Ασφάλιση: Ο κόσμος γίνεται πιο επικίνδυνος και οι Αμερικανοί δεν θέλουν να πληρώσουν για αυτό

Η ασφάλιση είναι ένα από τα μεγάλα δώρα των οικονομικών στην ανθρωπότητα. Μέσω της στατιστικής «μαγείας» της συγκέντρωσης κινδύνου, ένα άτομο μπορεί να αποκτήσει ψυχική ηρεμία και προστασία από καταστροφικές απώλειες.

Αυτή το αξιοσημείωτο εφεύρημα δείχνει σημάδια κατάρρευσης. Καθώς αυξάνονται οι κίνδυνοι από ασθένειες και γηρατειά έως φυσικές και οικονομικές καταστροφές, τόσο αυξάνεται η αντίσταση των Αμερικανών να πληρώσουν για να ασφαλιστούν εναντίον τους.

Καλιφόρνια: Οι πυρκαγιές δείχνουν γιατί οι ασφαλιστικές εγκαταλείπουν την περιοχή τα τελευταία χρόνια

Το τελευταίο παράδειγμα είναι η Καλιφόρνια. Νωρίτερα αυτό το μήνα, η JPMorgan υπολόγισε ότι οι πυρκαγιές γύρω από το Λος Άντζελες είχαν προκαλέσει ζημιές 50 δισεκατομμυρίων δολαρίων, εκ των οποίων μόνο τα 20 δισεκατομμύρια δολάρια ήταν ασφαλισμένα.

Ένας λόγος για το κενό είναι ότι οι κρατικές ρυθμιστικές αρχές έχουν εμποδίσει τις ασφαλιστικές να χρεώνουν ασφάλιστρα ανάλογα με την αύξηση της αξίας των ακινήτων, το κόστος κατασκευής και τον κίνδυνο πυρκαγιάς που επιδεινώνεται από το θερμαινόμενο κλίμα, και για αυτό πολλές σταμάτησαν να ανανεώνουν τα ασφαλιστήρια.

Ιδιωτική αγορά ή κοινωνική προστασία;

«Αυτό που βλέπουμε είναι μια πραγματική αποσύνδεση», είπε στην Wall Street Journal η Κάρολιν Κούσκι, οικονομολόγος που ειδικεύεται στον κίνδυνο και ιδρύτρια της μη κερδοσκοπικής Insurance For Good. «Υπάρχουν αντίθετες απόψεις για την ασφάλιση: Το να διασφαλιστεί ότι όλοι έχουν τους πόρους για να ανακάμψουν από καταστροφή είναι θέμα ιδιωτικής αγοράς ή κοινωνικής προστασίας;»

Ένα κεντρικό χαρακτηριστικό της ασφάλισης είναι η συγκέντρωση κινδύνων. Οι συνδυασμένες εισφορές της κοινότητας καλύπτουν τις ζημίες που υπέστησαν κάποια μέλη της κοινότητας σε ένα δεδομένο έτος.

Ένα άλλο χαρακτηριστικό της ιδιωτικής ασφάλισης είναι η δημιουργία αναλογιστικών επιτοκίων, δηλαδή η βαθμονόμηση των ασφαλίστρων με βάση τον κίνδυνο του πελάτη, για να αποτραπεί η «δυσμενής επιλογή», ​​στην οποία μόνο οι άνθρωποι σε μεγαλύτερο κίνδυνο αγοράζουν ασφάλιση.

Αλλά ορισμένες δραστηριότητες ή άτομα είναι τόσο επιρρεπή σε κίνδυνο που δεν θα μπορούσαν ποτέ να αποκτήσουν ή να αντέξουν οικονομικά την ιδιωτική ασφάλιση. Τότε είναι που ο κίνδυνος κοινωνικοποιείται.

Λουίτζι Μαντζιόνε

Ο παράγοντας Λουίτζι

Πουθενά τα συναισθήματα για την ασφάλιση δεν είναι πιο αντικρουόμενα από ό,τι στην υγεία. Οι Αμερικανοί δεν θέλουν ούτε τον καταμερισμό εξόδων που συνοδεύει την κρατική ασφάλιση, ούτε τη διαχείριση κινδύνου που συνοδεύει την ιδιωτική ασφάλιση. Αυτό έγινε οδυνηρά εμφανές με την δολοφονία του Μπράιαν Τόμσον, διευθύνοντος συμβούλου της UnitedHealthcare, προκάλεσε μια έκρηξη οργής όχι για τον ύποπτο δολοφονίας, Λουίτζι Μαντζιόνε, αλλά για τους ασφαλιστές για περιοριστικά οφέλη, όπως απαιτώντας προέγκριση για υγειονομική φροντίδα.

Στην πραγματικότητα, πολύ πριν την δολοφονία, ο νόμος για την προσιτή φροντίδα είχε περιορίσει την ικανότητα των ασφαλιστών να βασίζουν τα ασφάλιστρα στον κίνδυνο, απαγορεύοντάς τους να χρεώνουν περισσότερα σε άτομα με προϋπάρχοντα αίτια ή να αρνούνται την κάλυψη εντελώς.

