Ευρωεκλογές. Χωρίς ιδιαίτερη αγωνία.

Πρωί πρωί άσκησα το εκλογικό μου δικαίωμα. Για πολλοστή φορά. Δεν θυμάμαι πόσες. Θυμήθηκα τις εκλογές παλιά. Πολύ. Όταν ήμουν παιδάκι. Στο χωριό. Με την ασετυλίνη για φως. Καλμπουρο το λέγαμε. Και το ραδιόφωνο του καφενείου,το μοναδικό, να εκφωνεί τ αποτελέσματα των εκλογών. Ελαβον: ΕΡΕ τόσοι. ΕΚ: τόσοι ΕΔΑ: τόσοι κλπ. Σήμερα βέβαια έχει ευρωεκλογές.

Με μικρότερο ενδιαφέρον. Με βέβαιο το αποτέλεσμα. Κυριαρχία της ΝΔ. Εκ του ασφαλούς. Με μια αντιπολίτευση αδύναμη. Έως καχεκτική. Σχεδόν ανύπαρκτη. Κακό για τους θεσμούς. Τα εσωτερικά προβλήματα δεν άφησαν χώρο για συζητήσεις, για το μέλλον της ΕΕ. Άλλωστε λίγα μαθαίνουμε γι αυτήν. Ακόμη πιο λίγα για το πως λειτουργεί. Για τους μηχανισμούς που τη διέπουν.

Κι όταν συζητείται κάτι σχετίζεται με τα δρώμενα εν Ελλάδι. Με τόνο αντιπολιτευτικό. Καθόλου κολακευτικό. Και λησμονούμε όλα τ άλλα. Πως δηλαδή θα γίνει η ΕΕ πιο δημοκρατική. Πώς οι θεσμοί θα λειτουργούν πιο αποτελεσματικά. Πώς θα δώσει δείγματα γραφής στα πιο επείγοντα θέματα: Όπως η κλιματική κρίση και τ ανθρώπινα δικαιώματα. Πώς θα αποκτήσει ενιαία εξωτερική πολιτική και άμυνα.

Πώς θα πάψει να είναι τυφλή ακόλουθος των ΗΠΑ. Γιατί στην συνείδησή των πολιτών αυτή η αντίληψη επικρατεί: Ότι σέρνεται απ αυτές. Ότι δεν έχει ίδια βούληση. Ότι είναι ετερόφωτη. Κι αυτό δεν απέχει απ την πραγματικότητα. Απ τα γεγονότα. Δεν έγινε καμμια απολύτως συζήτηση.

Εξαντλήθηκε στα γνωστά παρατράγουδα περί πατριωτισμού και εθνοκαπηλειας. Κι εξαντληθήκαμε. Για όσους προσπάθησαν να παρακολουθήσουν κάποιες εκπομπές. Φτωχό το ρεπερτόριο. Φτηνός κι ο λόγος. Πλούσια και φανταχτερά τα ενδύματα. Κάποιων εκ των υποψηφίων. Λιγο φανταιζι, λίγο κουλτουρε,λίγο απ όλα. Η ένδεια των επιχειρημάτων φέρνει άλλους καρπούς.

Αναντίστοιχους. Καιρός λοιπόν να αναλωθούμε σε πιο γήινα. Χρώματα κι αρώματα. Αφήστε όλα τα λουλούδια ν ανθίσουν, που λεγε κι ο σύντροφος Μάο. Που τον θυμήθηκα. Κι έτσι η αντιπαράθεση έγινε μεταξύ προσώπων. Μεταξύ πολιτικών αρχηγών. Όπου ήταν εμφανής η διαφορά. Σαν να διαβάζεις βουλωμένο γράμμα. Κυρίαρχος ο Μητσοτάκης. Κάποιοι άλλοι βολόδερναν.

Και γίνονταν αστείοι. Με τις εμμονές. Σε σημείο παραπληροφόρησης. Η ουσία όμως είναι ότι αποσιωπήθηκαν τα σοβαρά θέματα. Που απασχολούν η θα πρεπε ν απασχολούν την Ευρώπη. Το κοινό μας σπίτι. Υποτίθεται. Έτσι θα μείνει η πικρία. Για τους λίγους που ενδιαφέρονται. Η για τους πολλούς. Που θα συγκινούσαν. Με την πορεία της ΕΕ. Για το που και πως πάμε.

Θα γινόμασταν σοφότεροι. Ίσως. Θα ταν η αρχή για ουσιαστικά πράγματα. Κι ενδιαφέροντα. Για το πως λειτούργησαν οι εκλεγμένοι. Κι όχι για τα ποσά που λαμβάνουν. Χάθηκε κι αυτή η ευκαιρία. Για αναστοχασμούς κι αναζητήσεις. Και συζητήσεις. Για την Ευρώπη που θέλουμε. Ν αγαπάμε και να μισούμε. Κι όλο σ αυτήν να καταλήγουμε. Ως διέξοδο. Με τα συν και τα πλην. Που δεν τα μάθαμε.

Ζέστη πολλή. Πνιγηρή η ατμόσφαιρα. Καλό αποτέλεσμα μια και γράφτηκε νωρίς.

*Ο κ. Δημήτρης Χ. Παξινός είναι πρώην πρόεδρος του Δικηγορικού Συλλόγου Αθηνών