Le Bristol Hotel: Οι τρελές απαιτήσεις των πλούσιων και διάσημων πελατών των Ολυμπιακών Αγώνων του Παρισιού

Ένας επιβλητικός κύριος με ακριβή καμπαρντίνα κάνει check out από το ξενοδοχείο του. Βιάζεται και τα γυαλιά του είναι θολά. Ίσως είναι και βρώμικα. Όταν περνάει από τη ρεσεψιόν για να αφήσει τα κλειδιά του -αδύνατον να τα μεταφέρει οπουδήποτε, είναι πολύ βαριά- ο θυρωρός ζητάει να δει τα γυαλιά του.

Ο κύριος τα δίνει, μια σχεδόν αυτόματη χειρονομία. Ο υπάλληλος τα καθαρίζει αργά, με αφοσίωση, στη συνέχεια τα κοιτάζει, τα ελέγχει και τα επιστρέφει. Όλα είναι εντάξει.

«Κανείς δεν φεύγει από το Le Bristol Paris παρά σε άριστη κατάσταση. Είναι σαν το οικογενειακό σπίτι κάποιου – μπορεί να είναι πολυτελές και δαπανηρό, αλλά είναι επίσης ένα μέρος όπου όλοι σε φροντίζουν» γράφει η Karelia Vázquez στην EL Pais.

Ολυμπιακοί Αγώνες: Τι περιέχει το χρυσό κουτί που δίνουν στους νικητές

Δείτε το βίντεο

Καμία παραχώρηση στη νεωτερικότητα

To Le Bistrot, αυτό το στολίδι της παγκόσμιας ξενοδοχειακής βιομηχανίας υψηλών προδιαγραφών πρόκειται να κλείσει 100 χρόνια ζωής. Εγκαινιάστηκε το 1925 και έκτοτε δεν έχει κάνει την παραμικρή παραχώρηση στη νεωτερικότητα.

Ανήκει στην οικογένεια Oetker από το 1978, και είναι το μοναδικό μεγάλο πολυτελές ξενοδοχείο που βρίσκεται ακόμη σε ευρωπαϊκά χέρια και δεν ανήκει σε αλυσίδα ή σε εταιρεία περιορισμένης ευθύνης.

«Ανήκει σε πραγματικούς ανθρώπους και αυτό φαίνεται», συνοψίζει ο Jean Marie Burlet, επικεφαλής των δημοσίων σχέσεων με τους επισκέπτες. Το 2010, το Le Bristol έγινε το πρώτο που έλαβε την αξιολόγηση «παλάτι» από το γαλλικό Υπουργείο Τουρισμού, που απονέμεται σε εξαιρετικά ξενοδοχεία πέντε αστέρων. Υπάρχουν μόνο 12 τέτοια καταλύματα στο Παρίσι.

Στο Midnight in Paris (2011), ο Γούντι Άλεν τοποθέτησε τους χαρακτήρες μιας προνομιούχας αμερικανικής οικογένειας στην πανοραμική σουίτα, μια από τις πιο δημοφιλείς του ξενοδοχείου

Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.

Η δημοσίευση κοινοποιήθηκε από το χρήστη Le Bristol Paris (@lebristolparis)

Κομμάτι της λογοτεχνίας και του σινεμά

Έχει περάσει τόσος κόσμος από εδώ, γίνει τόσα πολλά στα δωμάτια και τους διαδρόμους του, που το ξενοδοχείο έχει αποκτήσει μια θέση στη λογοτεχνία και τον κινηματογράφο.

Ο Γούντι Άλεν πρέπει να έχει την ίδια γνώμη με τους συγγραφείς του οδηγού Michelin ότι, αν και υπάρχουν πολλά ξενοδοχεία στο Παρίσι που αναπαριστούν την πολυτελή παρακμή των παλιών ημερών -μόνο το Le Bristol κρατάει τα σκήπτρα, με την αυθεντική επίπλωση του Λουδοβίκου XV και το αυθεντικό πορτρέτο της Μαρίας Αντουανέτας από τον François-Hubert Drouais (έναν από τους επίσημους ζωγράφους πορτρέτων της αυλής), τις παστέλ αποχρώσεις και τα κλειδιά των έξι λιρών, του 1925.

