Γιατί έγινε η επίθεση της Χαμάς;

Υπάρχει ακόμη διάχυτο ένα σοβαρό και σχετικά αναπάντητο ερώτημα. Γιατί έκανε η Χαμάς τη φρικιαστική επίθεση της 7ης Οκτωβρίου; Δεν γνώριζε πως το Ισραήλ θα ανταπέδιδε με άγρια βία την επίθεση; Δεν σκέφτηκε τις συνέπειες για τον παλαιστινιακό πληθυσμό; Είναι δυνατόν ένας πολιτικός οργανισμός, και ιδιαίτερα μια οργάνωση σαν τη Χαμάς, να είναι τόσο αφελής; Μπορούμε να δεχθούμε πως δεν νοιάζονται καθόλου για τη ζωή των συμπατριωτών τους; Στο όνομα δηλαδή κάποιου σκοπού, ή του θρησκευτικού φανατισμού, να αδιαφορούν για την ανθρώπινη ζωή; Τι ακριβώς λοιπόν συνέβη;

Αυτό που είναι απόλυτα σίγουρο είναι πως το Ισραήλ δεν θα μπορούσε σε καμία περίπτωση να αφήσει αναπάντητη μια τέτοια επίθεση. Σε αυτό το ενδεχόμενο θα ενεθάρρυνε τη Χαμάς, καθώς και άλλες συγγενείς οργανώσεις (Χεζμπολάχ, Ισλαμική Τζιχάντ, παρακλάδια της Φατάχ κ.ά.), να εντείνουν τις επιθέσεις τους κατά του Ισραήλ που θα φαινόταν αδύναμο και ευάλωτο. Από την άλλη πλευρά είναι σίγουρο πως οποιαδήποτε επίθεση των ισραηλινών ενόπλων δυνάμεων στη στενή γεωγραφικά και πυκνοκατοικημένη ζώνη της Γάζας θα προκαλούσε εκατόμβες θυμάτων. Ιδιαίτερα μάλιστα όπως η κατάσταση είναι διαμορφωμένη εκεί. Με τις όποιες στρατιωτικές εγκαταστάσεις με επιμέλεια κρυμμένες μέσα ή πίσω από φαινομενικά αθώους πολιτικούς στόχους. Με καθιερωμένη τακτική τη χρήση αμάχων σαν ζωντανών ασπίδων κατά των στρατιωτικών της μηχανισμών, η Χαμάς κρύβεται πίσω από αθώους πολίτες για να αποφύγει επιθέσεις εναντίον τους.

Δημιουργούνται έτσι περίεργες καταστάσεις. Τα υπόγεια κάτω από νοσοκομεία, σχολεία, εκκλησίες, τζαμιά ή παιδικούς σταθμούς κρύβουν πολλές και σημαντικές στρατιωτικές εγκαταστάσεις που ο οποιοσδήποτε εχθρός που σέβεται τη στρατιωτική του ιδιότητα είναι υποχρεωμένος να χτυπήσει. Το Ισραήλ λοιπόν, σε περίπτωση εισβολής, είναι προετοιμασμένο να αντιμετωπίσει – και να αντικρούσει με κάθε τρόπο – την όποια κατακραυγή θα ακολουθούσε τις επιθετικές του κινήσεις. Δεν υπάρχει κι άλλη λύση. Ή θα υποχωρήσει, και θα δεχθεί συνεχόμενες επιθέσεις, που θα θέσουν σε κίνδυνο την ίδια του την ύπαρξη, ή θα αντεπιτεθεί χτυπώντας στόχους της Χαμάς ανάμεσα σε μη μάχιμους πολίτες και θα υποστεί άγριες επικριτικές επιθέσεις για γενοκτονία και απανθρωπιά.

Φαίνεται πως μάλλον αυτός ήταν τελικά ο στόχος της επίθεσης της Χαμάς. Να δημιουργήσει για το Ισραήλ μια περίπου αδιέξοδη κατάσταση υποχρεώνοντάς το σε κινήσεις που κινητοποιούν εναντίον του μεγάλο μέρος της διεθνούς κοινής γνώμης. Και στην πορεία, «ο σκοπός αγιάζει τα μέσα», να θυσιάσει μεγάλο μέρος του παλαιστινιακού πληθυσμού. Δεν είναι όμως ακριβές να ομιλούν κάποιοι για θυσίες αθώων. Στις εκλογές η Χαμάς κέρδισε το 44% της ψήφου των Παλαιστινίων, μέσω μιας πολιτικής πλατφόρμας που ανοιχτά προπαγάνδιζε την εξαφάνιση του κράτους του Ισραήλ και την εξόντωση των Εβραίων. Τις ημέρες μάλιστα των σφαγών από τη Χαμάς αθώων Ισραηλινών, οι κάμερες έδειξαν μικρά παιδιά στους δρόμους της Γάζας να φτύνουν πάνω σε κατακρεουργημένα πτώματα θυμάτων της Χαμάς και να ουρλιάζουν «Αλλάχ Ακμπάρ» κατά κακοποιημένων ομήρων ή τραυματισμένων Ισραηλινών.

Ο πόλεμος είναι σίγουρα ένα είδος συλλογικής τιμωρίας. Πολλοί πληρώνουν τα σπασμένα σε μια σύγκρουση με την οποία διαφωνούν ή και έντονα αντιστρατεύονται. Ομως είναι αδύνατον να σχεδιάζεις επιθέσεις χωρίς να γνωρίζεις πως πολλοί αθώοι δικοί σου θα πληρώσουν τη νύφη για τις πράξεις σου. Στις τηλεοράσεις φάνηκε μια συγκλονισμένη παλαιστίνια μάνα να καταριέται τη Χαμάς για τον θάνατο του παιδιού της, μέχρι να της κλείσουν κάποιοι άνδρες το στόμα. Και οι ελεγχόμενες από τη Χαμάς υπηρεσίες υγείας ανακοινώνουν θανάτους από βόμβες που δεν πιστεύει κανένας πια – ιδίως μετά τον υποτιθέμενο βομβαρδισμό νοσοκομείου με 500 νεκρούς (!) Που δεν υπήρξε ούτε βόμβα, ούτε και πάνω από 30 θύματα…