Μήπως κάποιοι δεν θέλουν ακριβώς να… μένουν Ευρώπη

Παρατηρώ πώς αντιδρούν διάφορες φιλοευρωπαϊκές υποτίθεται φωνές στη χώρα μας σε σχέση με τα όσα ακούστηκαν στην ολομέλεια του Ευρωκοινοβουλίου για την κατάσταση με το κράτος δικαίου, τα ανθρώπινα δικαιώματα και την ελευθερία του Τύπου στη χώρα μας.

Είναι μια αντίδραση που μπορεί να συμπυκνωθεί στο «ποιοι είναι αυτοί και αυτές που θα μας πουν πώς θα λειτουργεί η χώρα μας», μαζί βέβαια με την αλαζονεία του «πώς τολμάνε να μας κρίνουν;».

Η αντίδραση αυτή θα ήταν κατανοητή εάν μιλούσαμε για τίποτε… ευρωσκεπτικιστές ή αντιευρωπαϊστές.

Όμως εδώ μιλάμε για κάποιους που πρωτοστάτησαν στην εκστρατεία «Μένουμε Ευρώπη».

Για αυτούς που το 2015 υποστήριζαν ότι εάν ο ελληνικός λαός ψήφιζε «όχι» στη λιτότητα και την κοινωνική εξαθλίωση που αυτή προκαλούσε, θα μας πέταγαν έξω από την Ευρώπη και η χώρα θα καταστρεφόταν και θα επέστρεφε σε δύσκολες και σκοτεινές εποχές.

Οι οποίοι, όμως, προφανώς δεν έχουν καταλάβει τι σημαίνει ακριβώς «ευρωπαϊκός δρόμος» για τη χώρα, ακόμη και εάν λένε ότι πίνουν νερό στο όνομά του και δηλώνουν πανευτυχείς και ασφαλείς όταν θεσμοί και όργανα αναγνωρίζουν πρόοδο της Ελλάδας στην οικονομία, που φέρνει επενδυτικές βαθμίδες από τους οίκους αξιολόγησης και αναγνώριση στις αγορές.

Γιατί τα πράγματα είναι αρκετά συγκεκριμένα: μπήκαμε στην τότε ΕΟΚ και μετέπειτα Ευρωπαϊκή Ένωση γιατί αποδεχτήκαμε ένα πλαίσιο όπου πλευρές της εσωτερικής πολιτικής και οικονομικής οργάνωσης της χώρας θα είναι και υπό την επιτήρηση των ευρωπαϊκών θεσμών.

Και δεν το κάναμε μόνο επειδή θεωρούσαμε ότι παράλληλα θα παίρναμε και επιδοτήσεις. Το κάναμε γιατί θεωρούσαμε όλο αυτό το πλαίσιο της εναρμόνισης με το ευρωπαϊκό πλαίσιο (άρα και τον «ευρωπαϊκό έλεγχο») στοιχείο του αναγκαίου εκσυγχρονισμού και εμβάθυνσης της δημοκρατίας.

Δηλαδή, αποδεχτήκαμε ότι σε διάφορες πλευρές θα έρχονται και οι ευρωπαίοι και αν δεν πληρούμε τα κριτήρια έχουν το δικαίωμα να μας βγάζουν και καμιά «κόκκινη κάρτα», είτε αυτό αφορά την Επιτροπή, είτε το Ευρωκοινοβούλιο, είτε το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο. Και ότι αυτό τελικά θα είναι για καλό.

Δηλαδή, δεν μπορούμε τη μια να επικαλούμαστε το «ευρωπαϊκό κεκτημένο» όταν π.χ. θέλουμε να εξηγήσουμε γιατί πρέπει να παρακαμφθεί το Σύνταγμα και να ιδρυθούν μη κρατικά πανεπιστήμια και την άλλη να λέμε «ποια είσαι εσύ που θα μας πεις ότι έχουμε πρόβλημα με τη δικαιοσύνη στη χώρα μας».

Ούτε βεβαίως γίνεται να χειροκροτούμε το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο όταν καταδικάζει τον Όρμπαν ή όταν διαπιστώνει σημαντικές παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στην Τουρκία, αλλά όταν έρχεται η ώρα να κάνουν κριτική για την κατάσταση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στη χώρα μας, να φωνάζουμε «πίσω ρε, που θα κάνετε κουμάντο στον τόπο μας».

