Το πιο σημαντικό κεφάλαιο

Τα γερμανικά μέσα ενημέρωσης παρατηρούν την αντίφαση, σε σχέση με τα εθνικά στερεότυπα. Η Γερμανία συζητά το τετραήμερο εργασίας. Η Ελλάδα καθιερώνει το εξαήμερο, έστω και σε εθελοντική βάση. Οι Γερμανοί εντυπωσιάζονται από το γεγονός ότι στη χώρα μας από την 1η Ιουλίου οι εργαζόμενοι θα μπορούν να αποφασίσουν εάν θέλουν να εργάζονται περισσότερες από πέντε μέρες την εβδομάδα. Εάν η έκτη εργάσιμη μέρα είναι Σάββατο θα εισπράττουν επιπλέον 40% παραπάνω χρήματα του τρέχοντος ημερομισθίου. Εάν είναι Κυριακή ή αργία θα λαμβάνουν 115% παραπάνω. Στους Γερμανούς κάνει εντύπωση ότι από το μέτρο εξαιρούνται οι δημόσιοι υπάλληλοι. Για εμάς εδώ στην Ελλάδα, δεν μας κάνει καμία εντύπωση η συγκεκριμένη εξαίρεση.

Λένε και κάτι άλλο οι Γερμανοί, ότι οι εργαζόμενοι πλήρους απασχόλησης στην Ελλάδα εργάζονται περισσότερο από όλους στην Ευρώπη με 42,8 ώρες την εβδομάδα, όταν στη Γερμανία δεν ξεπερνά ο μέσος όρος απασχόλησης τις 40,4 ώρες την εβδομάδα. Οχι και άσχημα για τον παλιότερα «πιο τεμπέλικο λαό της Ευρώπης».

Η μία ανάγνωση του συγκεκριμένου θέματος είναι ότι η ανάγκη για εξαήμερη εργασία οφείλεται στα προφανή κενά που υπάρχουν στην ελληνική αγορά εργασίας, ανάγκη ωστόσο που υπάρχει και στη Γερμανία, όπου επίσης αναζητούνται εργαζόμενοι και εκεί συζητούν το ακριβώς αντίθετο, τη μείωση των ημερών εργασίας. Η δεύτερη είναι ότι οι Ελληνες χρειάζονται και δεύτερη δουλειά για να ζήσουν, γεγονός που αναγνωρίζει τη μεγάλη εισοδηματική απόσταση που υπάρχει ακόμα μεταξύ των δύο χωρών. Υπάρχει μια τρίτη ανάγνωση. Οτι εμείς εδώ στην Ελλάδα, λόγω της πρόσφατης καταστροφής που υποστήκαμε, απόρροια της χρεοκοπίας της χώρας, εκπαιδευτήκαμε να προσπαθούμε. Οχι μόνο όσοι μείναμε και εργαζόμαστε στην Ελλάδα, αλλά και αυτοί που έφυγαν και με το ένα πόδι είναι ξανά πίσω. Πολλοί στο εσωτερικό χύνουν δάκρυα, για την απώλεια χιλιάδων εργαζομένων προς το εξωτερικό την περίοδο της κρίσης.

Η αλήθεια είναι ότι αυτοί που έφυγαν σε μια κακή περίοδο για τη χώρα, έφτιαξαν την ζωή τους, πέτυχαν επαγγελματικά και τώρα αποτελούν «κατατεθειμένο κεφάλαιο» της Ελλάδας στο εξωτερικό. Στον χώρο της τεχνητής νοημοσύνης, που πλέον είναι τα πάντα στην οικονομία, στην προμετωπίδα κάθε πολιτικής των χωρών που προχωρούν, διαπιστώθηκε πρόσφατα ότι τα ελληνικής καταγωγής ανώτερα και ανώτατα στελέχη εταιρειών και οι επιστήμονες ξεπερνούν το 10%. Ενας στους δέκα ανθρώπους παγκοσμίως που ηγούνται και επηρεάζουν αυτή τη μεγάλη τεχνολογική αλλαγή είναι Ελληνας.

Δεν διαφωνεί κανείς ότι έχουμε πολλά προβλήματα, άλλωστε παραμένουμε ο σχεδόν φτωχότερος από πλευράς κατά κεφαλήν ΑΕΠ λαός της Ευρώπης. Πολλές φορές μάλιστα υποτιμούμε ακόμα περισσότερο τους εαυτούς μας. Παρασυρόμαστε από την γκρίνια και τη μεμψιμοιρία των καθημερινών προβλημάτων. Αναγκαζόμαστε να ζούμε με μόνιμα διαρθρωτικά προβλήματα, που κάνουν ζητήματα όπως αυτό της ακρίβειας να σκάνε πιο έντονα από ό,τι σε άλλες χώρες. Αλλά από την άλλη κάποια πράγματα αλλάζουν. Είναι σαφές πλέον σε περισσότερους, ότι αν οι εργαζόμενοι στις πλούσιες χώρες προσπαθούν μια φορά, εμείς πρέπει να προσπαθούμε πολλές παραπάνω. Και αυτό αρχίζει να γίνεται κτήμα του μέσου Ελληνα, παρακαταθήκη που του έμεινε από τα χρόνια της μεγάλης ανασφάλειας της προηγούμενης δεκαετίας. Και αυτό είναι μια σημαντική αλλαγή. Το πιο σημαντικό ίσως κεφάλαιο στη σύγχρονη ελληνική οικονομία.