Κυβερνητικές αποφάσεις

Υπάρχουν κυβερνητικές αποφάσεις και κυβερνητικές αποφάσεις. Κάποιες είναι χρήσιμες, ξεκάθαρες και με αντιληπτό όφελος για τους πολίτες. Υπάρχουν άλλες αποφάσεις που λαμβάνονται απλά για το θεαθήναι, έτσι για να ικανοποιηθεί το κοινό περί δικαίου αίσθημα. Πρόκειται στην πραγματικότητα για μια τρύπα στο νερό, αλλά ας όψονται οι πολιτικές ανάγκες. Υπάρχουν όμως και αποφάσεις πραγματικά καταστροφικές, που έχουν επίσης αφετηρία πολιτικές ανάγκες αλλά προκαλούν και συστημικό κίνδυνο για τη χώρα. Απ’ όλα έχει ο μπαξές.

Στην πρώτη κατηγορία περιλαμβάνονται αποφάσεις με μικρή δημοσιότητα αλλά μεγάλη χρησιμότητα. Από αυτές που έχει ανάγκη η οικονομία. Οπως η χθεσινή ανακοίνωση του Κωστή Χατζηδάκη για τον διπλασιασμό των ορίων εισοδήματος και περιουσίας προκειμένου να είναι υποχρεωτική η αποδοχή της ρύθμισης εξωδικαστικού μηχανισμού από τις τράπεζες και τους servicers. Στην ίδια κατηγορία εντάσσεται και η απόφαση των συναρμόδιων υπουργείων που ελήφθη επίσης χθες, με την οποία θα μπορεί ένας πολίτης, απλά μέσω του gov.gr, να δίνει πρόσβαση σε προσωπικά στοιχεία του προκειμένου να αλλάζει πάροχο ενέργειας, αντί της παλιάς διαδικασίας της προσκόμισης εγγράφων. Και τα δύο λύνουν το πρόβλημα χιλιάδων δανειοληπτών και εκατομμύρια καταναλωτών.

Υπάρχουν βέβαια και αποφάσεις-πυροτεχνήματα, όπως αυτή για τους δανειολήπτες με ελβετικό φράγκο που συνεχώς αναμένεται και μονίμως δεν έρχεται. Πρόκειται για αποφάσεις που δεν λύνουν επί της ουσίας κάποιο θέμα, αλλά δεν προκαλούν και καμία επιπλέον ζημιά. Για το συγκεκριμένο θέμα, των δανειοληπτών με ελβετικό φράγκο, όλοι γνωρίζουν πως όποια από τις σοβαρές λύσεις εξετάζεται δεν θα έχει νόημα καθώς θα «σκάσει» πάνω στα κεφάλαια των τραπεζών για αυτό και δεν προχωράει. Απλά το θέμα αφορά πολλούς και νιώθουν την ανάγκη οι πολιτικοί να τοποθετούνται.

Η χώρα ωστόσο έχει πληρώσει με μια χρεοκοπία ανεύθυνες αποφάσεις που ελήφθησαν υπό το βάρος της πολιτικής πίεσης. Μια από αυτές ήταν η αύξηση της δαπάνης για μισθούς και συντάξεις.

Για όσους δεν θυμούνται, ακόμα και ο προϋπολογισμός του 2010, προέβλεπε αυξήσεις από το συγκεκριμένο κονδύλι που να καλύπτουν τουλάχιστον τον πληθωρισμό. Τελικά, όχι αυξήσεις δεν είδαν τότε οι δημόσιοι υπάλληλοι και οι συνταξιούχοι, αλλά ακολούθησαν βίαιες περικοπές και κατάργηση των δώρων, λόγω της χρεοκοπίας της χώρας.

Το συγκεκριμένο θέμα, της επαναφοράς εν συνόλω ή εν μέρει του 13ου και του 14ου μισθού, τελευταία επανέρχεται με πολλούς τρόπους στην επικαιρότητα και η κυβέρνηση το αφήνει να κυκλοφορεί. Η αντιπολίτευση επιχειρεί να το εκμεταλλευτεί, θεωρώντας ότι είναι ρεαλιστικό να συμβεί και το κάνει φωναχτά. Κανείς δεν απαντάει και δεν εξηγεί στους πολίτες το προφανές: μπορούμε να το πληρώσουμε και αν ναι, αυτή είναι η προτεραιότητα της χώρας; Αν δηλαδή έχουμε κάποιο περίσσευμα, που πολύ αμφιβάλλω, εκεί πρέπει να κατευθυνθούν τα χρήματα των φορολογουμένων;

Σημειωτέον ότι το κονδύλι για μισθούς και συντάξεις με τις μικρές αυξήσεις των τελευταίων ετών, τις προσλήψεις και τις πολλές νέες συνταξιοδοτήσεις, χωρίς τα δώρα, πλησιάζει ολοταχώς για τα μεγέθη του 2009, παρά το γεγονός ότι η οικονομία μας δεν έχει φτάσει στα επίπεδα του 2009.