Επιχειρηματικά δάνεια: Έρχονται τεκτονικές αλλαγές – Ο ρόλος των private equities

Την ώρα που ο κόσμος προσπαθεί να «περάσει ανάμεσα στις μυλόπετρες» της κλιμάκωσης πολέμων και κλιματικών καταστροφών, με οδηγό τον υπερβολικό ενθουσιασμό της τεχνητής νοημοσύνης, η «τέχνη» του δανεισμού χρημάτων και της αποπληρωμής τους με λίγο επιτόκιο, φαίνεται αρκετά.

Αλλά σε μια γωνιά του εταιρικού δανεισμού, όπου οι ιδιωτικοί κεφαλαιουχικοί όμιλοι επεκτείνονται επιθετικά σε έναν χώρο που κάποτε κυριαρχούσαν οι τράπεζες, όλα τα παραπάνω συνδυάζονται σε ένα συναρπαστικό κοκτέιλ κινδύνου και ευκαιριών, αναφέρει νέα ανάλυση των Financial Times.

Τράπεζες: Καμπανάκι για τη μείωση της ζήτησης στα δάνεια

Οι ακριβείς ορισμοί και οι προβλέψεις ανάπτυξης της λεγόμενης αγοράς ιδιωτικών πιστώσεων (private equities) διαφέρουν. Αλλά είτε πιστεύει κανείς το ΔΝΤ που λέει ότι είναι μια βιομηχανία 2 τρισ. δολαρίων το χρόνο, είτε την JPMorgan που εκτιμά ότι ξεπερνά τα 3 τρισ. δολάρια, οι ειδικοί φαίνεται να συμφωνούν σε ένα πράγμα: το μοτίβο ανάπτυξης των τελευταίων ετών πρόκειται μόνο να επιταχυνθεί.

Αφού επεκτάθηκε κατά 50% τα τελευταία τέσσερα χρόνια, η Morgan Stanley πιστεύει ότι ο κλάδος πρόκειται να αυξηθεί κατά 90% τα επόμενα τέσσερα. Και δεν είναι τυχαίο που την περασμένη εβδομάδα, ο «γίγαντας» των private equities, η Apollo, δήλωσε ότι στόχευε να διπλασιάσει τα υπό διαχείριση περιουσιακά του στοιχεία σε 1,5 τρισ. δολάρια έως το 2029, με ετήσια ιδιωτική πίστωση 275 δισ. δολαρίων.

Μέχρι σήμερα, η κύρια αφήγηση σε αυτόν τον τομέα ήταν αυτήν των παραδοσιακών ιδιωτικών επενδυτικών εταιρειών που ξεκινούν τον «άμεσο δανεισμό» των επιχειρήσεων και παίρνουν μερίδιο από τις τράπεζες που αντιμετώπιζαν προβλήματα από την οικονομική κρίση του 2008 και την αυστηρότερη ρύθμιση που ακολούθησε.

Όμως τους τελευταίους μήνες έχουν δημιουργηθεί μια σειρά από συνεργασίες μεταξύ αυτών των αντίπαλων «φατριών». Το πιο σημαντικό ήρθε την περασμένη εβδομάδα με την ανακοίνωση ότι η Apollo και η Citigroup θα συνεργαστούν για δανεισμό 25 δισ. δολαρίων. Προηγούμενες συμφωνίες αφορούσαν τις Oaktree και Lloyds, τις Brookfield και Société Générale, τις AGL και Barclays, τις Centerbridge και Wells Fargo… και η λίστα συνεχίζεται. Όλες οι συμφωνίες είναι ελαφρώς διαφορετικές, αλλά όλες εξαρτώνται από την αποτελεσματική συνεργασία.

Η βάση της συνεργασίας

Που μπορεί να αποδοθεί αυτή η ανάπτυξη όμως. Κατά τους FT, η σύντομη απάντηση είναι ότι και οι δύο πλευρές βλέπουν πλεονεκτήματα, με τις ιδιωτικές κεφαλαιουχικές εταιρείες να «κολυμπούν σε μετρητά» και τις τράπεζες να είναι καλά δικτυωμένες για να επιτύχουν τις συμφωνίες.

