Μάριο Ντράγκι: «Πρώτα η μεταρρύθμιση της αγοράς και μετά το κοινό χρέος»

Η Ευρωπαϊκή Ένωση θα πρέπει να προχωρήσει στην «ευρωπαϊκή ενιαία αγορά και κεφαλαιαγορά», μεταρρυθμίσεις που είναι «θεμελιώδεις», επειδή «υποστηρίζουν τους βασικούς μηχανισμούς που οδηγούν την αύξηση της παραγωγικότητας», υπογράμμισε ο πρώην πρωθυπουργός της Ιταλίας και πρώην πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, Μάριο Ντράγκι, μιλώντας στο ετήσιο Συμπόσιο του Κέντρου Ερευνών Οικονομικής Πολιτικής στο Παρίσι.

Αναφερόμενος στη συζήτηση που γίνεται τελευταία για την έκδοση κοινού ευρωπαϊκού χρέους ο κ. Ντράγκι εμφανίστηκε θετικός απέναντι σε ένα τέτοιο ενδεχόμενο, αλλά υπό προϋποθέσεις: «Εάν η ΕΕ εκδώσει χρέος από κοινού, θα μπορούσε να δημιουργήσει πρόσθετο δημοσιονομικό χώρο που θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί σε περιόδους υποτονικής ανάπτυξης, αλλά δεν μπορούμε να ξεκινήσουμε αυτήν την πορεία εκτός εάν έχουν ήδη ξεκινήσει αλλαγές στη δομή των αγορών που θα μπορούσαν να αυξήσουν τους δυνητικούς ρυθμούς ανάπτυξης μεσοπρόθεσμα», δήλωσε ο Ντράγκι, υπογραμμίζοντας ότι «χωρίς κοινό χρέος θα πρέπει επίσης να μετατοπίσουμε την πολιτική μας δράση από την αλλαγή του προσανατολισμού της δημοσιονομικής πολιτικής στη βελτίωση της σύνθεσής της, την αύξηση των δημοσίων επενδύσεων και τον συντονισμό μεταξύ των κρατών μελών».

Μάριο Ντράγκι: Υπάρχει «κενό εξουσίας» στην Ευρώπη

Οι μεταρρυθμίσεις του Ντράγκι

Κατά τη διάρκεια της ομιλίας του στο Παρίσι, ο πρώην πρόεδρος της ΕΚΤ διευκρίνισε ότι «οι μεταρρυθμίσεις της αγοράς είναι απαραίτητες για να έχουν πλήρη αποτελέσματα οι μακροοικονομικές πολιτικές και είναι απαραίτητες πλήρως αποτελεσματικές μακροοικονομικές πολιτικές για να επιτύχουν οι μεταρρυθμίσεις της αγοράς τη μέγιστη αύξηση της παραγωγικότητας».

Και πρόσθεσε: «Όλοι θέλουμε την κοινωνία που μας υποσχέθηκε η Ευρώπη, μια κοινωνία στην οποία μπορούμε να διατηρήσουμε τις αξίες μας ανεξάρτητα από το πώς αλλάζει ο κόσμος γύρω μας. Δεν είναι εφικτό όμως, η κοινωνία μας να παραμένει πάντα όπως θα θέλαμε, επομένως θα πρέπει να παλέψουμε για να τη διατηρήσουμε».

Σύμφωνα με τον πρώην πρωθυπουργό, «θα ήταν καθησυχαστικό να πιστέψουμε ότι αυτά τα προβλήματα δεν είναι τόσο σοβαρά όσο φαίνονται και ότι, όντας μια πλούσια ήπειρος, η Ευρώπη μπορεί να εισέλθει σε μια φάση ελεγχόμενης και άνετης παρακμής. Αλλά αυτό δεν είναι αλήθεια».

Αναφερόμενος στο θέμα της εργασίας υπογράμμισε, ότι αυτό που εννοούμε σήμερα με τον όρο διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις έχει αλλάξει. Πριν από δέκα χρόνια, ο όρος περιοριζόταν κυρίως στην αύξηση της ευελιξίας στην αγορά εργασίας και στη συμπίεση των μισθών. Σήμερα, σημαίνει αύξηση της παραγωγικότητας χωρίς αντικατάσταση της εργασίας, αλλά με επανεκπαίδευση των ανθρώπων, υπογράμμισε ο Ντράγκι.

Το μη βιώσιμο μοντέλο

«Οι ευρωπαϊκές πολιτικές θεωρούν την αύξηση των χαμηλών μισθών ως εργαλείο για την αύξηση της εξωτερικής ανταγωνιστικότητας, επιδεινώνοντας την αδυναμία του κύκλου εισοδήματος-κατανάλωσης», είπε ο Ντράγκι στην ομιλία του στο CEPR. «Όλες οι κυβερνήσεις είχαν δημοσιονομικό χώρο για να εξουδετερώσουν την αδυναμία της εγχώριας ζήτησης, αλλά τουλάχιστον μέχρι την πανδημία επέλεξαν σκόπιμα να μην χρησιμοποιήσουν αυτόν τον χώρο, προτιμώντας την εκμετάλλευση της ξένης ζήτησης και την εξαγωγή κεφαλαίων με χαμηλά επίπεδα μισθών: αυτό όμως δεν φαίνεται βιώσιμο», διευκρίνισε.

Ντράγκι: «Χωρίς μεταρρυθμίσεις σε 25 χρόνια το ΑΕΠ της ΕΕ θα είναι το ίδιο με σήμερα»

Σύμφωνα με τον πρόεδρο της ΕΚΤ, «αν η ΕΕ συνεχίσει να καταγράφει τον μέσο ρυθμό αύξησης της παραγωγικότητας της εργασίας από το 2015, δεδομένης της γήρανσης της κοινωνίας μας, σε 25 χρόνια η οικονομία θα έχει το ίδιο μέγεθος με σήμερα»: αυτό σημαίνει «ένα μέλλον στάσιμων φορολογικών εσόδων και δημοσιονομικών πλεονασμάτων για να αποτραπεί η αύξηση της αναλογίας χρέους προς ΑΕΠ».

Στη συνέχεια διευκρίνισε: «Εντούτοις βρισκόμαστε αντιμέτωποι με δεσμεύσεις δαπανών που δεν θα μειωθούν με το ΑΕΠ: οι μη χρηματοδοτούμενες συνταξιοδοτικές υποχρεώσεις στις χώρες της ΕΕ κυμαίνονται από 150% έως 500% του ΑΕΠ, 750-800 δισεκατομμύρια ευρώ ετησίως, που η Επιτροπή και η ΕΚΤ εκτιμούν ότι θα είναι απαραίτητα για επενδύσεις στην ενέργεια, την άμυνα, την ψηφιοποίηση και την Ε&Α. Αυτές δεν περιλαμβάνουν σημαντικούς στόχους όπως η προσαρμογή του κλίματος και προστασία του περιβάλλοντος: όλες αυτές είναι επενδύσεις που θα καθορίσουν εάν η Ευρώπη θα παραμείνει χωρίς αποκλεισμούς, ασφαλής, ανεξάρτητη και βιώσιμη».