Φόροι πλουσίων: Η σπαζοκεφαλιά της φορολόγησής τους και η τακτική «αγοράζω, δανείζομαι, πεθαίνω»

Τι είναι πραγματικά το εισόδημα; Ρωτήστε έναν οικονομολόγο και θα μπορούσε να περιγράψει το εισόδημα «Haig-Simons» – την αξία της κατανάλωσης αγαθών και υπηρεσιών ενός ατόμου, συν τη μεταβολή της καθαρής περιουσίας του σε μια ορισμένη περίοδο, σύμφωνα με τον Economist.

Ένας δικηγόρος μπορεί να αναφέρεται στο άρθρο 61 (α) του κώδικα IRS 26, το οποίο ορίζει το «ακαθάριστο» εισόδημα ως «όλα τα έσοδα από οποιαδήποτε πηγή προέρχονται», συμπεριλαμβανομένων, ενδεικτικά, των προμηθειών, των τόκων, των συμφωνιών ακινήτων και των μισθών. Ένας λογιστής μπορεί να μιλήσει για το πώς να μειώσει αυτό το ακαθάριστο εισόδημα, μέσω εκπτώσεων ή εξαιρέσεων, σε μια πιο αδύνατη «φορολογητέα βάση εισοδήματος».

Μία δύσκολη συζήτηση

Η απάντηση έχει σημασία. Το αν οι κυβερνήσεις θα πρέπει να επιβάλλουν φόρους στα μη πραγματοποιηθέντα κεφαλαιακά κέρδη, καθώς και στα πραγματοποιηθέντα, είναι ένα θέμα έντονης συζήτησης. Τον Μάρτιο, κατά τη διάρκεια της ομιλίας του για την κατάσταση της Ένωσης, ο Τζο Μπάιντεν επανέλαβε τη δέσμευσή του να επιβάλει έναν «ελάχιστο φόρο εισοδήματος δισεκατομμυριούχων» εάν επανεκλεγεί. Αυτό θα περιλαμβάνει φόρο 25% επί των μη πραγματοποιηθέντων κεφαλαιακών κερδών για τους Αμερικανούς με περιουσιακά στοιχεία άνω των 100 εκατομμυρίων δολαρίων, τα οποία αναμένει ότι θα συγκεντρώσουν 500 δισεκατομμύρια δολάρια (2% του ΑΕΠ) σε μια δεκαετία.

Μη πραγματοποιηθέντα κέρδη…και αποφεύγεις να πληρώσεις φόρο

Το Ανώτατο Δικαστήριο εξετάζει επίσης το ζήτημα. Οι δικαστές είναι έτοιμοι να εκδώσουν γνωμοδότηση στην υπόθεση Moore κατά Ηνωμένων Πολιτειών, μια υπόθεση στην οποία οι ενάγοντες υποστηρίζουν ότι ένας εφάπαξ φόρος επί των κερδών από μια επένδυση στο εξωτερικό ήταν αντισυνταγματικός, δεδομένου ότι η 16η τροπολογία, η οποία κατοχυρώνει στο σύνταγμα της Αμερικής το δικαίωμα της ομοσπονδιακής κυβέρνησης να επιβάλλει φόρους εισοδήματος, δεν ισχύει για τα μη πραγματοποιηθέντα εισοδήματα.

Ένα μεγάλο μέρος του πλούτου των εξαιρετικά πλούσιων Αμερικανών βρίσκεται σε μη πραγματοποιηθέντα κέρδη. Από την κυκλοφορία των «Secret irs Files» από την ProPublica, μια ομάδα ερευνητικής δημοσιογραφίας, το 2021, μια στρατηγική γνωστή ως “αγορά, δανεισμός, θάνατος” έχει τεθεί υπό ιδιαίτερο έλεγχο. Επιτρέπει σε όσους το χρησιμοποιούν να αποφεύγουν εντελώς τους φόρους εισοδήματος και κεφαλαιουχικών κερδών.

Ας υποθέσουμε ότι έχετε μια επιτυχημένη επιχείρηση – τόσο επιτυχημένη που το μερίδιό σας σε αυτήν αξίζει 1 δισεκατομμύριο δολάρια. Πώς πρέπει να χρηματοδοτείτε τις δαπάνες σας; Εάν πληρώνετε στον εαυτό σας μισθό 20 εκατομμυρίων δολαρίων ετησίως, η ομοσπονδιακή κυβέρνηση θα εισπράξει το 37%, ή περίπου 7,4 εκατομμύρια δολάρια. Έτσι, ίσως θα πρέπει να πάρετε έναν μισθό $ 1 και να πουλήσετε μετοχές αξίας 20 εκατομμυρίων δολαρίων. Εάν αυτά σας δόθηκαν κατά την ίδρυση της εταιρείας, ολόκληρο το ποσό αντιπροσωπεύει κεφαλαιουχικά κέρδη και θα φορολογηθεί με 20%, πράγμα που θα σήμαινε φόρο 4 εκατομμυρίων δολαρίων.

