Ο πόλεμος των φιλελεύθερων

Σε λίγες ημέρες, στις αμερικανικές προεδρικές εκλογές κρίνεται το μέλλον της κοινωνικής οικονομίας της αγοράς, όπως αυτή αναπτύχθηκε και ορθοπόδησε με θεαματικά αποτελέσματα τόσο στη μεταπολεμική Ευρώπη όσο και στον υπόλοιπο δυτικό κόσμο.

Και αυτό συνέβη γιατί στην αιμόφυρτη από τον πόλεμο κατά του εθνικοσοσιαλισμού Ευρώπη, σοσιαλδημοκράτες και χριστιανοδημοκράτες, με πολιτική υπεροχή των δεύτερων, αποφάσισαν σαν να συμβιώσουν εν ειρήνη.

Και την απόφασή τους αυτή θέλησε να χρηματοδοτήσει γενναιόδωρα ένας δημοκρατικός Αμερικανικός πρόεδρος, ο Χάρι Τρούμαν, ο οποίος με φόβο έβλεπε τη χώρα του να έχει χάσει πάνω από 300.000 νέους της, που ήλθαν να πολεμήσουν στη γηραιά ήπειρο σε διάστημα 30 ετών σε δύο παγκοσμίους πολέμους που είχαν προκαλέσει οι αυτοκράτορες και οι εθνικοσοσιαλιστές της Ευρώπης.

Οδυνηρό αποτέλεσμα όμως της κατάληξης του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, ήταν και η κατάκτηση μέρους της Ανατολικής και Κεντρικής Ευρώπης που ένα απατηλό και δολοφονικό ολοκληρωτικό καθεστώς, το οποίο στην ουσία είχε βοηθήσει στην έκρηξη του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, συμμαχώντας για ένα διάστημα με τις δυνάμεις του γερμανικού εθνικό-σοσιαλισμού. Υπό αυτή την έννοια, ο Ιωσήφ Στάλιν και το βίαιο καθεστώς του, ήσαν οι μεγάλοι κερδισμένοι του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, έχοντας θυσιάσει για τον σκοπό αυτόν περί τα 20 εκατομμύρια ανθρώπους.

Την ίδια περίοδο, η Αμερική, με τη νίκη της κατά του ιαπωνικού αυτοκρατορικού δεσποτισμού, άνοιγε διάπλατα τις πόρτες στον κινέζικο κομμουνισμό, με τον ηγέτη του τελευταίου, τον Μάο Τσε Τούνγκ, να ανταγωνίζεται σε δολοφονική υστερία τον ομοϊδεάτη του Ιωσήφ Στάλιν.

Αποτέλεσμα όλων των παραπάνω εξελίξεων οι ευρωπαϊκές και αμερικανικές φιλελεύθερες δυνάμεις έβγαιναν σχετικά νικήτριες από έναν Θερμό Πόλεμο, για να μπουν ευθύς αμέσως στη δίνη ενός Ψυχρού Πολέμου, που έμελλε να κρατήσει 45 χρόνια περίπου, όχι χωρίς τοπικές συγκρούσεις (Κορέα) και με την κατάρρευση του ευρωπαϊκού αποικιακού συστήματος, προς όφελος σε κάποιο βαθμό της δυτικού τύπου φιλελεύθερης δημοκρατίας.

Στη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου, 1945-1990, η δυτική δημοκρατία και τα κράτη δικαίου που ευδοκίμησαν στους κόλπους της, γνώρισαν μια χωρίς προηγούμενο οικονομική και κοινωνική άνοδο, η οποία οδήγησε στην ανάπτυξη των σημερινών κρατών δικαίου, αλλά και στην κατάρρευση του υπαρκτού σοσιαλισμού, με τη διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης το 1992.

Από τη χρονιά αυτή και μετά, ο κόσμος μπαίνει σε μια νέα ιστορική φάση, που είναι αυτή της «αρχής μιας νέας ιστορίας και όχι του τέλους της». Με κύριο φαινόμενο τη μεγάλη στροφή της Κίνας προς την ενσωμάτωση της στον διεθνή καταμερισμό της εργασίας, η παγκόσμια οικονομία από το 1992 έως το 2008, γνωρίζει μια πρωτοφανή για την οικονομική ιστορία άνοδο της ευημερίας.

Δεν ήταν λίγοι έτσι, αυτοί που στα μέσα της δεκαετίας του 1990, υπό τον πρόεδρο Κλίντον στις Η.Π.Α., θεώρησαν ότι βρισκόμασταν στην αρχή της χρυσής εποχής της παγκοσμιοποίησης.