«Le plus chic et le plus discret» («το πιο κομψό και το πιο διακριτικό») στο Παρίσι. Στο Midnight in Paris (2011), ο Γούντι Άλεν τοποθέτησε τους χαρακτήρες μιας προνομιούχας αμερικανικής οικογένειας στην πανοραμική σουίτα, μια από τις πιο δημοφιλείς του ξενοδοχείου, για να μεταφέρει αυτόν τον ιδιαίτερο παριζιάνικο μύθο.

Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.

Η δημοσίευση κοινοποιήθηκε από το χρήστη Le Bristol Paris (@lebristolparis)

Ο Μπέκαμ άφησε 100 ροζ τριαντάφυλλα πίσω του

Κατά τη διάρκεια των Ολυμπιακών Αγώνων, το ξενοδοχείο είναι εδώ και μήνες sold out. Έχει δεχτεί τόσο φίλους όσο και εχθρούς. Η τοποθεσία του Le Bristol στην οδό Rue du Faubourg Saint-Honoré 114, λίγα μέτρα από το Μέγαρο των Ηλυσίων, στο όγδοο διαμέρισμα, είναι μια από τις ασφαλέστερες περιοχές του Παρισιού.

«Ό,τι κι αν συμβεί στην πόλη, εδώ θα είναι μια χαρά», λέει ο Burlet.

Το γεγονός αυτό πρέπει να εξυπηρετεί πολύ την Τέιλορ Σουίφτ, η οποία κοιμήθηκε εδώ τις παριζιάνικες νύχτες της περιοδείας της Eras, και τον Ντέιβιντ Μπέκαμ, ο οποίος έζησε σε μία από τις σουίτες του ξενοδοχείου για έξι μήνες ενώ έπαιζε για την Paris Saint-Germain F.C. το 2013. Κατά την αναχώρησή του, άφησε πίσω του 100 ροζ τριαντάφυλλα ως δώρο.

Δείτε ένα ιστορικό βίντεο της Deutsche Welle

Ένα καταφύγιο αεροπορικών επιδρομών στο υπόγειο

Η φήμη του Le Bristrol ως ασφαλούς καταφυγίου εδραιώθηκε κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Ο πρώτος ιδιοκτήτης του, Hippolyte Jammet, ήταν οραματιστής: το ξενοδοχείο του ήταν το πρώτο που διέθετε κλιματισμό και υπηρεσία δωματίου.

Το 1940, αντιλαμβανόμενος τον κίνδυνο από έναν ακόμη παγκόσμιο πόλεμο, κατασκεύασε ένα καταφύγιο αεροπορικών επιδρομών στο υπόγειο. Την ίδια περίοδο, προσέφερε το ξενοδοχείο του στον πρέσβη των ΗΠΑ, William Bullitt, ως πρεσβεία και κατοικία για τους Αμερικανούς που βρέθηκαν παγιδευμένοι στην πόλη.

Στο πλαίσιο αυτής της συμφωνίας, ο Jammet μπόρεσε να εγγυηθεί ότι το Le Bristol, το οποίο βρισκόταν δίπλα στη γερμανική πρεσβεία, θα γλίτωνε από τους συνεχείς ελέγχους των Ναζί. Με τον τρόπο αυτό, έσωσε τη ζωή του βασικού αρχιτέκτονα.

Ο κρυμμένος αρχιτέκτονας

Ο Leo Lehrman ήταν Εβραίος. Του είχε ανατεθεί η επίβλεψη των ανακαινίσεων του κτιρίου και πέρασε τα χρόνια της κατοχής κρυμμένος στη σουίτα 106, ο αριθμός του δωματίου της οποίας είχε σβηστεί, η ύπαρξή του εξαφανισμένη από τα αρχεία του ξενοδοχείου.

Κατά τη διάρκεια της ημέρας, ο Lehrman κρυβόταν και τη νύχτα περπατούσε στους έρημους διαδρόμους του αρχοντικού, διαλογιζόταν και έκανε σχέδια. Τέτοια ήταν η ζωή του για τρία χρόνια, μέχρι το τέλος του πολέμου.

