Η Fitch και η… Λάρκο

Αποτελεί μεγάλη επιτυχία μετά βεβαιότητας η αναβάθμιση της ελληνικής οικονομίας στις ασφαλείς επενδυτικά χώρες, την Παρασκευή τα μεσάνυχτα, από τον οίκο Fitch. Δεν πρέπει να μας διαφεύγει ωστόσο ότι το ΒΒΒ- είναι το πρώτο σκαλοπάτι… μετά τα σκουπίδια, μετά την κατηγορία χρέους που δεν ακουμπά κανένας σοβαρός επενδυτής στον κόσμο. Αρα αναβάθμιση, ναι, αλλά μόλις βγάλαμε το «κεφάλι από το νερό». Το θέμα είναι πώς «κολυμπάμε γρήγορα προς τη στεριά». Πώς φτάνουμε να διεκδικήσουμε επιστροφή στις αξιολογήσεις που ξεκινούν από Α. Εκεί που βρίσκονται οι περισσότερες χώρες της ευρωζώνης. Εκεί που βρισκόμασταν και εμείς έως το 2009. Αυτή η εξέλιξη θα σημάνει επιστροφή στην κανονικότητα και στο κλαμπ των μεγάλων, με ισότιμο τρόπο.

Κατά τα άλλα, είναι σημαντικό ότι η κίνηση του συγκεκριμένου οίκου αξιολόγησης έρχεται κόντρα στο ευρύτερο οικονομικό κλίμα. Οι Ιταλοί απειλούνται με απώλεια της επενδυτικής βαθμίδας και εμείς την πήραμε. Σημάδι, αν μη τι άλλο, εντυπωσιακό, για μια οικονομία μικρή και άρα άμεσα επηρεαζόμενη από όσα συμβαίνουν στον οικονομικό μας περίγυρο. Η Fitch στην ανάλυσή της βλέπει για την ώρα μικρή επίδραση, από την επιβράδυνση που καταγράφουν οι οικονομίες σημαντικών εμπορικών μας εταίρων, στις εξαγωγές τόσο προϊόντων όσο και υπηρεσιών (τουρισμός). Προβλέπει μάλιστα ότι εξ αυτού του λόγου το έλλειμμα στο ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών (εισαγωγές-εξαγωγές) θα συνεχίσει να μειώνεται.

Το πιο σημαντικό είναι ότι η Fitch επισημαίνει πως οι περισσότεροι δείκτες της ελληνικής οικονομίας δείχνουν ότι είμαστε για ψηλότερα από εκεί που η ίδια μάς αναβάθμισε. Υπάρχουν ωστόσο και κάποιοι άλλοι (δείκτες) που μας κρατούν χαμηλότερα. Αναφέρει συγκεκριμένα ότι από τη μια υπάρχουν τα διαρκώς μεγαλύτερα επίπεδα κατά κεφαλήν εισοδήματος, οι εξαιρετικοί πλέον δείκτες διακυβέρνησης και το πλεονέκτημα ότι είμαστε χώρα-μέλος της ευρωζώνης αλλά από την άλλη αντιπαραβάλλονται ως κληρονομιά τα προβλήματα του παρελθόντος με κυριότερο το χαμηλό μεσοπρόθεσμο αναπτυξιακό δυναμικό, το εντυπωσιακά συρρικνωμένο αλλά υψηλό δημόσιο χρέος και ορισμένες ευπάθειες του τραπεζικού τομέα.

Αν το δούμε και από μόνοι μας, στο ίδιο καταλήγουμε. Είναι σαν να παλεύουν μέσα στην ίδια χώρα «δύο Ελλάδες». Η νέα αυτή που θέλει να προχωρήσει, εκμεταλλεύεται τις ευκαιρίες και αφήνει πίσω της τα προβλήματα. Και η παλιά που λειτουργεί με όρους χρεοκοπίας. Η τελευταία εικόνα, δύσκολη να τη συλλάβει ανθρώπινος νους, βρίσκει αντανάκλαση σε όσα συνεχίζουν να συμβαίνουν στην ιστορική νικελοβιομηχανία Λάρκο. Ως κρατική η εταιρεία στοίχιζε στον προϋπολογισμό 80 εκατ. ευρώ ετησίως για να καλύπτει τα έξοδά της και επιπλέον ήρθε και ένα μεγάλο ευρωπαϊκό πρόστιμο. Κάποια στιγμή ξεκίνησαν οι διαδικασίες πώλησής της. Νικητής βρέθηκε, ωστόσο η χαμένη εταιρεία προσέφυγε στο Συμβούλιο της Επικρατείας. Από τον Αύγουστο του 2022 οι 900 εργαζόμενοι απολύθηκαν. Πληρώθηκαν τις αποζημιώσεις τους, καθώς αυτός ήταν ο όρος του διαγωνισμού για την ιδιωτικοποίησή της. Στη συνέχεια επαναπροσλήφθηκαν και οι 900 με μηνιαίες συμβάσεις μέχρι να παραληφθεί η εταιρεία από τον νέο επενδυτή και να επιλέξει πόσους θα κρατήσει. Από τότε, τον Αύγουστο του 2022, δηλαδή 16 μήνες μετά, και οι 900 εργαζόμενοι πληρώνονται χωρίς να δουλεύουν, καθώς η εταιρεία έχει σταματήσει την παραγωγική της δραστηριότητα. Η συνέχιση της λειτουργίας κρίθηκε ασύμφορη, καθώς το κόστος παραγωγής ήταν πολύ μεγαλύτερο από τα προσδοκόμενα έσοδα. Κάθε μήνα, έκτοτε, βγάζουμε από τον προϋπολογισμό 1,2 εκατ. ευρώ που είναι το κόστος της μισθοδοσίας.