Η φέτα, το μανταρίνι και οι τιμές των πολιτικών

Αν κάτι έγινε αντιληπτό και σε αυτή την προεκλογική περίοδο είναι ότι είναι… υπέροχο να είσαι πολιτικός στην Ελλάδα. Μπορείς να λες ότι αυξήθηκε ή μειώθηκε η τιμή ενός προϊόντος όπως η φέτα, λες και είσαι στατιστική υπηρεσία και θα μάθουν από εσένα οι πολίτες την τιμή και κανένας δεν σε ρωτάει για αυτό που είναι το πραγματικό αντικείμενο της δουλειάς ενός πολιτικού: Πώς θα παραχθεί ένα ποιοτικό προϊόν με το μικρότερο δυνατό κόστος, αφήνοντας ένα ικανοποιητικό έσοδο στον παραγωγό και καταλήγοντας στη χαμηλότερη δυνατή τιμή στον καταναλωτή. Το πιο εύκολο είναι να σχολιάσει κάποιος το τελευταίο κομμάτι. Το θέμα είναι ωστόσο με ποιες προϋποθέσεις εργάζονται όλοι οι κρίκοι της αλυσίδας παραγωγής ενός προϊόντος.

Στην περίπτωση της φέτας, για παράδειγμα, εάν ο κτηνοτρόφος έχει στα χέρια του ζωικό κεφάλαιο υψηλής απόδοσης σε καλές τιμές, εάν έχει πρόσβαση σε φτηνές ζωοτροφές και χρηματοδότηση και αν το ευρύτερο κανονιστικό πλαίσιο του επιτρέπει να δημιουργήσει οικονομίες κλίμακος και υψηλή παραγωγικότητα. Αυτά για να πάρει στη συνέχεια τη σκυτάλη ο τυροκόμος-μεταποιητής και να καταλήξει στο ράφι ή το ψυγείο του σουπερμάρκετ. Αυτή είναι η αλυσίδα αξίας, επί της οποίας περιμένουμε να τοποθετηθεί ένας πολιτικός. Και αυτό στην Ελλάδα σχεδόν ποτέ δεν γίνεται. Συνακόλουθα ουδείς ασχολείται με τη ρίζα των ζητημάτων, στα οποία δίνουμε σημασία μόνο όταν γίνουν πρόβλημα.

Για παράδειγμα, μιλάμε εδώ και καιρό για την αύξηση στις τιμές των αναψυκτικών και των χυμών. Είναι τεράστια τον τελευταίο χρόνο. Οι ενδείξεις που υπάρχουν είναι ότι τα πράγματα θα γίνουν ακόμα χειρότερα. Τα συμβόλαια μελλοντικής εκπλήρωσης χυμού πορτοκαλιού στο χρηματιστήριο εμπορευμάτων της Νέας Υόρκης έφτασαν μέσα στην εβδομάδα μια ανάσα από τα 5 δολάρια τη λίβρα, επίπεδα σχεδόν διπλάσια σε σχέση με έναν χρόνο πριν. «Πρόκειται για κρίση» λένε οι ειδικοί, γιατί προφανώς δεν έχουμε δει ποτέ κάτι παρόμοιο, ακόμα και σε παλαιότερα ακραία καιρικά φαινόμενα. Αρα θα πρέπει να μάθουμε να ζούμε αυτήν.

Ο λόγος προφανώς γίνεται για το 90% της εγχώριας κατανάλωσης χυμού πορτοκαλιού που γίνεται από εισαγωγές προϊόντος σε παγοκολόνες από χώρες όπως η Βραζιλία. Το ελληνικό τουριστικό προϊόν, που καταναλώνει τεράστιες ποσότητες στο πλαίσιο του πρωινού στα ξενοδοχεία, θα πρέπει να πληρώσει σε εξωφρενικές τιμές, αυτές τις αυξήσεις. Το ίδιο και η βιομηχανία ζαχαροπλαστικής που πλήττεται και από την εκτίναξη της τιμής του βούτυρο κακάο. Κανονικά θα έπρεπε να έχει σημάνει συναγερμός στη χώρα, που ζει σε ποσοστό άνω του 30% από τον τουρισμό. Κι όμως, δεν το συζητάμε. Ούτε καν προγραμματίζουμε πώς θα το χειριστούμε. Η εγχώρια παραγωγή θα μπορούσε να αποτελέσει μια λύση, ωστόσο θα χρειαστεί γενναία αναδιάρθρωση, καθώς το μεγαλύτερο μέρος της συγκομιδής περιορίζεται σε δύο-τρεις μήνες τον χρόνο. Επίσης οι νέες φυτεύσεις αργούν να δώσουν καρπό.

Στην Ιαπωνία, όπου επίσης εισάγουν το 90% του χυμού πορτοκαλιών, λάνσαραν ένα νέο προϊόν μανταρινιού και χυμού πορτοκαλιού. Αν έχουμε πολλά μανταρίνια, θα μπορούσε να είναι λύση και για εμάς. Σε κάθε περίπτωση, από το να «κλαίμε» εκ των υστέρων, καλύτερα να οργανωθούμε εγκαίρως, έστω και χωρίς τη συμμετοχή των πολιτικών.