Ο υπουργός Οικονομικών της Γαλλίας βρίσκεται πλέον σε «grumpy mum mode» και μειδιά αμήχανα μπροστά στις εξελίξεις στην αγορά ομολόγων. Οι «γκρινιάρες μαμάδες» αναφέρονται ως συνηθισμένο παράδειγμα ενός συγγενή που προσπαθεί να πείσει τους απείθαρχους εφήβους να υπακούσουν στη βούλησή του. «Αν δεν κάνεις τα μαθήματά σου, θα αποτύχεις στις εξετάσεις και θα καταλήξεις σαν τον θείο Τσάρλι», για παράδειγμα.

Σε αυτή την περίπτωση, πνιγμένος από το θέαμα του κόστους δανεισμού της γαλλικής κυβέρνησης να ισοφαρίζει με εκείνα του άλλοτε πιο προβληματικού μέλους της ευρωζώνης, ο Αντουάν Αρμάν προσπάθησε να παρασύρει τους βουλευτές σε συμβιβασμό δηλώνοντας: «Η Γαλλία δεν είναι Ελλάδα».

Η δήλωσή του υπογραμμίζει την ανείπωτη ιεραρχία εντός της υποτιθέμενης αρμονικής ευρωζώνης και απεικονίζει μια φθαρμένη αλήθεια: οι πολιτικοί χρειάζονται δυστοπικά παραδείγματα για να ωθήσουν τους αντιπάλους και τους ψηφοφόρους να κατανοήσουν τους κινδύνους του μπερδέματος με τις φαινομενικά απόκρυφες αγορές ομολόγων. Οι γκρινιάρες μαμάδες χρειάζονται τον θείο Τσάρλι.

Με βάση το σημερινό κόστος δανεισμού, οι επενδυτές ομολόγων συμφωνούν με τον Armand — απλώς. Το εκλογικό στοίχημα του προέδρου Εμανουέλ Μακρόν το καλοκαίρι, στο οποίο η ακροδεξιά στερήθηκε την εξουσία στο κοινοβούλιο χάρη μόνο σε ένα δεύτερο γύρο συγκέντρωσης γύρω από το κέντρο, έχει πλήξει τις τιμές των γαλλικών ομολόγων για το υπόλοιπο του έτους και διατήρησε τις αποδόσεις υψηλές.

Έχοντας ξεκινήσει το 2024 με περίπου 2,6%, οι γαλλικές αποδόσεις του 10ετούς έχουν παρασυρθεί σχεδόν στο 3% τώρα. Αλλά αυτό που έχει σημασία είναι το χάσμα μεταξύ των αποδόσεων μιας χώρας και μιας άλλης. Τώρα, το χάσμα από τη Γερμανία στη Γαλλία είναι σχεδόν 0,9 ποσοστιαίες μονάδες – το μεγαλύτερο από τις άγριες μέρες της κρίσης χρέους της Ευρωζώνης πριν από μια δεκαετία, όταν οι επενδυτές έσπευσαν για την ασφάλεια της Γερμανίας. Αυτό είναι αρκετά κακό, καθιστώντας δύσκολο για την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα να υιοθετήσει μια ενιαία νομισματική πολιτική, αλλά ορισμένοι αναλυτές πιστεύουν ότι χωρίς έναν προϋπολογισμό και μια πορεία προς τα εμπρός για τη γαλλική κυβέρνηση, αυτή η διαφορά θα μπορούσε να εκτιναχθεί σε μία πλήρη ποσοστιαία μονάδα.

Η σύγκλιση των γαλλικών αποδόσεων με τις αποδόσεις της Ελλάδας, ωστόσο, πραγματικά δαγκώνει, υποδηλώνοντας έναν υποβιβασμό της Γαλλίας σε αυτό που οι επενδυτές ομολόγων αποκαλούν «περιφέρεια» της Ευρώπης ή δεύτερης βαθμίδας. Η Ελλάδα ήταν η πατρίδα της μεγαλύτερης αναδιάρθρωσης του δημόσιου χρέους, σε ένα συντριπτικό και φαύλο δράμα που κόντεψε να σκοτώσει εντελώς το μεγάλο ευρωπαϊκό εγχείρημα. Οι 10ετείς αποδόσεις της  κορυφώθηκαν σε περίπου 40% τον Μάρτιο του 2012 και το πακέτο διάσωσης άφησε σημάδια σε όλες τις πλευρές.

