Πιο σημαντικές οι αυτονόητες

Στην Ελληνική Δημοκρατία μέχρι σήμερα αν ένας πολίτης προσερχόταν για να δωρίσει ένα ποσό ή ένα ακίνητο στο Δημόσιο, έπρεπε να αιτηθεί και να το αποδεχθεί ο φορέας της δωρεάς, στη συνέχεια να εγκριθεί από το υπουργείο Εθνικής Οικονομίας, με τη σύμφωνη γνώμη του Κεντρικού Συμβουλίου Κοινωφελών Περιουσιών και να υπάρχει μια νέα έγκριση από άλλη υπηρεσία του ΥΠΕΘΟΟ για απαλλαγή της δωρεάς από ΦΠΑ. Χονδρικά τέσσερις μήνες, το λιγότερο, «αγώνα» και γραφειοκρατίας για να χαρίσει κάποιος ευπατρίδης κάτι στο Δημόσιο. Αυτή η διαδικασία ισχύει αν γνωρίζει πού θέλει να το δωρίσει. Αν θέλει να ρωτήσει ποιες ανάγκες υπάρχουν, πού τέλος πάντως θα πιάσει περισσότερο τόπο η περιουσία του, έχασε. Σχετική διαδικασία με τις καταγεγραμμένες ανάγκες του Δημοσίου δεν υπάρχει. Είναι πραγματικά απορίας άξιο πού βρίσκονταν τόσο υπομονετικοί και επίμονοι δωρητές, σε μια χώρα όπου έχουν περάσει και κυβερνήσεις που αποστρέφονταν οποιαδήποτε ιδιωτική δωρεά προς το κράτος. Τώρα αυτό αλλάζει, γίνεται πιο εύκολο.

Αν το θέμα των δωρεών φαίνεται σύνθετο και αφορά εύπορους συμπολίτες μας, η Ελληνική Δημοκρατία δεν είχε βρει μέχρι σήμερα τρόπο να ρυθμίσει κάτι πολύ πιο απλό, που αφορά περισσότερους. Είναι γνωστό ότι ειδικά στα χρόνια της κρίσης και μετά, απότοκο της υπερχρέωσης και της αδυναμίας αποπληρωμής, έχουν αυξηθεί τα φαινόμενα αποποίησης κληρονομιάς από τους δικαιούχους. Ηταν περιουσιακά στοιχεία φορτωμένα με χρέη και σε πολλές περιπτώσεις οι κληρονόμοι δεν ήθελαν και δεν μπορούσαν να τα αναλάβουν. Το προφανές, το εύκολο, ήταν όποια από αυτά τα περιουσιακά στοιχεία κατέληγαν στο κράτος (άλλα καταλήγουν στις τράπεζες) να περνούν άμεσα στην κυριότητά του και να αξιοποιούνται αναλόγως. Να το έχει σκεφτεί κάποιος και να έχει δημιουργήσει μια διαδικασία, μεταξύ των υπηρεσιών. Τέτοια διαδικασία που να προσφέρει συστηματική ενημέρωση του Δημοσίου δεν έχει δημιουργηθεί μέχρι σήμερα.

Υπολογίζονται σε περίπου 6.500 οι εκκρεμείς κληρονομιές, αλλά κανείς δεν… ορκίζεται. Μπορεί να είναι και πολύ περισσότερες. Ουδείς γνωρίζει την οικονομική τους αξία. Ως αποτέλεσμα σπίτια ολόκληρα απαξιώνονται και μένουν ανεκμετάλλευτα, σε μια εποχή που η προσφορά κατοικιών είναι μικρή, προκαλώντας παράλληλα σε πολλές περιπτώσεις όχληση από τη ρυπαρή τους εικόνα σε ολόκληρες γειτονιές. Και αυτό πλέον αλλάζει.

Το τρίτο μεγάλο «απάτητο» από τις κυβερνήσεις θέμα, με το οποίο έσπευσε να κλείσει (;) με μεταρρυθμίσεις τη θητεία του στο υπουργείο Οικονομικών ο Κωστής Χατζηδάκης, ήταν το θέμα των ιδρυμάτων. Μάθαμε χθες ότι υπάρχουν περίπου 700 ενεργά ιδρύματα και άλλα 1.200-1.500 αδρανή. Το κράτος πιστεύοντας ότι θα τα ελέγξει, τα είχε μετατρέψει, όπως συνηθίζει να το κάνει, σε «μικρό Δημόσιο». Γραφειοκρατία επί της γραφειοκρατίας και εγκρίσεις επί εγκρίσεων και για την παραμικρή προμήθεια και επί της ουσίας κανένας έλεγχος. Πλέον, με το πλαίσιο Χατζηδάκη θα λειτουργούν περισσότερο με όρους ιδιωτικού τομέα, με υποχρεωτική δημοσίευση ελεγμένων οικονομικών καταστάσεων. Τα χρήματα από δωρεές θα καταλήγουν σε αυτά όπως και όλες οι δωρεές του Δημοσίου, μέσω του Εθνικού Μητρώου Ευεργετών και Δωρητών. Ακίνητα που διαχειρίζονται θα μπορούν να διατίθενται σε συμφωνία με φορείς του Δημοσίου, για την εξυπηρέτηση σκοπών κυβερνητικής στεγαστικής πολιτικής. Μπορεί να φαίνονται αυτονόητα όλα τα παραπάνω, αλλά αυτή η μάχη (με τα αυτονόητα) κρίνει τις καλές από τις κακές κυβερνήσεις.