«Έχει θέση η Τουρκία στην ευρωπαϊκή άμυνα;»

Η Ευρωπαϊκή Ένωση έχει άραγε απωλέσει παντελώς τον προσανατολισμό της και απεμπολεί ανεπιστρεπτί τις αρχές και τις αξίες, επί των οποίων ερείδεται η ύπαρξή της, ή συμβαίνει κάτι άλλο, το οποίο μόνον ελάχιστοι «πεφωτισμένοι» δύνανται να αντιληφθούν;

Το διευθυντήριο των Βρυξελλών εύλογα «έχασε τη Γη κάτω από τα πόδια του», μόλις ο νέος πρόεδρος των ΗΠΑ γνωστοποίησε τη βούλησή του να διακόψει η χώρα του την εγγύηση της ασφάλειας της Ευρώπης από δυνητική ρωσική (και όχι μόνο) απειλή. Βεβαίως, εξίσου εύλογα δικαιούνται και οι νοήμονες πολίτες της Ε.Ε. να διερωτηθούν για ποιον λόγο οι εκλεκτοί εκπρόσωποί τους στα όργανα της Ε.Ε. δεν είχαν προνοήσει για το αυτονόητο και θεωρούσαν ως δεδομένη την ες αεί εγγύηση της ασφάλειας της Ευρώπης εκ μέρους των ΗΠΑ. Σε κάθε περίπτωση, σε θεωρητικό τουλάχιστον επίπεδο έχει γίνει απολύτως κατανοητό από όλους ότι πλέον η Ευρώπη είναι αναγκασμένη να καλύψει τάχιστα τα μεγάλα και σοβαρά κενά που υπάρχουν στην αμυντική της θωράκιση.

Μολονότι, όμως, φαινόταν ότι η Ε.Ε. είχε «πάρει το μάθημά της» και είχε συνειδητοποιήσει ότι είναι ολέθριο να στηρίζει την ασφάλειά της σε δυνάμεις, οι οποίες δεν ταυτίζουν εν τη στενή εννοία τα συμφέροντά τους με την ευρωπαϊκή οικογένεια, εκδηλώθηκε ο απόλυτος παραλογισμός. Σύμφωνα με ορισμένους «σοφούς των Βρυξελλών» το κράτος, το οποίο μπορεί να «συμπληρώσει» εν πολλοίς τα κενά της αμυντικής θωράκισης της Ευρώπης έναντι της δυνητικής ρωσικής (καταρχάς) απειλής είναι η Τουρκία!

Ύστερα από το πρώτο σοκ που υφίσταται κάθε εχέφρων πολίτης της Ε.Ε. (κυρίως δε κάθε εχέφρων πολίτης της Ελλάδος και της Κυπριακής Δημοκρατίας) στο άκουσμα αυτής της «σοβαρής» εναλλακτικής, την οποία επινόησαν, και μάλιστα τόσο γρήγορα, ορισμένοι «πεφωτισμένοι εγκέφαλοι» του διευθυντηρίου των Βρυξελλών, μοιραία βρίσκεται αντιμέτωπος με ορισμένα καίρια ερωτήματα:

1)      Δεδομένου ότι η Ε.Ε. είναι πρωτίστως και κυρίως μία ένωση κρατών-μελών με κοινό πολιτισμικό υπόβαθρο, με κοινές αξίες και κοινές αρχές, πώς είναι δυνατόν να αποτελέσει οργανικό μέλος του αμυντικού της μηχανισμού ένα κράτος, το οποίο όχι απλώς δεν ταυτίζει τα συμφέροντά του με τα συμφέροντα της Ε.Ε. (εξ ου και η παντελώς διαφορετική στάση της στον ρωσοουκρανικό πόλεμο), αλλά και δεν συμμερίζεται και μάχεται τις αρχές και τις αξίες του Ευρωπαϊκού Πολιτισμού (ενδεικτικά παραδείγματα συνιστούν η βεβήλωση των θρησκευτικών μνημείων της Ορθοδοξίας και η μετατροπή τους σε μουσουλμανικά τεμένη, η συστηματική παραβίαση ακόμα και στοιχειωδών ανθρωπίνων δικαιωμάτων που διαρκώς διαπιστώνεται, το σοβαρότατο έλλειμα Δημοκρατίας που καταδεικνύεται και από την πρόσφατη σύλληψη και προφυλάκιση του υποψηφίου για την προεδρία της Τουρκικής Δημοκρατίας και πολιτικού αντιπάλου του Τούρκου προέδρου Ρ.Τ. Ερντογάν, κ.λπ.);