Σήμερα η Ελλάδα μπήκε ξανά στο παιχνίδι. Την ίδια στιγμή που οι πρόωρες εκλογές του Μακρόν έπληξαν για πρώτη φορά το γαλλικό χρέος τον Ιούνιο, ο πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης αποκάλυψε την πρόθεση της χώρας να αποπληρώσει δισεκατομμύρια ευρώ έκτακτης χρηματοδότησης πολύ νωρίτερα από το χρονοδιάγραμμα. Οι ελληνικές αποδόσεις είναι πλέον σχεδόν ίσες με αυτές της Γαλλίας, και μάλιστα έπεσαν ακριβώς κάτω από αυτές για λίγο την Πέμπτη. Quelle horreur! (Τι φρίκη!).

Για να είμαστε ξεκάθαροι, η Γαλλία δεν πλησιάζει καν την έκτακτη ανάγκη για το χρέος που σχεδόν έδιωξε την Ελλάδα από τη ζώνη του ευρώ. Ωστόσο, οι επενδυτές έχουν μια πολύ αμυδρή άποψη για τη γαλλική πολιτική σαπουνόπερα, ειδικά σε μια εποχή που η προοπτική των αυξημένων εμπορικών δασμών στις ΗΠΑ απαιτεί μια συνεκτική ευρωπαϊκή απάντηση.

Η δήλωση του Αρμάν αναζωπύρωσε κάποιες μνήμες μεταξύ των βετεράνων της κρίσης χρέους της Ευρωζώνης στις αρχές της δεκαετίας του 2010, επειδή τότε οι πολιτικοί που έδειχναν το δάχτυλο σε εξαγριωμένους συγγενείς που αισθάνονταν την οργή των εκδικητών των ομολόγων ήταν σύνηθες φαινόμενο. «Η Ισπανία δεν είναι Ελλάδα», δήλωσε ο υπουργός Οικονομικών της Ισπανίας το 2010. «Η Ιρλανδία δεν βρίσκεται σε «Ελληνική Επικράτεια», παρατήρησε ο υπουργός Οικονομικών της Ιρλανδίας τον Νοέμβριο του 2010. «Η Ελλάδα δεν είναι Ιρλανδία», απάντησε αργότερα ο Έλληνας ομόλογός του.

Η Ελλάδα δεν ήταν πάντα ο πρωταγωνιστής εδώ. Ίσως το πιο διάσημο παράδειγμα προήλθε από τον πρώην πρωθυπουργό της Ισπανίας Μαριάνο Ραχόι, ο οποίος φέρεται να δήλωσε κατά τη διάρκεια συνομιλιών για τη διάσωση των ισπανικών τραπεζών ότι «η Ισπανία δεν είναι Ουγκάντα». Η Ουγκάντα ​​δεν εντυπωσιάστηκε.

Αλλά η Ελλάδα συνεχίζει να εμφανίζεται. Το 2009, ο τότε σκιώδης υπουργός Οικονομικών του Ηνωμένου Βασιλείου Τζορτζ Όσμπορν προειδοποίησε ότι αν η Βρετανία δεν συνενώσει την οικονομική της πράξη, κινδύνευε να γίνει η νέα Ελλάδα. Φυσικά, ήταν ένας μετέπειτα υπουργός από το ίδιο το Συντηρητικό κόμμα του Όσμπορν που, μαζί με την πρωθυπουργό Λιζ Τρας, έπληξαν με επιτυχία την αγορά κρατικών ομολόγων του Ηνωμένου Βασιλείου. Από τότε, οι κυβερνήσεις σε όλο τον κόσμο ζουν με τον φόβο μιας « στιγμής της Liz Truss » — μιας ξαφνικής και τιμωρητικής απώλειας της εμπιστοσύνης της αγοράς. Ο κίνδυνος να βιώσουν οι ΗΠΑ μια τέτοια μοίρα στη δεύτερη προεδρία του Ντόναλντ Τραμπ είναι μακρινός, αλλά πραγματικός.

Προς το παρόν, η Γαλλία δεν είναι η Ελλάδα του 2012 και ο πρωθυπουργός Μισέλ Μπαρνιέ δεν είναι η Λιζ Τρας. Αλλά οι Γάλλοι βουλευτές θα έκαναν καλά να λάβουν υπόψη τους τι πραγματικά διακυβεύεται στην άνοδο των αποδόσεων στην αγορά ομολόγων. Οι πολιτικοί συχνά ξεχνούν, αλλά η απώλεια της πίστης στην αγορά ομολόγων σκορπίζει πόνο σε επιχειρήσεις και νοικοκυριά.

Πρόσφατα Άρθρα