Με τους θεσμούς, τη δημοκρατία, και τα ανθρώπινα δικαιώματα καλό είναι να μην έχει κανείς δύο μέτρα και δύο σταθμά.

Και βέβαια μέσα σε όλα αυτά υπάρχει και το ουσιαστικό ζήτημα. Όλοι αυτοί που διαμαρτύρονται επειδή η Ολλανδή ευρωβουλεύτρια του Renew Europe (της ευρωομάδας όπου ανήκει και το κόμμα του Εμανουέλ Μακρόν), Σοφί ιντ Βελντ, που με επιμονή έχει αναδείξει ιδίως το σκάνδαλο των υποκλοπών, είπε ότι «δεν θα σας αφήσουμε μέχρι να υπάρξει δικαιοσύνη», τι ακριβώς άποψη έχουν για την κατάσταση με το κράτος δικαίου στη χώρα μας;

Πιστεύουν για παράδειγμα ότι δεν αποτελεί σοβαρό πρόβλημα δημοκρατίας να έχει αποκαλυφθεί μηχανισμός παρακολούθησης με παράνομο λογισμικό, που λειτουργούσε πρακτικά μέσα από το Μαξίμου και στο οποίο πρωταγωνιστούσε ο Γρηγόρης Δημητριάδης, δεξί χέρι για μεγάλο διάστημα του πρωθυπουργού Κυριάκου Μητσοτάκη, και αυτή η υπόθεση να μην έχει ουσιαστικά διερευνηθεί μέχρι τώρα;

Πιστεύουν ότι δεν υπάρχει πρόβλημα όταν έχουμε μια βιομηχανία διώξεων σε βάρος Μέσων Ενημέρωσης και δημοσιογράφων, επειδή προσπάθησαν να αποκαλύψουν αυτή ακριβώς την υπόθεση;

Πιστεύουν ότι δεν υπάρχει πρόβλημα να έρχονται στο προσκήνιο στοιχεία για σχέσεις ανάμεσα σε επιχειρηματίες, τον υπόκοσμο, νονούς της νύχτας και πολιτικά στελέχη; Ή όταν υπάρχουν δολοφονικές επιθέσεις ή απειλές σε βάρος δημοσιογράφων;

Πιστεύουν ότι δεν υπάρχει πρόβλημα να λειτουργεί το ελληνικό ποδόσφαιρο με όρους μιας «εγκληματικής οργάνωσης» και αυτό επί της ουσίας να συγκαλύπτεται;

Πιστεύουν ότι δεν υπάρχει πρόβλημα η κυβερνητική πλειοψηφία (του 41% όχι του 51%…) αντί να αφήνει τις ανεξάρτητες αρχές να κάνουν τη δουλειά τους, να νομοθετεί αλλαγές στη σύνθεσή τους ώστε να μπορεί να τις χειραγωγήσει;

Γιατί είναι σαφές ότι το πρόβλημα δεν είναι εάν η Σοφί ιντ Βελντ ή όποια άλλη ευρωβουλεύτρια έχει μια επικριτική γνώμη για την Ελλάδα και την εκφράζει εντός ενός ευρωπαϊκού θεσμού που δουλειά του είναι και να ασκεί κριτική και έλεγχο στα κράτη-μέλη, ούτε η λύση είναι να λιθοβολούμε όποιον εντοπίζει τα κακώς κείμενα στη χώρα και να τον βγάζουμε ακατάλληλο και ανίκανο ζητώντας την αντικατάστασή του. Άλλωστε δεν ήταν υπόθεση λίγων ευρωβουλευτών, υπήρξε έκθεση του Ευρωκοινοβουλίου με αυστηρές συστάσεις για τη χώρα και επίκειται και ψήφισμα ειδικά για την Ελλάδα.

Το μείζον ζήτημα, λοιπόν, είναι αν βλέπουμε ή όχι τον ελέφαντα στο δωμάτιο. Και αυτός δεν είναι άλλος από τα πραγματικά προβλήματα με το κράτος δικαίου στη χώρα μας.