2)      Πώς είναι δυνατόν να ενταχθεί στον πυρήνα του αμυντικού κορμού της Ε.Ε. για την αντιμετώπιση της δυνητικής ρωσικής απειλής ένα κράτος, το οποίο συνδέεται με στενότατους οικονομικούς και στρατηγικούς δεσμούς με τη Ρωσία (δεδομένων π.χ. της ενεργειακής εξάρτησης από τη Ρωσία, της κατασκευής πυρηνικού εργοστασίου στο Ακουγιού από τη Ρωσία, της διακίνησης ρωσικών κεφαλαίων μέσω των τουρκικών τραπεζών κατά τη διάρκεια του ρωσοουκρανικού πολέμου κ.λπ.), δεσμούς οι οποίοι δημιουργούν στην Τουρκία ουσιαστικά εξάρτηση από τον εν δυνάμει εχθρό της Ε.Ε.;

3)      Πώς είναι δυνατόν να ενταχθεί στην ευρωπαϊκή άμυνα ένα κράτος, το οποίο απροκάλυπτα διατηρεί άριστες σχέσεις (και μάλιστα υποστηρίζει εμπράκτως με κάθε τρόπο) οργανώσεις που η Ε.Ε. επισήμως θεωρεί ως τρομοκρατικές (βλ. π.χ. τους στενότατους δεσμούς της Άγκυρας με τη Χαμάς και τη Χεζμπολάχ, το στρατιωτικό σκέλος της οποίας έχει χαρακτηριστεί ως τρομοκρατική οργάνωση από την Ε.Ε.);

4)      Πώς είναι δυνατόν να αποδεχθούν η Ελλάδα και η Κυπριακή Δημοκρατία την καθ’ οιανδήποτε έννοια συμμετοχή της Τουρκίας στην ευρωπαϊκή άμυνα, ενόσω η Τουρκία απειλεί ευθέως την εθνική κυριαρχία και τα κυριαρχικά δικαιώματα της Ελλάδος στο Αιγαίο και στην Ανατολική Μεσόγειο, ενόσω διατηρεί ενεργό το casus belli εναντίον της Ελλάδος για να την εμποδίζει να ασκήσει δικαιώματά της απορρέοντα από το Διεθνές Δίκαιο και από το Δίκαιο της Θάλασσας, ενόσω κατέχει παρανόμως από το 1974 το 37% των εδαφών και ενόσω παραβιάζει βάναυσα τα κυριαρχικά δικαιώματα της Κυπριακής Δημοκρατίας;

5)      Πώς είναι δυνατόν στο εσωτερικό της Ελλάδος να ακούγονται φωνές, οι οποίες προβάλλουν από δημόσια βήματα την άποψη ότι η χώρα μας «είναι αναγκασμένη να αποδεχθεί τη συμμετοχή της Τουρκίας στην ευρωπαϊκή άμυνα, διότι σε διαφορετική περίπτωση θα απομονωθεί από τους Ευρωπαίους εταίρους της»; Ποιος Έλληνας νομιμοποιείται να απεμπολεί ένα αναφαίρετο δικαίωμα της χώρας μας, το οποίο διεκδικούν, και μάλιστα σθεναρότατα, άλλα κράτη-μέλη της Ε.Ε., για να προασπίζουν τα δικά τους εθνικά συμφέροντα (π.χ. η Πολωνία, η Ουγγαρία κ.ά.);

Στα ερωτήματα αυτά θα μπορούσαν να προστεθούν πολλά ακόμα, εξίσου ίσως και περισσότερο σημαντικά (υπό την έννοια του πρακτικού χαρακτήρα των πτυχών, τις οποίες αφορούν). Φυσικά, δεν πρέπει να τρέφουμε αυταπάτες. Η «φαεινή ιδέα» της εμπλοκής της Τουρκίας στην ευρωπαϊκή άμυνα δεν είναι απλώς ένα «λάθος» ορισμένων «μεγάλων εγκεφάλων» των Βρυξελλών υπό την πίεση των συνθηκών, αλλά ένα εξαιρετικά καλά οργανωμένο σχέδιο κάποιων για την εκμετάλλευση της συγκυρίας και για την (έμμεση καταρχάς) ένταξη στην ευρωπαϊκή οικογένεια ενός κράτους, το οποίο ουδεμία θέση έχει στην ευρωπαϊκή οικογένεια. Εάν η Τουρκία δεν αλλάξει ριζικά και δεν εξευρωπαϊστεί πραγματικά πριν ενταχθεί, έστω και μερικώς, στην Ε.Ε., αποτελεί σοβαρότατη υπαρξιακή απειλή για την ευρωπαϊκή οικογένεια, την οποία σχεδίασαν και οραματίστηκαν οι μεγάλοι Ευρωπαίοι ηγέτες του πρόσφατου παρελθόντος και χρειάζονται σήμερα όλοι οι λαοί της Ευρώπης, για να ευημερήσουν και να συνυπάρξουν ειρηνικά και αρμονικά με τους όμορους λαούς.

Ο Κωνσταντίνος Παϊδας είναι καθηγητής στο ΕΚΠΑ