Ήταν υπουργικά χείλη αυτά που πρόσφατα αποκάλεσαν διαμαρτυρόμενους συνδικαλιστές ως «συμμορία της μιζέριας», θέλοντας έτσι να υπογραμμίσουν φαντάζομαι τον μειοψηφικό και πολιτικά ιδιοτελή χαρακτήρα των διαμαρτυριών ενάντια στην κυβερνητική πολιτική, θεωρώντας προφανώς ότι οι πολίτες στην πραγματικότητα επαινούν την κυβέρνηση και ότι ο θόρυβος που δημιουργείται εναντίον της είναι έργο κάποιων «οργανωμένων μειοψηφιών».
Βεβαίως, αυτό έρχεται σε αντίθεση με τη διαπίστωση, που προκύπτει από όλες τις πρόσφατες δημοσκοπήσεις, ότι η κοινωνική δυσαρέσκεια παραμένει εντυπωσιακά πλειοψηφική μέσα στην ελληνική κοινωνία, ότι το τμήμα της κοινωνίας που θεωρεί ότι τα πράγματα πάνε στη σωστή κατεύθυνση έχει περιοριστεί σημαντικά – και συμπίπτει αριθμητικά με το ποσοστό μιας κυβερνητικής παράταξης που ολοένα και περισσότερο φαντάζει ως η συγκριτικά πιο συμπαγής μειοψηφία παρά ως ένα ηγεμονικό ρεύμα –, ότι ζητήματα όπως η κατάσταση του συστήματος υγείας και η διαρκώς παρούσα κρίση κόστους ζωής (που αποτυπώνεται και στη χαμηλή πραγματική αγοραστική δύναμη, παρά τις ονομαστικές αυξήσεις των εισοδημάτων) εντείνουν ένα συνολικότερο αίσθημα ανασφάλειας που δεν αφορά ούτε πρωτίστως ούτε κυρίως την παραβατικότητα.
Στην πραγματικότητα τέτοιες δηλώσεις δεν αποτυπώνουν παρά μια ολοένα και εντεινόμενη δυσανεξία απέναντι στις συλλογικές διαμαρτυρίες και κινητοποιήσεις, παραβλέποντας ότι αυτές είναι οργανικό στοιχείο της δημοκρατίας εξίσου με το δικαίωμα στην ψήφο.
Δείχνουν ταυτόχρονα ότι εμπεδώνεται ως αντίληψη των πραγμάτων η ψευδαίσθηση πολιτικής παντοδυναμίας που διαμορφώνει η εσωστρέφεια, η στρατηγική κρίση και σε ορισμένες περιπτώσεις η πολιτική αγωνία μιας αντιπολίτευσης που όταν δεν αποδιαρθρώνεται απλώς αδυνατεί να πείσει για τη δυνατότητα να προσφέρει συνεκτική εναλλακτική.
Μόνο που ο πραγματικός κοινωνικός συσχετισμός δύναμης, αυτός που σε τελική ανάλυση συμπυκνώνει την απήχηση όλων των εμπλεκόμενων στην κοινωνική και πολιτική αντιπαράθεση, δεν διαμορφώνεται μόνο ως δυνητική εκλογική καταγραφή. Εξίσου καθορίζεται και από τη δυναμική των κοινωνικών ρευμάτων και διεκδικήσεων που συχνά ακολουθούν «υπόγειες» διαδρομές πριν έρθουν στην επιφάνεια με την έκπληξη της κοινωνικής έκρηξης.
Πηγή: Premium έκδοση ΤΑ ΝΕΑ
Latest News
Τα επαγγέλματα των Ελλήνων
Οι οικονομολόγοι της τράπεζας την αποδίδουν κατά ένα μέρος στο ξεπάγωμα των προσλήψεων εκπαιδευτικών στο Δημόσιο
Η οικονομία με τα «ζόμπι»
Στην επιχειρηματικότητα και στη ζωή υπάρχουν και δεύτερες και τρίτες ευκαιρίες
Θα συνεχιστεί η... παραφωνία;
Μπορεί το υπόλοιπο φθινόπωρο να μας βρει με ακόμα μικρότερη ανεργία, αλλά και πληθωρισμό κοντά στον ευρωπαϊκό μέσο όρο
Πώς θα είναι η Ελλάδα το 2028
Πρέπει ως εθνική συνεισφορά να παρουσιάσουμε υψηλότερα πρωτογενή πλεονάσματα από το 2,2% της συμφωνίας εξόδου από τα μνημόνια
Το γερμανικό παιχνίδι με τα επιτόκια
Πώς κατάφερε να αποκτήσει τον μετοχικό έλεγχο της δεύτερης μεγαλύτερης γερμανικής τράπεζας, μια τράπεζα από τον ευρωπαϊκό Νότο
Όταν και οι αριθμοί κάπως δυστυχούν…
Όταν σε μια χώρα οι κάτοικοι μειώνουν την κατανάλωση μέχρι και στα βασικά είδη διατροφής, για λόγους ακρίβειας, κάτι δεν πάει καλά
Χρήματα που κάθονται και δάνεια που δεν ζητούνται
Τα στοιχεία της Τράπεζας της Ελλάδος έδειξαν μια αύξηση 1,4 δισ. ευρώ των ιδιωτικών καταθέσεων μέσα στον Αύγουστο
Ο πολιτισμός ως κορυφαίο ελληνικό κεφάλαιο
Στην εποχή της ψηφιακής παγκοσμιοποίησης, ο πολιτισμός είναι από κάθε άποψη κορυφαίο συγκριτικό πλεονέκτημα της Ελλάδας..,αλλά και πηγή πλούτου
Το δύσκολο Μεσοπρόθεσμο
Θα τα καταφέρουμε καλύτερα στο μέλλον; - Δύσκολο να πει κανείς
Η εργασία την εποχή της σύγκρουσης των καπιταλισμών
Οι απανταχού εργατοπατέρες θα ήσαν πολύ πιο χρήσιμοι στα μέλη τους και στον συνδικαλισμό αν τους άνοιγαν τα μάτια για το τι συμβαίνει στο χώρο και στην υφή της εργασίας και πώς προδιαγράφεται το μέλλον της τελευταίας