Χάνεται η λογική

«Θα δώσουν 13η και 14η σύνταξη και μισθό στο Δημόσιο», «όχι δεν θα δώσουμε, είναι πολλά τα λεφτά, πάνω από 8 δισ.». Αυτός ήταν ο πρώτος άτυπος διάλογος της κυβέρνησης με την κοινωνία ή για άλλους της κυβέρνησης με το εσωτερικό της. Ακολούθησαν διάφορες εκδοχές της ίδιας συζήτησης. «Να επιστρέψουν τα δώρα μόνο στους δημοσίους υπαλλήλους γιατί είναι εργαζόμενοι με μειωμένη αγοραστική δύναμη», η κυβέρνηση δεν απάντησε, αλλά λίγες μέρες μετά ανακοίνωσε ένα ευρύ πρόγραμμα μισθολογικής ενίσχυσης του στρατού. Το αιτιολόγησε επισήμως ως αναγνώριση των προσπαθειών των συγκεκριμένων ενστόλων, δημιουργώντας την αίσθηση ότι δεν αναγνωρίζει τη δουλειά των άλλων (αστυνομικών, πυροσβεστών, λιμενικών) και προφανώς αυτοί ξεσηκώθηκαν. Η πραγματικότητα είναι ότι προσπάθησε να ενισχύσει μισθολογικά ειδικά τον στρατό, γιατί πλέον οι νέοι μας δεν πάνε να ενταχθούν σε αυτόν. Δεν προσελκύει όσους στρατιωτικούς χρειάζεται και ανέβασε τους μισθούς για να βρει. Αλλά δεν το είπε έτσι και αυτό προκαλεί γενικώς προβλήματα.

Μπερδεύουν στην κυβέρνηση το «κράτος-εργοδότη» με το «κοινωνικό κράτος». Ο εργοδότης παντού στον κόσμο, σε δημόσιο και ιδιωτικό τομέα, προσπαθεί να βρει τρόπους να καλύψει τις θέσεις εργασίας, βάσει του παραγόμενου προϊόντος και του προϋπολογισμού που έχει. Το αν θα βγαίνει ο εργαζόμενος με τον μισθό που εισπράττει, ο οποίος διαμορφώνεται από τις συνθήκες στην αγορά (οι οποίες τώρα είναι καλές για τον εργαζόμενο), δεν αφορά τον εργοδότη. Αλλωστε ειδικά στο Δημόσιο, η προσφορά εργαζομένων δεν μειώθηκε ποτέ. Η αγοραστική δύναμη αφορά προφανώς τις πολιτικές του κοινωνικού κράτους, οι οποίες πρέπει να κατευθύνονται με τρόπο που να ενισχύουν το εισόδημα όπου πραγματικά χρειάζεται. Αλλο το ένα όμως, άλλο το άλλο.

Η συζήτηση έχει επεκταθεί και στις συντάξεις, με την πληροφορία ότι «θα δοθεί τουλάχιστον η 13η σύνταξη». Ούτε αυτή διαψεύστηκε. Αφέθηκε να κυκλοφορεί. Με ποιο αιτιολογικό το συζητάμε, όταν ως χώρα «τρώγαμε τις σάρκες μας» επί χρόνια με τον περίφημο επανυπολογισμό Κατρούγκαλου, ώστε να λαμβάνει κάθε συνταξιούχος αυτό που του αναλογεί, βάσει των εισφορών που πλήρωνε; Τώρα τι θα τους πούμε; Γράφουμε στα παλαιότερα των υποδημάτων μας τον επανυπολογισμό, «σας λέγαμε ψέματα τόσα χρόνια» και πάρτε όλοι οι συνταξιούχοι ένα οριζόντιο +17%, όπως το υπολόγισε ο διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδος Γιάννης Στουρνάρας;

Γενικώς αρχίζει και χάνεται η λογική. Και όταν συμβαίνει αυτό, επικρατούν οι ακραίοι, γιατί απλά ξέρουν καλύτερα τη δουλειά σε αυτό το περιβάλλον. Βρισκόμαστε σε μια φάση που στη χώρα διεξάγεται ξανά μια εσωτερική διαμάχη. Η κυβέρνηση πιέζεται από πολλές πλευρές και αυτό την καθιστά ανίσχυρη στα μάτια πολλών που σπεύδουν να το εκμεταλλευτούν. Πρέπει το ταχύτερο να επιστρέψει στην κανονική συζήτηση των προφανών μέτρων, σβήνοντας σιγά σιγά τις επιβαρύνσεις των Μνημονίων που μπορούμε να αντέξουμε. Για παράδειγμα, υπάρχει από το 2011 όταν η ανεργία άρχισε να ανεβαίνει έως το 28%, μια εισφορά 2% υπέρ ανεργίας στις μεικτές αποδοχές των δημοσίων υπαλλήλων. Πλέον η ανεργία έχει μειωθεί στο 8,7% και γίνονται εισαγωγές εργαζομένων από το εξωτερικό. Η εισφορά ωστόσο υπέρ ανεργίας – τη στιγμή που δεν υπάρχει ανεργία – συνεχίζει να επιβαρύνει παράλογα τους μισθούς, αλλά αυτό δεν πουλάει όσο η «επιστροφή των δώρων».