Γερμανία: Σε μέγγενη που διαρκώς σφίγγει οι χαλυβουργίες της χώρας

Οι γερμανικές χαλυβουργίες αντιμετωπίζουν προβλήματα. Η υποτονική ζήτηση, η αύξηση των κινεζικών εισαγωγών και η πτώση των τιμών μειώνουν τις τρέχουσες επιδόσεις τους. Ο πράσινος μετασχηματισμός του κλάδου, αντί να προσφέρει ένα καλύτερο μέλλον, αποτελεί άλλη μια απειλή για τη μακροπρόθεσμη ανταγωνιστική τους θέση, όπως επισημαίνει σε σχετικό άρθρο τους οι Financial Times.

Χάλυβας: Οι αμερικανικές εταιρίες προβλέπουν μικρότερα κέρδη

Απτή απόδειξη σε σχέση με αυτή την παγίδα που διαρκώς σφίγγει στον γερμανικό κλάδο του χάλυβα αποτελεί ο κολοσσός της Thyssenkrupp. Ο Τσέχος επιχειρηματίας Daniel Křetínský αγόρασε το 20% των μετοχών της μονάδας χάλυβα και βρίσκεται σε συζητήσεις για την απόκτηση ενός επιπλέον μεριδίου 30%. Η βιομηχανική μονάδα παρουσιάζει κακές επιδόσεις: τα λειτουργικά κέρδη μειώθηκαν σχεδόν στο ήμισυ το τρίτο τρίμηνο και αντιμετωπίζει πλεονάζουσα παραγωγική ικανότητα καθώς η βασική πελατεία της γερμανικής αυτοκινητοβιομηχανίας χάνει μερίδιο αγοράς. Η Thyssenkrupp επιπλέον εμπλέκεται σε μια διαμάχη με τη διοίκηση της χαλυβουργικής μονάδας σχετικά με το ποσό της προίκας που θα της παράσχει.

Πράσινο υδρογόνο στις γερμανικές χαλυβουργίες;

Εν τω μεταξύ, η Thyssenkrupp Steel ανέλαβε να στραφεί από τον άνθρακα στο ανανεώσιμο υδρογόνο. Αυτή είναι μια δαπανηρή πρόταση. Το πραγματικό πρόβλημα είναι το κόστος του πράσινου υδρογόνου που απαιτείται για την τροφοδοσία της μονάδας DRI. Η εύρεση της πιο συμφέρουσας τιμής του καυσίμου αυτού για την Thyssenkrupp βρίσκεται σε εξέλιξη: έχει προκηρύξει διαγωνισμό για την προμήθεια πράσινου υδρογόνου. Όμως, μια χονδρική τιμή για την ενέργεια που απαιτείται για την παραγωγή ενός τόνου χάλυβα μπορεί να είναι τα 450 δολάρια. Εάν συνδέσουμε το κόστος του μεταλλεύματος, της εργασίας και οτιδήποτε άλλο χρειάζεται το εργοστάσιο – περίπου 380 δολάρια ανά τόνο – συν απόσβεση κεφαλαίου, θα έχουμε ένα κόστος χάλυβα 870 δολάρια/τόνο.

Η Thyssenkrupp έχει λάβει 2 δισεκατομμύρια ευρώ σε κεφαλαιουχικές δαπάνες για να καλύψει το κενό με το κόστος παραγωγής βρώμικου χάλυβα, το οποίο είναι σήμερα 580 δολάρια ανά τόνο σύμφωνα με τον Tom Zhang στην Barclays, αυξάνοντας ίσως στα 730 δολάρια ανά τόνο έως το 2035. Η «πράσινη πριμοδότηση» θα πρέπει να συρρικνωθεί καθώς οι τιμές του άνθρακα συνεχίζουν να αυξάνονται και οι τεχνολογίες παραγωγής υδρογόνου επίσης εκτινάσσονται.

Αλλά η πιο κατάλληλη σύγκριση στις χαλυβουργίες δεν θα πρέπει να είναι με τον βρώμικο χάλυβα της Ευρώπης, με τον οποίο η πράσινη έκδοση της ηπείρου θα γίνει τελικά ανταγωνιστική. Θα πρέπει να είναι με πράσινο χάλυβα που παράγεται σε περιοχές του κόσμου που επωφελούνται από φθηνότερες ανανεώσιμες πηγές ενέργειας, όπως η Μέση Ανατολή.

Η μετάβαση από τη χρήση άνθρακα κοντά στο πεδίο στις ανανεώσιμες πηγές ενέργειας που βρίσκονται σε μεγάλη απόσταση, θέτει τις γερμανικές χαλυβουργίες σε μακροπρόθεσμο, διαρθρωτικό μειονέκτημα. Εξάλλου, η μετακίνηση χάλυβα στο νερό θα είναι πάντα φθηνότερη από τη μεταφορά υδρογόνου. Ένα τέτοιο κενό δεν μπορεί εύκολα να καλυφθεί. Ενώ η απαλλαγή από τις  εκπομπές άνθρακα, η απασχόληση και η στρατηγική ανεξαρτησία μπορεί να είναι επιθυμητοί πολιτικοί στόχοι, οι επιδοτήσεις «για πάντα» θα αποδειχθούν υψηλό κόστος.