Δανείζεσαι και δεν πληρώνεις φόρο

Τι θα γινόταν αν, αντ ‘αυτού, τηλεφωνούσατε στον διαχειριστή πλούτου σας και συμφωνούσατε να βάλετε μετοχές αξίας 100 εκατομμυρίων δολαρίων ως εγγύηση για ένα δάνειο 20 εκατομμυρίων δολαρίων. Το 2021 το επιτόκιο του δανείου μπορεί να ήταν μόλις 2% ετησίως, πράγμα που σημαίνει ότι οι αποδόσεις από την κατοχή του μετοχικού κεφαλαίου, αντί για την πώλησή του, θα κάλυπταν εύκολα το κόστος εξυπηρέτησης του δανεισμού. Επειδή τα έσοδα από δάνεια, τα οποία πρέπει τελικά να επιστραφούν, δεν θεωρούνται εισόδημα, κάτι τέτοιο δεν θα συνεπαγόταν καμία φορολογική υποχρέωση.

Η στρατηγική είναι ακόμη πιο επιτακτική μόλις εξεταστεί η «ενισχυμένη βάση». Όταν ο κάτοχος ενός περιουσιακού στοιχείου πεθαίνει, η αξία για τις εκτιμήσεις κεφαλαιουχικών κερδών «αυξάνεται» από το κόστος αγοράς του στην αξία του κατά τη στιγμή του θανάτου. Με αυτόν τον τρόπο, το «αγοράζω, δανείζομαι, πεθαίνω» δεν αναβάλλει απλώς τους φόρους κεφαλαιουχικών κερδών – μπορεί να τους εξαλείψει εντελώς. Τίποτα δεν καταβάλλεται για κέρδη που πραγματοποιήθηκαν μεταξύ της αρχικής αγοράς ενός περιουσιακού στοιχείου και της αξίας κατά το θάνατο του αρχικού κατόχου.

Ωστόσο, η γραφειοκρατική προσπάθεια να επιβληθεί ένας νέος εθνικός φόρος, σε μια μικρή δεξαμενή ανθρώπων, σε κάθε είδους περιουσιακό στοιχείο που μπορεί να κατέχουν, θα ήταν καταστροφική. Η αποτίμηση περιουσιακών στοιχείων όπως ομόλογα και μετοχές είναι σχετικά απλή. Αλλά τα ιδιωτικά περιουσιακά στοιχεία, είτε πρόκειται για έναν Πικάσο είτε για μια επένδυση σε μια νεοσύστατη επιχείρηση, θα ήταν ένα εντελώς άλλο θέμα.

Ο Adam Michel του Cato Institute, ενός φιλελεύθερου think-tank, επισημαίνει ότι χρειάστηκαν 12 χρόνια για το IRS και την περιουσία του Michael Jackson να καταλήξουν σε συμφωνία με δικαστική διαμεσολάβηση σχετικά με την αξία των περιουσιακών στοιχείων του αείμνηστου ποπ σταρ. «Το να περνάς από μια τέτοια διαδικασία κάθε χρόνο για όλους τους φορολογούμενους με περιουσιακά στοιχεία κοντά σε κάποιο όριο είναι ανεφάρμοστο», υποστηρίζει. Αρκετές ευρωπαϊκές χώρες που προσπάθησαν να επιβάλουν φόρους περιουσίας και τελικά εγκατέλειψαν την προσπάθεια έχουν περιγράψει το διοικητικό κόστος ως λόγο.

Η εξάλειψη της ενισχυμένης βάσης

Ευτυχώς για τον κ. Μπάιντεν, υπάρχει μια λιγότερο ριζοσπαστική εναλλακτική λύση που θα είχε σχεδόν το ίδιο αποτέλεσμα με την καταδίωξη μη ρευστοποιημένων περιουσιακών στοιχείων. Η εξάλειψη της ενισχυμένης βάσης, την οποία ελπίζει επίσης να κάνει ο κ. Μπάιντεν, θα αφαιρέσει πολλά από τα κίνητρα για αγορά, δανεισμό και θάνατο. Επίσης, πιθανότατα θα απέφευγε μια σοβαρή νομική πρόκληση και θα ήταν ευκολότερο να διοικείται. Μια τέτοια κίνηση θα αυξήσει το ένα τέταρτο του ποσού που ο πρόεδρος αναμένει να φέρει το μεγαλεπήβολο σχέδιό του. Η φορολόγηση των κεφαλαιουχικών κερδών κατά το θάνατο θα αύξανε ένα άλλο μεγάλο κομμάτι. Και το κλείσιμο μερικών επιπλέον κενών θα κάλυπτε σχεδόν τα υπόλοιπα.