Ο Νόμος για την προσιτή φροντίδα – ACA όρισε επίσης ότι οι ασφαλιστές πρέπει να δαπανούν τουλάχιστον 80% έως 85% (ανάλογα με το πρόγραμμα) των ασφαλίστρων σε παροχές. Έτσι, ενώ οι αρνήσεις, οι εκπτώσεις και οι συμπληρωματικές πληρωμές μπορεί, στο περιθώριο, να επηρεάσουν τα κέρδη, τελικά χρησιμεύουν για τον έλεγχο των ασφαλίστρων.

Στον χρηματοοικονομικό τομέα, όπου ο κίνδυνος υποτίθεται ότι συμβαδίζει με την ανταμοιβή, οι ζημίες έχουν επανειλημμένα κοινωνικοποιηθεί, κυρίως όταν τα μεγάλα χρηματοπιστωτικά ιδρύματα διασώθηκαν το 2008.

Η ασφάλιση καταθέσεων, στα χαρτιά, περιορίζεται στα $250.000. Οι καταθέτες με περισσότερα πρέπει να προσέχουν πού κρατούν τα χρήματά τους. Αλλά το 2023, η Federal Deposit Insurance Corp. διέσωσε όλους τους ανασφάλιστους καταθέτες της Silicon Valley Bank και της Signature Bank. Το κόστος κοινωνικοποιείται μέσω ειδικής εκτίμησης για τις ανασφάλιστες καταθέσεις άλλων τραπεζών.

Ό,τι ήταν η οικονομική καταστροφή προηγουμένως, η φυσική καταστροφή μπορεί να είναι στο μέλλον. Οι μεγάλες καταστροφές δημιουργούν ιδιαίτερο πρόβλημα για τους ασφαλιστές, επειδή οι αξιώσεις αποζημιώσεων συμβαίνουν ταυτόχρονα και όχι τυχαία.

Κοινωνικοποίηση του κόστους φυσικών καταστροφών

Και όπως συμβαίνει με τις οικονομικές καταστροφές, το κόστος των φυσικών καταστροφών κοινωνικοποιείται. Πολλές πολιτείες έχουν «ζώνη ασφαλείας» για τους ιδιοκτήτες σπιτιού που δεν μπορούν να λάβουν ιδιωτική ασφάλιση, και όλοι αγωνίζονται να χρεώσουν ασφάλιστρα που αντικατοπτρίζουν τον πραγματικό κίνδυνο.

Σε μια μελέτη του 2023 για ασφαλιστικές εταιρείες της Καλιφόρνια, η Νάνσι Γουότκινς, αναλογιστής με την ασφαλιστική εταιρεία συμβούλων Milliman, διαπίστωσε ότι τέτοια σχήματα στην Καλιφόρνια, την Ουάσιγκτον, τη Λουιζιάνα και τη Φλόριντα, τα οποία είχαν διπλασιαστεί σε μέγεθος μεταξύ 2017 και 2022, είχαν όλα περισσότερες απώλειες και δαπάνες από ότι εισέπραξαν μέσω των ασφαλίστρων.

Η Κούσκι είπε ότι σε περίπτωση μιας σειράς μεγάλων καταιγίδων, οι τρεις ασφαλιστικοί παράγοντες της Φλόριντα, οι πολίτες, ένα ταμείο αντασφάλισης, και ένα πρόγραμμα εγγυήσεων για αφερέγγυους ασφαλιστές, θα δυσκολεύονταν να δανειστούν αρκετά για να πληρώσουν τις απαιτήσεις, προκαλώντας αιτήματα για μια πολιτειακή ή ομοσπονδιακή διάσωση.

Οι φορολογούμενοι σε εθνικό επίπεδο είναι επίσης εκτεθειμένοι. Από το 2020, το Κογκρέσο έχει διαθέσει κατά μέσο όρο 46 δισεκατομμύρια δολάρια για την ανακούφιση από καταστροφές, τριπλάσιο από τον μέσο όρο της προηγούμενης δεκαετίας. Στα τέλη του περασμένου έτους, το Κογκρέσο έσπευσε να χορηγήσει βοήθεια 100 δισεκατομμυρίων δολαρίων για καταστροφές.

Η κοινωνικοποίηση του κινδύνου αποδυναμώνει ένα από τα κύρια πλεονεκτήματα της ασφάλισης, δηλαδή την ενθάρρυνση των ασφαλισμένων να μετριάσουν τον κίνδυνο ώστε να μειώσουν τα ασφάλιστρα. Χωρίς αυτό, συνήθως απαιτείται άμεση παρέμβαση για να τροποποιηθεί η συμπεριφορά. Μετά τη διάσωσή τους το 2008-09, οι τράπεζες έπρεπε να υποβληθούν σε πολύ πιο αυστηρούς κανόνες ασφάλειας και ευρωστίας.

Το ίδιο μπορεί να ισχύει και για τις φυσικές καταστροφές. Εάν πρόκειται να κοινωνικοποιηθεί ο κίνδυνος, η κοινωνία έχει το δικαίωμα να απαιτήσει από τους ασφαλισμένους να μετριάσουν τον κίνδυνο, όπως να καταστήσουν τα σπίτια πιο ανθεκτικά στις πλημμύρες, τους ανέμους και τις πυρκαγιές ή να μείνουν εντελώς μακριά από περιοχές επιρρεπείς σε καταστροφές.