Τα Αηδόνια της Σιωπής μέσα από μία… «οικονομική» ματιά

Λένε ότι τα οικονομικά, δύσκολα μπορεί να συνδυαστούν με τη λογοτεχνία. Αριθμοί, στατιστικές, ποσοστά και αναλύσεις συχνά αλλάζουν τη δομή της σκέψης, όλων εμάς που έχουμε ταχθεί στο οικονομικό ρεπορτάζ.

Ωστόσο, αυτή τη φορά δεν μπόρεσα να αντισταθώ και αποφάσισα να γράψω για ένα… βιβλίο. Μια κριτική για ένα βιβλίο σε ένα οικονομικό site…

Ίσως ήταν το θέμα, που με άγγιξε πολύ, ίσως η γραφή, ίσως πάλι ο συγγραφέας, που είναι ένα από πιο αγαπημένα μου πρόσωπα.

Ο λόγος για «Τα Αηδόνια της Σιωπής» του Στέφανου Δάνδολου.

Δυο αδελφών παιδιά, μεγαλωμένα το ίδιο σπίτι, παρακολουθώ τον μεγάλο μου ξάδελφο από τις πρώτες του συγγραφικές απόπειρες. Από τις πρώτες του εκθέσεις στο σχολείο, τις σκέψεις του σε διάφορα χαρτάκια (πολλά τα έχω κρατήσει) μέχρι τις αφιερώσεις του στα λευκώματα και το πρώτο του βιβλίο.

Μέχρι σήμερα είχα αποφύγει τη δημόσια κριτική στο συγγραφικό του έργο. Εξάλλου, υπάρχουν άλλοι πιο αρμόδιοι να το κάνουν αυτό, από μία δημοσιογράφο που ασχολείται με τα οικονομικά και ενίοτε με τα πολιτικά.

Ωστόσο αυτή τη φορά δεν κατάφερα να αντισταθώ στον πειρασμό.

Δεν θα σταθώ στην πλοκή, ούτε στην πολύμηνη μελέτη που σίγουρα έκανε ο Στέφανος για να πλαισιώσει και να τεκμηριώσει ιστορικά το νέο του βιβλίο. Εξάλλου, αυτά αναλύονται ήδη σε εκτενή αφιερώματα στον Τύπο αλλά και κατά τη διάρκεια των παρουσιάσεων που γίνονται από τις εκδόσεις Ψυχογιός.

Θα μείνω στον λόγο του, στις λέξεις που επιλέγει για να αποτυπώσει στιγμές και συναισθήματα. Στα σχήματα που χρησιμοποιεί για να δώσει ζωή σε κάθε γράμμα και κάθε σημείο στίξης.

Και θα επισημάνω ιδιαίτερα τη συγγραφική του ωρίμανση. Ο Στέφανος (Στεφανάκος για μένα) κάνει σε κάθε αράδα του νέου του έργου μια κατάθεση ψυχής. Κι αυτό είναι το μεγαλείο αυτού του βιβλίου.

Μπορεί τα Αηδόνια της Σιωπής να αφηγούνται μια ιστορία αγάπης μέσα σε ταραγμένα χρόνια, ωστόσο είναι κάτι περισσότερο από αυτό. Είναι επίσης κάτι περισσότερο από ένα ιστορικό μυθιστόρημα.

Θα μπορούσε κάλλιστα κανείς να πει ότι είμαι προκατειλημμένη και πως τα γραφόμενά μου στερούνται δημοσιογραφικής αντικειμενικότητας. Ίσως! Αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι το βιβλίο δεν είναι εξαιρετικό και αυτό φαίνεται καθώς φιγουράρει ήδη στα ευπώλητα της εφημερίδας «Το Βήμα».

Κι εγώ από την πλευρά μου θα μπορούσα να γράψω ένα πιο «δημοσιογραφικό» άρθρο, όπως εξάλλου κάνω καθημερινά. Αλλά αν διαβάσετε τα Αηδόνια της Σιωπής θα καταλάβετε γιατί δεν μπόρεσα να το κάνω.

Ακόμα κι αν λένε ότι τα οικονομικά δεν ταιριάζουν με την λογοτεχνία!