Καθώς οι ιδιωτικές κεφαλαιουχικές εταιρείες επιδιώκουν να αυξήσουν την ανάπτυξη, πολλοί έχουν συνειδητοποιήσει ότι η δική τους ροή συναλλαγών – η συντριπτική πλειονότητα που σχετίζεται με συναλλαγές ιδιωτικών κεφαλαίων που πραγματοποιούνται από εταιρείες – δεν θα είναι αρκετή για να καλύψουν τη χρηματοδοτική ικανότητα που έχουν στη διάθεσή τους. Αλλά η επέκταση σε άλλα είδη εταιρικού δανεισμού θα ήταν δύσκολη χωρίς πρόσβαση στα επιτόπια δίκτυα πελατών των τραπεζών.

Ο στόχος των τραπεζών

Οι τράπεζες, από την πλευρά τους, είναι σε γενικές γραμμές ευτυχείς να συνεργαστούν εάν τους επιτρέψει να διατηρήσουν τις σχέσεις με τους πελάτες (και τις δευτερεύουσες δραστηριότητες), ενώ ταυτόχρονα διευκολύνουν τα πιο ριψοκίνδυνα δάνεια, αφαιρώντας περιουσιακά στοιχεία από τα βιβλία τους και εξοικονομώντας κεφάλαια. Η επικείμενη εφαρμογή των κεφαλαιακών απαιτήσεων της Βασιλείας ΙΙΙ στην τελική φάση θα παράσχει ένα πρόσθετο κίνητρο, ιδιαίτερα στην Ευρώπη όπου παραδοσιακά ο εταιρικός δανεισμός και ο δανεισμός βασισμένος σε περιουσιακά στοιχεία κρατούνταν στους ισολογισμούς των τραπεζών.

Οι δανειολήπτες, εν τω μεταξύ, έχουν την επιλογή γρήγορης και ασφαλούς χρηματοδότησης (αν και με ένα ασφάλιστρο που μπορεί να είναι κατά μέσο όρο 0,5 έως 1 ποσοστιαία μονάδα). Και δεν χρειάζεται να βασίζονται στην τράπεζά τους για να δημιουργήσουν μια κοινοπρακτική σύμβαση δανείου που μπορεί να καταρρεύσει. Η ευελιξία των κοινοπραξιών – πρώτα κατά τη διάρκεια της κορύφωσης της πανδημίας του Covid, στη συνέχεια όταν η Ομοσπονδιακή Τράπεζα των ΗΠΑ αύξησε απότομα τα επιτόκια – τρόμαξε τους δανειολήπτες.

Από συστημική άποψη, η θετική άποψη είναι ότι η μετατόπιση των δανείων από τις τράπεζες είναι ακριβώς αυτό που επιδίωξαν οι ρυθμιστικές αρχές με τους κανόνες τους μετά το 2008 να κάνουν τις τράπεζες ασφαλέστερες. Ένας εγγενής κίνδυνος της τραπεζικής χρηματοδότησης – βραχυπρόθεσμη χρηματοδότηση που υποστηρίζει δεσμεύσεις μεγάλης διάρκειας – εξουδετερώνεται επίσης, δεδομένων των συνταξιοδοτικών περιουσιακών στοιχείων και του κρατικού πλούτου που συνήθως υποστηρίζουν την ιδιωτική πίστωση.

Η ταχύτητα της ανάπτυξης

Και όμως ο συνδυασμός ιλιγγιώδους ανάπτυξης και περιορισμένης ορατότητας όταν οι πιστωτικοί κίνδυνοι περάσουν στα βιβλία των private equities είναι ανησυχητικός. Η πρόσφατη ώθηση από διαχειριστές μεγάλων περιουσιακών στοιχείων, συμπεριλαμβανομένων των BlackRock, State Street και Invesco, στον χώρο του ιδιωτικού κεφαλαίου, καθιστώντας τα κεφάλαια που διαπραγματεύονται με ιδιωτικά πιστωτικά ιδρύματα εύκολα προσβάσιμα σε λιανικούς επενδυτές, προσθέτει ένα άλλο επίπεδο συστημικής ανησυχίας.

Το διακύβευμα αυξάνει ακόμη περισσότερο η προβλεπόμενη αύξηση της ζήτησης πιστώσεων. Η οικονομία της κλιματικής αλλαγής προβλέπεται ότι θα απαιτήσει επενδύσεις κεφαλαίων 3-5 τρισ. δολαρίων ετησίως για 30 χρόνια. Η ανάπτυξη της τεχνητής νοημοσύνης και η αύξηση της χρηματοδότησης της άμυνας σε έναν κόσμο κατεστραμμένο από τον πόλεμο θα μπορούσε να προσθέσει περισσότερα τρισ.. Η ιδιωτική πίστωση είναι πιθανό να κατέχει εξέχουσα θέση στην προσφορά.