Τα εξοπλιστικά επανεκκίνησαν

Είναι σαν να κοιμηθήκαμε στο τέλος της προηγούμενης χρονιάς με τη χλιαρή πράσινη μετάβαση και τον ψηφιακό μετασχηματισμό και να ξυπνήσαμε αυτές τις μέρες με τον δυναμικό αμυντικό επανεξοπλισμό όλων των ευρωπαϊκών οικονομιών. Τέτοιο άλμα από ένα είδος επενδύσεων σε ένα άλλο σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα και με αυτή την ένταση δεν έχουμε ξαναδεί.

Αυτό – η ενίσχυση των αμυντικών δαπανών – που πριν από λίγες εβδομάδες θεωρούνταν σχεδόν είδος πολυτελείας στην Ευρώπη, πλέον θεωρείται είδος πρώτης ανάγκης.Τα κονδύλια που θα κινητοποιηθούν ξεπερνούν ως ποσοστό του ΑΕΠ το μεταπολεμικό σχέδιο Μάρσαλ, ακόμα και τα κονδύλια για την επανένωση της Γερμανίας στις αρχές της δεκαετίας του 1990.

Πρόκειται για μια επική αλλαγή κατεύθυνσης, η οποία υλοποιήθηκε σε χρόνο dt. Είναι πραγματικά εντυπωσιακό με όσα έχουν ακούσει για χρόνια οι ευρωπαίοι πολιτικοί το πόσο γρήγορα σχηματίστηκε το ευρωπαϊκό πακέτο ενίσχυσης.

Με πόση δεξιοτεχνία το γερμανικό πολιτικό σύστημα ξεπέρασε κοινοβουλευτικές και συνταγματικές αγκυλώσεις δεκαετιών και κατάφερε με την «παλιά» σύνθεση του κοινοβουλίου να ψηφίσει χθες το βράδυ το ιλιγγιώδες πακέτο δανεισμού των 500 δισ. ευρώ. Το ακόμα πιο εντυπωσιακό είναι ότι αν άφηνε την ψηφοφορία για το νεοεκλεγέν κοινοβούλιο των ενισχυμένων «άκρων» είναι βέβαιο ότι θα καταψηφιζόταν. Πραγματική επίδειξη δύναμης, αποφασιστικότητας και προσαρμογής στις νέες συνθήκες.

Οι αγορές χαιρετίζουν και οι αμερικανοί επενδυτές «κρυφοζηλεύουν» για την αφύπνιση της Ευρώπης. Μόνο εδώ στην Ελλάδα συνεχίζουμε να γκρινιάζουμε. Το κάναμε και ενδεχομένως είχαμε δίκιο όταν δεν γινόταν τίποτα. Οταν για δεκαετίες η Ευρώπη γυρνούσε την πλάτη στα προβλήματα. Οταν έκανε ότι δεν υπάρχουν. Αλλά τώρα δικαιούται κανείς να της «κουνάει το δάχτυλο»;

Οι καιροί απαιτούν εγρήγορση. Το «παιχνίδι» των επενδύσεων σε εξοπλιστικά προγράμματα παίζεται τώρα και ή θα αποφασίσουμε να το «παίξουμε» ή θα μείνουμε μόνοι μας να γκρινιάζουμε και να βλέπουμε τους άλλους να ωφελούνται. Κεντρική γραμμή των Βρυξελλών είναι το μεγαλύτερο μέρος των προγραμμάτων να κατευθυνθούν σε παραγωγή που θα γίνει σε ευρωπαϊκό έδαφος. Οι Γερμανοί ήδη συζητούν μέχρι και την αλλαγή χρήσης βιομηχανιών από άλλους κλάδους στην παραγωγή αμυντικού υλικού. Εμείς ακόμα ψαχνόμαστε.

Μέχρι το 2011 υπήρχε νόμος που υποχρέωνε την κυβέρνηση το 30% των εξοπλιστικών προγραμμάτων να πραγματοποιούνται στην Ελλάδα. Τότε υπό την πίεση των δανειστών καταργήθηκε. Δεκάδες ελληνικές εταιρείες που ασχολούνταν με τα εξοπλιστικά άλλαξαν δραστηριότητα. Αλλες που τη συνέχισαν, σταμάτησαν να το λένε για να μην κατηγορηθούν από τη σύγχρονη επιχειρηματική «πολιτική ορθότητα».

Μια κάποια ελληνική παραγωγή ελληνικού αμυντικού υλικού συνέχισε να υπάρχει, κυρίως από ιδιωτικές εταιρείες, καθώς οι κρατικές μαράζωσαν. Τα τελευταία χρόνια πάτησαν στα πόδια τους και τα ναυπηγεία. Τα εξοπλιστικά επανεκκίνησαν αλλά οι ελληνικές εταιρείες έμειναν εκτός παραγγελιών.

Τώρα υπάρχει η ευκαιρία να αναζωογονηθεί συνολικά ο κλάδος, με ευρωπαϊκούς και εθνικούς πόρους. Αποτελεί άλλωστε μέρος αυτού που αποκαλούμε βαριά βιομηχανία, στην οποία η Ελλάδα οφείλει να στραφεί αν θέλει να ενισχύσει περισσότερο την εγχώρια παραγωγή και τη στροφή της σε προϊόντα υψηλής προστιθέμενης αξίας.