Ο Τζέι Πάουελ διαπρέπει στην κορυφαία δουλειά του: τον σάκο του μποξ

Reuters Breakingviews

Οι ανήσυχοι πολιτικοί δεν μπορούν να αποφασίσουν για τις κινήσεις των επιτοκίων των ΗΠΑ, για κάποιο λόγο. Η ομάδα νομισματικής πολιτικής της Federal Reserve, με επικεφαλής τον πρόεδρο Τζερόμ Πάουελ, είναι απομονωμένη από την εκλογική διαδικασία. Οι πολιτικοί, σημερινοί και επίδοξοι, μπορούν επομένως να παίξουν στη βάση τους κρίνοντας τις αποφάσεις του χωρίς να οδηγήσουν μεγάλη ​​αστάθεια. Όλοι ωφελούνται, γιατί όταν οι πολιτικοί κυβερνούν στη Fed, ακολουθεί η καταστροφή. Ο Πάουελ, του οποίου η θητεία λήγει το 2026, μπορεί να αποτελεί ένα άτυπο ανάχωμα.

Οι κλυδωνιζόμενες χρηματιστηριακές αγορές τείνουν να αναζωογονούν το χτύπημα της Ουάσιγκτον στη Fed. Για σχεδόν πέντε δεκαετίες, η κεντρική τράπεζα έχει δύο -συχνά αποκλίνουσες- θέσεις εργασίας: την προώθηση σταθερών τιμών και απασχόλησης. Αποφασίζει πώς θα χρησιμοποιήσει το κύριο εργαλείο της, μετατοπίζοντας την πορεία των επιτοκίων, σε μεγάλο βαθμό σε τακτικά προγραμματισμένες συνεδριάσεις της Ομοσπονδιακής Επιτροπής Ανοικτής Αγοράς, αφήνοντας τους θεατές να προβληματίζονται για το αν κινείται πολύ γρήγορα, πολύ αργά ή προς τη λάθος κατεύθυνση.

Η ανησυχία ξεκίνησε με την απόφαση της Fed τον Ιούλιο να αφήσει τα επιτόκια εκεί που είναι. Ακολούθησε μια ζοφερή έκθεση για τις θέσεις εργασίας και ένα τεράστιο ξεπούλημα στα παγκόσμια χρηματιστήρια, που προσέλκυσαν ανεπιθύμητες συμβουλές από άτομα όπως η Δημοκρατική Γερουσιαστής Ελίζαμπεθ Γουόρεν, η οποία κάλεσε τον πρόεδρο να «ακυρώσει τις καλοκαιρινές του διακοπές» και να μειώσει την τιμή του χρήματος. Ο Ρεπουμπλικανός υποψήφιος για την προεδρία Ντόναλντ Τραμπ, από την άλλη πλευρά, τάχθηκε κατά της περικοπής, λέγοντας ότι θα ενισχύσει τις πιθανότητες των Δημοκρατικών στις εκλογές του Νοεμβρίου – παρόλο που έχει υποσχεθεί να επιδιώξει χαμηλότερα ποσοστά εάν κερδίσει.

Και οι δύο πλευρές θα πρέπει να είναι αρκετά λογικές για να δουν ότι είναι καλύτερα όταν η Fed αγνοεί τις παρακλήσεις τους. Η εντολή της κεντρικής τράπεζας γεννήθηκε μετά την ταραχώδη δεκαετία του 1970, όταν ο πρόεδρος Ρίτσαρντ Νίξον πίεσε για χαλαρή νομισματική πολιτική επιβάλλοντας παράλληλα ελέγχους τιμών, ως τρόπο να τιθασεύσουν τον βάναυσο στασιμοπληθωρισμό της εποχής – έναν τοξικό συνδυασμό πληθωρισμού και υποτονικής ανάπτυξης. Δεν λειτούργησε. Ένα έγγραφο του Εθνικού Γραφείου Οικονομικών Ερευνών υπογραμμίζετι ότι εάν μια αμερικανική κυβέρνηση κατόρθωνε να αυξήσει την πίεση στη Fed για έξι μήνες, ακριβώς το μισό διάστημα που ο Νίξον ασκούσε πιέσεις στον τότε πρόεδρο της Fed Άρθουρ Μπερνς, οι τιμές θα μπορούσαν να εκτιναχθούν κατά 8%.

Ο Πάουελ δεν είναι ο Μπερνς. Πρώτον, έχει μια πιο ξεκάθαρη εντολή. Σε αντίθεση με άλλους πρόσφατους διορισμένους, έχει επίσης δικομματική υποστήριξη: επιλέχθηκε από τον Τραμπ, η θητεία του επεκτάθηκε από τον Πρόεδρο Τζο Μπάιντεν και επιβεβαιώθηκε με συντριπτική πλειοψηφία στη Γερουσία και τις δύο φορές. Και μπορεί να είναι χαλαρός  με τις βολές που δέχεται από τους πολιτικούς. Αυτό δεν πρέπει να θεωρείται δεδομένο: ο αντικαταστάτης του Πάουελ μπορεί να έχει λιγότερο δικομματική υποστήριξη, διαφορετική ιδιοσυγκρασία ή να διοικεί μια Fed που έδωσε διαφορετικούς κανόνες από το Κογκρέσο. Προς το παρόν, όμως, ο σάκος του μποξ της οικονομίας των ΗΠΑ λειτουργεί μια χαρά.