Τότε, έφυγε και μέχρι σήμερα δεν είναι γνωστό τίποτα γι’ αυτόν ούτε για τους απογόνους του, παρά τις έρευνες που έχει πραγματοποιήσει η σημερινή διοίκηση του Le Bristol με την ελπίδα να βρεθεί ο αρχιτέκτονας. Ο όμορφος, στριφτός σιδερένιος ανελκυστήρας στο χώρο υποδοχής ήταν το αριστούργημα του Lerman, και σε ένδειξη ευγνωμοσύνης το δώρισε στο ξενοδοχείο.

«Η δουλειά μου είναι να κάνω πραγματικότητα την ιδέα της πόλης που έχουν στο μυαλό τους», λέει ο Le Goff, ο οποίος καυχιέται ότι όλοι στο Παρίσι απαντούν στις κλήσεις του

Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.

Η δημοσίευση κοινοποιήθηκε από το χρήστη Le Bristol Paris (@lebristolparis)

Ένας Ελβετός πελάτης ζήτησε συνάντηση με τον Νικολά Σαρκοζί

Μερικές φορές ο Tony Le Goff, επικεφαλής θυρωρός, διηγείται αυτή την ιστορία σε όσους περιμένουν με ανυπομονησία το ασανσέρ.

Αλλά στην πραγματικότητα η δουλειά του είναι να τους μιλάει για το Παρίσι του σήμερα, να τους στέλνει σε μέρη που κανείς άλλος δεν μπορεί να πάει, να τους βρίσκει εισιτήρια που κατά πάσα πιθανότητα είναι sold-out, να τους κάνει κρατήσεις σε εστιατόρια με μακρές λίστες αναμονής, να βρίσκει απόρρητους αριθμούς τηλεφώνων και να κανονίζει απίθανες συναντήσεις με επιφανείς Παριζιάνους (ένας Ελβετός πελάτης του ζήτησε συνάντηση με τον Νικολά Σαρκοζί).

«Η δουλειά μου είναι να κάνω πραγματικότητα την ιδέα της πόλης που έχουν στο μυαλό τους», λέει ο Le Goff, ο οποίος καυχιέται ότι όλοι στο Παρίσι απαντούν στις κλήσεις του. «Οι διασυνδέσεις μου είναι περισσότερο προσωπικές παρά επαγγελματικές», συνεχίζει. Προς το παρόν, είναι απασχολημένος προσπαθώντας να κλείσει το Παλάτι των Βερσαλλιών για μια αυστριακή οικογένεια που απεχθάνεται να ξεναγηθεί με άλλους τουρίστες. «Θα είναι ακριβό, αλλά είναι εφικτό», λέει. Για την Ημέρα του Αγίου Βαλεντίνου, κατάφερε να τους πείσει να ανοίξουν το Musée Carnavalet τη νύχτα – δωρεάν – για ένα παντρεμένο ζευγάρι.

Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.

Η δημοσίευση κοινοποιήθηκε από το χρήστη Le Bristol Paris (@lebristolparis)

Μπαγκέτες γιοκ!

Οι πελάτες που επέλεξαν το Le Bristol για να ζήσουν την κλασική γαλλική εμπειρία, με όλα τα στερεότυπα που τη συνοδεύουν, αντιμετωπίζουν ένα πρόβλημα κατά την άφιξη: δεν υπάρχουν μπαγκέτες.

Ναι, υπάρχουν νόστιμα κρουασάν προς 20 δολάρια το κομμάτι και μια θρυλική ζεστή σοκολάτα που κοστίζει 21 δολάρια το φλιτζάνι στο Café Antonia. Αλλά μπαγκέτες δεν υπάρχουν.

Αυτή η απόφαση ανήκε στον σεφ Éric Frechon, ο οποίος για χρόνια ήταν επικεφαλής του βραβευμένου με τρία αστέρια Michelin, Épicure, ενός από τα γαστρονομικά κοσμήματα του ξενοδοχείου, που τώρα διευθύνεται από τον Arnaud Faye. (Το Le Bristol θα αποκτήσει ένα τέταρτο αστέρι μέσω του άλλου εστιατορίου του, της Brasserie 114 Faubourg).