Πίστευαν ακραδάντως έτσι, ότι η κυκλοφορία του χρήματος, των αγαθών και των ανθρώπων θα συνέχιζε με ρυθμούς ρεκόρ, αυξάνοντας τον πλούτο και τη διανομή του σε όλους. Ακόμη περισσότερες χώρες θα γίνονταν από πτωχές πλούσιες. Οι πολίτες τους θα ξέφευγαν από την ανέχεια και θα εξασφάλιζαν μια άνετη ζωή, μειώνοντας την απόσταση μεταξύ του πλούσιου 1% και των υπολοίπων. Με τη νεοαποκτηθείσα ισχύ της, η αναδυόμενη παγκόσμια μεσαία τάξη θα ασκούσε πίεση στις δικτατορίες να τερματίσουν τη λογοκρισία, να κάνουν εκλογές και να ξανοιχτούν στις ευκαιρίες που τους παρουσιάζονταν. Ο αυξανόμενος πλούτος θα έφερνε πολιτικές ελευθερίες και δημοκρατία, πράγματα που θα γεννούσαν με τη σειρά τους ακόμα μεγαλύτερη ευημερία.

Και έπειτα ήρθε το 2008 και η περίοδος μετά την κρίση, οπότε, η προσδοκία μιας χρυσής εποχής έδωσε τη θέση της στη νέα πραγματικότητα. Η συζήτηση για την παγκοσμιοποίηση άρχισε να καταλαμβάνεται από μουρμουρητά για «απο-παγκοσμιοποίηση».

Η «κρίση της ευημερίας» στη Δύση, ήταν μια έξοχη ευκαιρία για τη Διεθνή του αυταρχισμού και της Βίας (Ιράν, Κίνα, Ρωσία) να περάσει στην αντεπίθεση, πρώτον δια πολέμων μέσω αντιπροσώπων και δεύτερον με εσωτερική πολιτική και ιδεολογική υπονόμευση των κρατών δικαίου.

Έτσι, τα τελευταία είκοσι χρόνια, έχει γίνει ξεκάθαρο ότι ένας άτυπος πόλεμος βρίσκεται σε εξέλιξη, αυτός που έχει στόχο του τη Δύση και τα μαλακά της υπογάστρια.

Όπως γράφει ο Donald Murray στο βιβλίο του «Ο πόλεμος ενάντια στη Δύση» (Liberal Books) «….αυτός δεν είναι όπως προηγούμενοι πόλεμοι, όπου συγκρούονται στρατοί και ανακηρύσσονται νικητές. Είναι ένας πολιτισμικός πόλεμος και διεξάγεται κατά τρόπο ανελέητο ενάντια σε όλες τις καταβολές της δυτικής παράδοσης και σε ό,τι καλό αυτή η παράδοση έχει δημιουργήσει.

Αρχικά, αυτό ήταν δύσκολο να το διακρίνει κανείς. Πολλοί από εμάς αισθανθήκαμε ότι κάτι δεν πήγαινε καλά. Αναρωτηθήκαμε για ποιον λόγο μονόπλευρα επιχειρήματα συνέχιζαν να διατυπώνονται και γιατί άδικοι ισχυρισμοί εξακολουθούσαν να προβάλλονται. Ωστόσο, δεν συνειδητοποιήσαμε την πλήρη κλίμακα αυτού που επιχειρούνταν. Ειδικά λόγω του ότι ακόμη και η γλώσσα των ιδεών είχε αλλοιωθεί. Οι λέξεις δεν σήμαιναν πλέον ό,τι δήλωναν μέχρι πρόσφατα.

Οι άνθρωποι άρχισαν να μιλούν για «ισότητα», αλλά δεν έδειχναν να ενδιαφέρονται για ίσα δικαιώματα. Μιλούσαν για «αντιρατσισμό», αλλά ακούγονταν βαθιά ρατσιστές. Μιλούσαν για «δικαιοσύνη», αλλά φαινόταν να εννοούν «εκδίκηση».

Μόλις πρόσφατα, οι καρποί αυτού του κινήματος αναδείχθηκαν κατά τρόπο ξεκάθαρο και η κλίμακά τους έχει καταστεί σαφής. Μια επίθεση βρίσκεται, σε εξέλιξη ενάντια σε ό,τι έχει να κάνει με τον δυτικό κόσμο – το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον του. Μέρος αυτής της διαδικασίας είναι ο εγκλωβισμός μας σε έναν κύκλο ατέρμονης τιμωρίας. Χωρίς σοβαρή προσπάθεια (ούτε καν ενδιαφέρον) για ανακούφιση από αυτήν….».

Δυστυχώς δε, στον πόλεμο αυτόν, αρνητικός είναι ο ρόλος αυτών των φιλελεύθερων που επικαλούμενοι λαμπρά ονόματα στοχαστών όπως οι Μίζες, Χάγιεκ, Νόζικ, Σμιθ και Μίλς, καλούν νέους ανθρώπους να προσκυνούν τον Βλαντιμίρ Πούτιν και τους απανταχού συνωμοσιολόγους και λαϊκιστές.

Ο πόλεμος των φιλελεύθερων είναι ανόητος και σίγουρα δεν προσφέρει λύσεις σε κρίσιμα θέματα του κράτους δικαίου.