση

Χάνεται η λογική
Μπερδεύουν στην κυβέρνηση το «κράτος-εργοδότη» με το «κοινωνικό κράτος»

Ο Τραμπ, ο γεωπολιτικός αναταγωνισμός ΗΠΑ - Κίνας και η παγίδα του Θουκυδίδη;
Το βιβλίο των Αθ. Πλατιά και Β. Τρίγκα από τον Ιωάννη Ε. Κωτούλα και η ανάλυση του επίκαιρου και διόλου ακίνδυνου ανταγωνισμού ΗΠΑ – Κίνας

Οι «κρυφές» αμυντικές βιομηχανίες και τα οικονομικά οδοφράγματα
Ουδείς είχε αντιληφθεί ότι η Ελλάδα διαθέτει τόσο πολλές βιομηχανίες παραγωγής αμυντικού υλικού κάθε είδους

Ζώντας με 743 ευρώ το μήνα
Η κυβέρνηση πανηγυρίζει για την αύξηση του κατώτατου μισθού. Παραβλέποντας ότι αυτός αποτυπώνει ακόμη μια πολύ δύσκολη συνθήκη.

Βάζουν πλάτη οι επιχειρήσεις
Η αύξηση της τάξεως του 6% του κατώτατου μισθού, που ενέκρινε χθες το Υπουργικό Συμβούλιο, δεν είναι διόλου αμελητέα ως ποσοστό

Ο καθρέφτης του χρηματιστηρίου
Σημαντική αύξηση των συναλλαγών, επιχειρηματικές εξελίξεις, νέες συμφωνίες και μεγάλη κινητικότητα σε πολλούς κλάδους είναι ξεκάθαρο σημάδι μιας οικονομίας σε ανάπτυξη

Κλείνει υποθέσεις με το παρελθόν
Το επίσημο ελληνικό κράτος οφείλει να «ξεψαχνίσει» και να φέρει στα ταμεία και το παραμικρό από τα χρωστούμενα, πριν αποφασίσει να προχωρήσουμε ως χώρα

Από τα μπλοκάκια στις εταιρείες για να αποφύγουν την κλίμακα των μισθωτών
Η «μαύρη» εργασία σε μεγάλο βαθμό περιορίστηκε με τη χρήση της κάρτας εργασίας, αλλά και εξαιτίας της αυξημένης ζήτησης εργαζομένων στην περίοδο που διαδέχτηκε τα μνημόνια