Σιγά μη συζητήσουμε

Και ξαφνικά όλοι οι φορείς εμφανίζονται δυσαρεστημένοι με τη φετινή διαδικασία για τον υπολογισμό του νέου κατώτατου μισθού. Μέχρι σήμερα, είχαν συνηθίσει να καταθέτει κάθε φορέας τη δική του πρόταση. Αν ήταν από την πλευρά των εργαζομένων, πρότεινε ένα συνήθως διψήφιο ποσοστό ανόδου. Αν ήταν από την πλευρά των μεγάλων επιχειρήσεων, πρότεινε κάτι πολύ μικρότερο. Αν ήταν από τους εκπροσώπους των μικρομεσαίων, κινούνταν συνήθως κάπου στη μέση. Ολοι είχαν στο μυαλό τους τούς ανθρώπους που εκπροσωπούσαν. Αλλοι φορείς είχαν στελεχωμένα τμήματα με ειδικούς, που ανέπτυσσαν κάποια συλλογιστική που τεκμηρίωνε την πρότασή τους. Αλλοι δεν είχαν τόσο καλό τμήμα, πρότειναν κάτι πιο αυθαίρετο. Ολοι αυτοί δεν είχαν καμία υποχρέωση να συμφωνήσουν σε κάτι. Δεν δέσμευαν και δεν δεσμεύονταν. Αρα μπορούσαν και να σχολιάσουν ελεύθερα εκ των υστέρων. Το λέγαμε διαβούλευση, αλλά ήταν στη λογική του ξεμπερδεύω με μια υποχρέωση και πάμε παρακάτω. Εστελναν ξεχωριστά ο καθένας στο ΚΕΠΕ την πρότασή του και αυτό μαζί με μια επιτροπή ειδικών (καθηγητές πανεπιστημίου) κατέληγε σε μια εισήγηση προς τον υπουργό Εργασίας και την κυβέρνηση, που ανακοίνωνε την αύξηση.

Αυτό φέτος άλλαξε. Πλέον η υπουργός Εργασίας ζητάει από τους κοινωνικούς ετέρους να συμμετάσχουν ακόμα πιο ενεργά. Θεωρητικά, τι πιο ωραίο για μια δημοκρατία. Στο νέο αυτό πλαίσιο τους ζήτησε, αντί μιας πρότασης και τέλος, να αποστείλουν έναν εκπρόσωπο στην Επιτροπή Διαβούλευσης που έχει δημιουργηθεί, με τη συμμετοχή των ειδικών, ώστε όλοι μαζί να καταλήξουν σε μια πρόταση κοινά αποδεκτή προς το αρμόδιο υπουργείο. Εκπρόσωποι εργαζομένων και εργοδότες να συζητήσουν, με την ασφάλεια ότι η τελική απόφαση θα εγκριθεί από την κυβέρνηση και να καταλήξουν σε έναν συμβιβασμό.

Κάπου εκεί ξεκίνησαν οι αντιδράσεις. Προφανώς γιατί ούτε να συζητάμε έχουμε μάθει, ούτε να συμβιβαζόμαστε. Είναι άλλωστε πολύ πιο ωραίο να μπορούμε να σχολιάζουμε από την ασφάλεια της μη συμμετοχής στην απόφαση. Μπορούμε ακόμα και να καταγγέλλουμε.

Η πρώτη που διαφώνησε με τη συγκεκριμένη διαδικασία και αποχώρησε ήταν η ΓΣΕΕ, ζητώντας την απόφαση για τον κατώτατο μισθό να μην την παίρνει η κυβέρνηση, αλλά η… πραγματική οικονομία. Τώρα πώς θα γινόταν αυτό, όταν δεν δείχνουν διατεθειμένοι ούτε καν να αρχίσουν μια συζήτηση που θα μπορούσε να καταλήξει απλά σε κάποια εισήγηση, αυτό είναι άλλο θέμα. Προφανώς αυτοί ξέρουν.

Από ό,τι καταλαβαίνω και οι μικρομεσαίοι ετοιμάζονται «να την κάνουν με ελαφρά πηδηματάκια». Τώρα να μείνουν μόνοι τους οι βιομήχανοι να το συζητάνε, δύσκολο το βλέπω. Γενικά στην εργοδοτική πλευρά, κυρίως στους μικρομεσαίους, υπάρχει μια τάση όχι και τόσο θετική για νέα αύξηση του κατώτατου μισθού. Οχι με τη σπουδή και το πάθος που συμφωνούσαν τα προηγούμενα χρόνια.

Την ίδια στιγμή, η κυβέρνηση έχει συμπεριλάβει νέες παραμέτρους, όπως την πορεία της οικονομίας και το κόστος ζωής. Εκεί που διαφωνούν μονίμως – με την πραγματικότητα – οι περισσότερες αυξήσεις είναι αν τις αντέχει η οικονομία, αν δικαιολογούνται από τους δείκτες της παραγωγικότητας. Ολα αυτά και πολλά άλλα θα μπορούσαν να τα συζητήσουν καθισμένοι σε ένα τραπέζι όλοι οι αρμόδιοι φορείς, όπως γίνεται σε όλα τα ανεπτυγμένα κράτη. Θα μπορούσαν με αυτόν τον τρόπο να επιβάλουν και αυτό που κάποιους τους ξεσηκώνει, ότι μετά το 2028 η αύξηση του κατώτατου μισθού θα προκύπτει από μαθηματικό τύπο. Με αυτά και με αυτά, μπορεί να έχουν και δίκιο, αλλά χωρίς να το συζητάμε ενδεχομένως και να μην το μάθουμε ποτέ.