Commerzbank: Γιατί η μάχη για την εξαγορά της από την είναι ορόσημο για την ΕΕ

«Η πολυσυζητημένη κίνηση της UniCredit, της νούμερο ένα τράπεζας της Ιταλίας, να επιδιώξει τον έλεγχο της γερμανικής Commerzbank αποτελεί ορόσημο για τη Γερμανία και την Ευρώπη», δήλωσε σύμφωνα με το CNBC ο David Marsh, πρόεδρος του OMFIF με έδρα το Λονδίνο, ενός οργανισμού που παρακολουθεί τις κεντρικές τράπεζες και την οικονομική πολιτική.

Ανεξαρτήτως του αποτελέσματος της «εισβολής» της UniCredit στην Commerzbank, ο Marsh εκμτιμά ότι από μόνη της η υπόθεση αυτή σηματοδοτεί «άλλη μια τεράστια δοκιμασία» για τον γερμανό Καγκελάριο Όλαφ Σολτς, θιασώτη της τραπεζικής ένωσης της Ευρώπης, οποίος αναγκάστηκε να αρνηθεί κατηγορηματικά την προσπάθεια εξαγοράς της Commerzbank στην οποία το γερμανικό δημόσιο είναι κύριος μέτοχος, κάνοντας λόγο για «μη φιλική» και «εχθρική» προσέγγιση.

UniCredit: Πώς πιάστηκαν στον ύπνο οι Γερμανοί από την προσφορά στην Commerzbank

Ο οικονομολόγος κάνει λόγο για «διαμάχη μεταξύ Γερμανίας και Ιταλίας» η οποία «απειλεί να πυροδοτήσει τις σχέσεις μεταξύ δύο από τις τρεις μεγάλες οικονομίες της ΕΕ».

Οπως είπε ο ίδιος, ένας συμβιβασμός θα μπορούσε ακόμα να βρεθεί, αλλά η ψυχρότητα που αναπτύσσεται στην Ιταλία και στη Γερμανία θα μπορούσε να πυρπολήσει την  προσπάθεια προς την ολοκλήρωση της τραπεζικής ένωσης και των κεφαλαιαγορών, η οποία, όπως οι περισσότεροι ομονοούν, είναι το όχημα για να πάει μπροστά η οικονομία της Ευρώπης.

Τι είναι η τραπεζική ένωση της Ευρώπης

Σχεδιασμένο στον απόηχο της παγκόσμιας χρηματοπιστωτικής κρίσης του 2008, το εκτελεστικό σκέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης το 2012 ανακοίνωσε σχέδια για τη δημιουργία μιας τραπεζικής ένωσης για να διασφαλίσει ότι οι τράπεζες σε όλη την περιοχή θα είναι ισχυρότεροι και καλύτερα εποπτευόμενοι.

Το έργο, το οποίο έγινε πραγματικότητα το 2014, όταν η ΕKT ανέλαβε τον ρόλο του επόπτη των τραπεζών, θεωρείται ευρέως ότι δεν έχει ολοκληρωθεί. Για παράδειγμα, η έλλειψη ενός ευρωπαϊκού συστήματος ασφάλισης καταθέσεων (EDIS) είναι ένας από τους πολλούς παράγοντες που έχουν αναφερθεί ως εμπόδιο στην πρόοδο.

Οι ευρωπαίοι ηγέτες, συμπεριλαμβανομένου του γερμανού καγκελάριου Όλαφ Σολτς, έχουν επανειλημμένα ζητήσει μεγαλύτερη ενοποίηση στον τραπεζικό τομέα της Ευρώπης. Και, όπως σχολιάζει ο Marsh του OMFIF, η αντίθεση που εκφράζει η γερμανική κυβέρνηση στην προσπάθεια της UniCredit να εξαγοράσει την Commerzbank εξηγεί γιατί το Βερολίνο «βρίσκεται να κατηγορείται πλέον ότι ευνοεί την ευρωπαϊκή τραπεζική ολοκλήρωση μόνο με τους δικούς του όρους».

Ο Μάριο Σεντένο, μέλος του ΔΣ της ΕΚΤ δήλωσε στο CNBC τις προηγούμενες μέρες ότι οι ευρωπαίοι πολιτικοί εργάζονται για περισσότερο από μια δεκαετία για την επίτευξη του στόνου της δημιουργίας μιας «αληθινής τραπεζικής ένωσης» και συνεχίζουν να το κάνουν.

Το ημιτελές έργο σημαίνει ότι το πλαίσιο παρέμβασης για τις τραπεζικές κρίσεις εξακολουθεί να είναι «ένα άβολο μείγμα» εθνικών και ευρωπαϊκών αρχών και μέσων, σύμφωνα με τη δεξαμενή σκέψης Bruegel που εδρεύει στις Βρυξέλλες.

«Ας μιλήσουμε σοβαρά»

Ο Thomas Schweppe, ιδρυτής της συμβουλευτικής εταιρείας 7Square με έδρα τη Φρανκφούρτη και πρώην τραπεζίτης συγχωνεύσεων και εξαγορών της Goldman, είπε ότι η απόφαση της Γερμανίας — σκόπιμα ή μη — να πουλήσει ένα μικρό ποσοστό 4,5% στην UniCredit νωρίτερα αυτό το μήνα σήμαινε ότι η τράπεζα ήταν πλέον «στο παιχνίδι» για μια πιθανή εξαγορά.

«Νομίζω ότι, ξέρετε, προτείνουμε ένα ευρωπαϊκό τραπεζικό τοπίο και επίσης στη Γερμανία, είναι υπέρμαχοι ισχυρών ευρωπαϊκών τραπεζών που έχουν καλή κεφαλαιακή βάση και διοικούνται σωστά», είπε ο Schweppe στο CNBC την Τετάρτη.

«Αν το εννοούμε σοβαρά, νομίζω ότι πρέπει να αποδεχτούμε ότι η ευρωπαϊκή ενοποίηση σημαίνει επίσης ότι μια γερμανική τράπεζα γίνεται το εξαγορασμένο μέρος», πρόσθεσε.

Ερωτηθείς για ένα χρονοδιάγραμμα για το πόσο πιθανόν να διαρκέσει το έπος της UniCredit-Commerzbank, ο Schweppe είπε ότι θα μπορούσε να διαρκέσει για μήνες, «αν όχι ένα χρόνο ή περισσότερο». Εκανε λόγο για μια μακρά κανονιστική διαδικασία και την ανάγκη για συνομιλίες μεταξύ όλων των ενδιαφερομένων για την εξεύρεση μιας αποδεκτής λύσης.