Πρώτα παράγουμε, μετά ξοδεύουμε

Οσοι ποντάρουν σε ταχεία επιβράδυνση της οικονομίας, σε απότομο «ξεφούσκωμα», για την ώρα δεν επιβεβαιώνονται. Η Ελλάδα συνεχίζει, απτόητη, με ορμή και στο 2025. Τα χθεσινά στοιχεία με την εξέλιξη του δείκτη μεταποίησης δείχνουν ότι στη χώρα μας, για την ώρα, όχι μόνο δεν μας επηρεάζει η διεθνής αβεβαιότητα, αλλά οι συνθήκες ακόμα μεγαλύτερης ανάπτυξης για φέτος είναι περισσότερο ορατές παρά ποτέ. Ο δείκτης μεταποίησης έκλεισε στις 55 μονάδες τον Μάρτιο, από 52,6 τον Φεβρουάριο. Πρόκειται για ιστορικά υψηλά, που κινούνται πολύ πιο πάνω από το 50 που οριοθετεί εάν μια οικονομία θα βρεθεί το επόμενο διάστημα σε ύφεση ή ανάπτυξη.

Σε αυτόν τον πιο σημαντικό ίσως πρόδρομο δείκτη, όλη η υπόλοιπη Ευρώπη είναι πιο κάτω. Σε επίπεδο ευρωζώνης βελτιώθηκε για τρίτο συνεχή μήνα, αλλά ακόμα βρίσκεται στο 48,6, σε συνθήκες ύφεσης. Η Γαλλία παρομοίως στο 48,5, η Γερμανία λίγο πιο κάτω στο 48,3, η Ιταλία πολύ πιο κάτω στο 46,6, μόνο η Ιρλανδία βρίσκεται σε θετικό έδαφος στο 51,6.Τι σημαίνει πρακτικά η συγκεκριμένη εξέλιξη; Οτι η άνοδος στις μεταποιητικές βιομηχανίες της Ελλάδας (περίπου το ένα τέταρτο του ΑΕΠ) ήταν η εντονότερη που έχει καταγραφεί σε διάστημα περίπου ενός έτους. Αυξήθηκε πολύ η παραγωγή και οι νέες παραγγελίες προϊόντων προς εξαγωγή. Ως εκ τούτου οι επιχειρήσεις αύξησαν τον αριθμό των εργαζομένων τους, έκαναν προσλήψεις, με τον υψηλότερο ρυθμό από τις αρχές του 2022, δηλαδή αμέσως μετά την πανδημία. Επίσης αγόρασαν σημαντικού επιπέδου πρώτες ύλες, λόγω των μεγαλύτερων απαιτήσεων παραγωγής, σημάδι ότι αυτή η θετική τάση θα συνεχιστεί.

Τι συμπεραίνουμε από όλα αυτά. Καταρχάς, ότι ο ιδιωτικός τομέας και ειδικά το κομμάτι του με τη μεγαλύτερη προστιθέμενη αξία, αυτό της μεταποίησης, της ελληνικής παραγωγής, δεν δείχνει να πτοείται από όσα συμβαίνουν στον περίγυρο. Αντίθετα, τα αντιμετωπίζει όλα ως ευκαιρία. Είναι χαρακτηριστικό πόσο γρήγορα ενεργοποιήθηκαν οι εγχώριες αμυντικές βιομηχανίες και σχεδόν κάθε μέρα εμφανίζουν μια νέα κινητικότητα στο κλείσιμο συμφωνιών. Το ίδιο συμβαίνει και σε πολλούς άλλους κλάδους.

Με αυτή την εικόνα που εμφανίζει η μεταποίηση στην Ελλάδα και με γνωστή την ανάγκη περαιτέρω ενίσχυσής της προκειμένου να εμπλουτιστεί το παραγωγικό μοντέλο, θα περίμενε κανείς ότι η συζήτηση θα κινούνταν για το πώς θα διευκολυνθεί η συγκεκριμένη οικονομική δραστηριότητα. Οτι θα συζητούσαμε τα προβλήματά της και τις προοπτικές επίλυσής τους. Το ενεργειακό, το εργατικό κόστος, το αδειοδοτικό, τη γραφειοκρατία. Να εξετάσουμε συνολικά μήπως τώρα είναι η ευκαιρία να μεγαλώσουμε τη συμμετοχή της στην οικονομία.

Εμείς δεν κάνουμε τίποτα από όλα αυτά. Στη δημόσια συζήτηση, αντί να ασχολούμαστε πώς θα συνεχίσουμε να παράγουμε, πώς θα δημιουργήσουμε μεγαλύτερη αξία, εμείς σχεδόν μονοθεματικά, ασχολούμαστε με το πώς και πόσο θα αυξήσουμε τις κρατικές δαπάνες, λες και αυτό είναι το πρόβλημα της χώρας. Κι όμως έχουμε ανάγκη από μεγαλύτερη παραγωγή, υψηλής προστιθέμενης αξίας, που στέκεται επάξια στις διεθνείς αγορές. Αν αυτό πάει καλά, έχουμε χρόνο να δούμε τι θα κάνουμε με το όφελος που θα δημιουργηθεί. Γενικώς, καλό είναι πρώτα να παράγουμε και μετά να συζητήσουμε πού θα ξοδέψουμε.