Προβλήματα καθημερινότητας

Δύο θέματα της τρέχουσας καθημερινότητας, οι αυξήσεις στα ασφάλιστρα υγείας και το τέλος ταφής των απορριμμάτων που επιβαρύνει τους δήμους, εμφανίζονται ως νέα προβλήματα τις τελευταίες μέρες. Πρόκειται για λάθος εικόνα. Και τα δύο είναι και παλιά και χιλιοσυζητημένα θέματα. Οχι με τον ευρύτητα που γίνεται τώρα. Αλλά συνέδρια, κλαδικές συζητήσεις και σε άλλα φόρα, ασχολήθηκαν επί μακρόν με τον χειρισμό τους. Ολοι γνώριζαν ότι θα σκάσουν κάποια στιγμή. Οι φορείς που φωνάζουν τώρα, ξέρουν από καιρό. Η κυβέρνηση επίσης τα ήξερε.

Οι συναρμόδιοι υπουργοί επέλεγαν να πετούν το τενεκεδάκι παρακάτω, με τη γνωστή λογική «όταν θα σκάσει θα δούμε τι θα κάνουμε».Το πρόβλημα των ασφαλίστρων κρατάει από την αρχή της κρίσης στις αρχές της δεκαετίας του 2010 και το τέλος των ισόβιων προγραμμάτων και κορυφωνόταν σιγά σιγά όσο αυξάνονταν τα νοσήλια. Δεν συζητήσαμε και κυρίως δεν υπήρξαν αποφάσεις σε καμία φάση έκτοτε, για το τι θα γίνει με το προφανώς δύσκολο εγχείρημα της μεγάλης αλλαγής στην ασφαλιστική αγορά. Δεν περιμένει κανείς βέβαια ότι θα συζητήσουμε με σοβαρότητα τώρα το θέμα των νοσηλίων. Για παράδειγμα, να οριοθετήσουμε πότε το πρόβλημα είναι αντικειμενικό, δηλαδή αυξάνονται νοσήλια και ασφάλιστρα επειδή γερνάμε και πότε είναι θέμα ατελούς λειτουργίας μιας αγοράς, αυτής των ιδιωτικών κλινικών ή αυτής των ασφαλιστικών εταιρειών.

Για το τέλος ταφής είναι δύσκολο να υπολογίσει κανείς πόσα αμέτρητα συνέδρια, συνδιασκέψεις, ημερίδες, έχουν γίνει τα τελευταία χρόνια, για τα θέματα της διαχείρισης απορριμμάτων. Σχεδόν σε όλα η αναφορά είναι ότι «έρχεται το τέλος ταφής». Ε λοιπόν, ήρθε. Υπάρχει κανείς που δεν το ήξερε; Δικαιούται να διεκδικεί κάποιος να γίνει δήμαρχος ή περιφερειάρχης και να μην ξέρει τι θα αντιμετωπίσει; Να μην έχει προτείνει ούτε λέξη στο πρόγραμμά του για τον χειρισμό μιας τόσο σημαντικής υπόθεσης και τώρα να εκπλήσσεται;

Μπορεί να πέσουν όσες φορές θέλουν από τα σύννεφα όλοι οι συναρμόδιοι, αλλά υπάρχουν και άλλα θέματα της καθημερινότητας που πρόκειται να «σκάσουν». Η ουσία, για παράδειγμα, του προβλήματος των σκουπιδιών, πώς θα δημιουργήσουμε το πλαίσιο να μην καταλήγει το 80%-90% των σκουπιδιών στις χωματερές, είναι επίκαιρο πάντα όσο δεν λύνεται. Οπως και η ανεύρεση νέων χώρων, νέων διαδικασιών. Ερχεται και ένα τέλος στο πλαστικό μπουκάλι. Περίπου 10 λεπτά του ευρώ, αλλά εκεί να δείτε τι θα γίνει όταν κάποια στιγμή έπειτα από συνεχείς αναβολές θα εφαρμοστεί. Τα 0,50 ευρώ του μικρού μπουκαλιού του νερού θα γίνουν 0,60 ευρώ.

Σε μια χώρα που γηράσκει, δεν έχουμε ούτε καν πιάσει το θέμα της αντιμετώπισης των προβλημάτων της τρίτης ηλικίας. Δεν τα συζητάμε καν. Τα θεωρούμε αποκλειστικά οικογενειακό πρόβλημα. Τα προβλήματα σιγοβράζουν για μεγάλο διάστημα, οι υπουργοί δεν ασχολούνται, κάποια στιγμή σκάνε αν δεν τους χτυπήσει την πλάτη το επιτελικό κράτος. Εκ των υστέρων τρέχει ο υπουργός που έσκασε η στραβή στη βάρδιά του, να κάνει τον «πυροσβέστη». Προφανώς χωρίς σχέδιο, με λύσεις βιαστικές και εκ του προχείρου. Ετσι όμως δουλειά δεν γίνεται.