Κι ενώ το Le Bristol είναι το μοναδικό ξενοδοχείο στον κόσμο που διαθέτει δικό του μύλο σιτηρών και φούρνο, ο οποίος λειτουργεί από το 2018, φτιάχνοντας καθημερινά 11 είδη ψωμιού, παραδόξως δεν φτιάχνουν μπαγκέτες.

Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.

Η δημοσίευση κοινοποιήθηκε από το χρήστη Le Bristol Paris (@lebristolparis)

Δείπνο με σορτσάκι; Mon dieux!

Ο Burlet εργάζεται στο Le Bristol εδώ και 30 χρόνια και έχει παρατηρήσει κάποιες διαφορές στην πελατεία του. «Σήμερα ξοδεύουν πιο προσεκτικά, ζητούν τιμές, συγκρίνουν και αναζητούν εκπτώσεις στο διαδίκτυο. Οι ενδυματολογικοί κώδικες έχουν επίσης αλλάξει. Πριν, ήταν σακάκι κοστούμι, πουκάμισο με κουμπιά και γραβάτα. Τώρα οι άνθρωποι δεν φέρνουν καν γραβάτα μαζί τους όταν ταξιδεύουν», λέει.

Είναι υπεύθυνος να λέει στους πελάτες που φτάνουν με σορτσάκια και αθλητικά παπούτσια για δείπνο στο Épicure ότι δεν μπορούν να εισέλθουν στο ναό της κουζίνας ντυμένοι με τέτοιο τρόπο. «Τους δανείζουμε παντελόνια και παπούτσια, τα έχουμε σε κάθε μέγεθος. Ένα δείπνο είναι μια σκηνοθεσία- αν όλοι δεν είναι ντυμένοι, το θέαμα γύρω από το τραπέζι θα χαλάσει και θα είναι δύσκολο να επικεντρωθεί κανείς στις γαστρονομικές προσφορές του ξενοδοχείου», λέει.

Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.

Η δημοσίευση κοινοποιήθηκε από το χρήστη Le Bristol Paris (@lebristolparis)

Ο Σωκράτης, η γάτα Βιρμανίας που ζει στο ξενοδοχείο

Ο επικεφαλής των δημοσίων σχέσεων με τους επισκέπτες του Le Bristol έχει κατακτήσει την τέχνη του να λέει «όχι» χωρίς ο επισκέπτης να το καταλαβαίνει.

«Σχεδόν πάντα γνωρίζουν την απάντηση πριν ρωτήσουν. Μια στο τόσο μπορείς να τους πεις: «Κύριε ή κυρία, αυτή είναι η τρίτη φορά που με ρωτάτε το ίδιο πράγμα ή στέλνετε κάποιον άλλον να ρωτήσει, τι μπορούμε να κάνουμε για να συνεννοηθούμε;». Υπάρχουν πολλοί τρόποι για να πείτε στους ανθρώπους ότι αυτό που θέλουν δεν είναι εφικτό».

Το Le Bristol είναι φιλικό προς τα κατοικίδια. Τα δωμάτιά του έχουν δει αγγλικά μπουλντόγκ να γλιστρούν ανάμεσα σε καναπέδες Louis XV, σαν να είχαν εκπαιδευτεί σε όλη τους τη ζωή να κοιμούνται πάνω σε ταπετσαρίες Gobelin και να παίζουν με βαριές κουρτίνες.

Ο Σωκράτης, η γάτα Βιρμανίας που ζει στο ξενοδοχείο, είναι λιγότερο θρασύς. «Χρειάστηκε να ξεκινήσουμε ένα μεγάλο κυνηγητό για να τον βγάλουμε φωτογραφία. Πόζαρε, αλλά μετά έτρεξε σε μια από τις αγαπημένες του κρυψώνες. Με λίγη τύχη, μπορείτε να τον βρείτε στη δική του σουίτα» καταλήγει η Karelia Vázquez στην EL Pais.

*Με στοιχεία από elpais.com

Πηγή: In.gr