Πώς επηρεάστηκε το δολάριο ΗΠΑ από την επιβολή δασμών

Καταρχάς, το δολάριο ΗΠΑ ακολουθεί μια πολυετή ανατιμητική πορεία έναντι των λοιπών, μεγάλων νομισμάτων. Στο παραπάνω διάγραμμα φαίνεται ξεκάθαρα ότι διάφοροι παράγοντες έχουν συντηρήσει μακροπρόθεσμα ανοδικό τον Δείκτη Δολαρίου (δολάριο ΗΠΑ έναντι των 6 βασικών νομισμάτων EUR, JPY, GBP, CAD, CHF, SEK).

Με τον βασικότερο παράγοντα να είναι ανέκαθεν η επιτοκιακή πολιτική τόσο της Fed όσο και των υπολοίπων έξι Κεντρικών Τραπεζών αφορουσών στα αντίστοιχα νομίσματα, καθώς είναι γνωστό ότι ένα νόμισμα ποτέ δεν αποτιμάται εις μονάς, αλλά πάντα σε σχέση με ένα άλλο ή με ένα καλάθι αυτών, όπως στην περίπτωση του Δείκτη Δολαρίου.

Η παρούσα συγκυρία μετά την επιθετική (και επιθετικότερη του αναμενομένου) επιβολή δασμών από την κυβέρνηση των ΗΠΑ εναντίον όλων των βασικών εμπορικών εταίρων (και όχι μόνο) προσθέτει έναν καταλύτη, του οποίου τη βαρύτητα δεν μπορεί κάποιος να μετρήσει με ασφάλεια, διότι η επίδραση στα πράγματα είναι στοχαστική και εξαρτάται με τη σειρά της από άλλα μεγέθη, που δεν μπορούν να μετρηθούν στην παρούσα.

Απλοποιώντας τη συνθήκη, θα λέγαμε ότι υπάρχουν δύο αντίρροπες δυνάμεις που επηρεάζουν την πορεία του δολαρίου και την προτίμηση (ή αποστροφή) των επενδυτών για αυτό.

Η μία αφορά παραδοσιακά στο επιτόκιο της Fed, που αποτυπώνει εν ολίγοις και τη νομισματική πολιτική και την εν γένει μακροοικονομική κατάσταση των ΗΠΑ. Εδώ, το υψηλό (και υψηλότερο των περισσοτέρων μεγάλων οικονομιών) στο ύψος 4,25%-4,5% επιτρέπει σημαντική ανατίμηση, διότι πολύ απλά οι αποδόσεις των αντίστοιχων αμερικανικών επιτοκιακών προϊόντων (ομόλογα, έντοκα κ.α.) είναι αντίστοιχα ελκυστικότερες. Και μάλιστα, συνυπολογίζοντας τον (ανύπαρκτο) κίνδυνο εκδότη που θα οδηγούσε σε αθέτηση υποχρέωση (αλίμονο αν υπήρχε τέτοιος για τις ΗΠΑ), αφήνει το ασφάλιστρο κινδύνου εξαιρετικά υψηλό για τον ανάλογο αναληφθησόμενο κίνδυνο.

Με άλλα λόγια, αφενός κανείς κάτοχος δολαρίου δεν θα ήθελε να το ανταλλάξει με άλλο νόμισμα, υπό τη θεώρηση ότι για να κατέχει το ελκυστικό αμερικανικό ομόλογο υψηλής απόδοσης, κατέχει αντίστοιχα και το εγχώριο νόμισμα, και αντίστοιχα για να το ανταλλάξει με αλλοδαπό, έστω ευρωπαϊκό, χαμηλότερης απόδοσης (γιατί να το κάνει;) θα πρέπει να ανταλλάξει και το νόμισμά του σε ευρώ. Αφετέρου, ο κάτοχος ευρώ ή/και κάτοχος ευρωπαϊκών ομολόγων, εύκολα θα το αντάλλασσε με αμερικανικό, κ.ο.κ.

Τα πράγματα, όμως, δεν είναι τόσο απλά, διότι η άλλη δύναμη σχετίζεται με τις ροές (ή τις αναμενόμενες) προς το δολάριο ΗΠΑ που προκύπτουν εξωγενώς, έστω στην περίπτωσή μας από το εμπόριο. Κι εδώ έρχεται η νέα μεταβλητή που ακούει στο όνομα “δασμοί” να προσθέσει μεταβλητότητα, ενώ στην περίπτωση των δασμών του Trump, το μέγεθος της οικονομίας αλλά και το ποσοστιαίο μέγεθος αυτών δεν είναι διόλου ευκαταφρόνητα.

Τουναντίον, η επιβολή τους προκάλεσε μια αλληλουχία γεγονότων που αποτυπώθηκε σε κατάρρευση των Χρηματιστηρίων, σημαντική απομείωση της τιμής του πετρελαίου και ακαριαία αύξηση πιθανοτήτων για επέλευση ύφεσης στο ερχόμενο διάστημα.

Εστιάζοντας στο δολάριο ΗΠΑ, είδαμε ότι τοπικά υπήρξε μια γρήγορη υποτίμηση, η οποία προς το παρόν δεν είναι τέτοια που να υποδείξει ότι θα μπορούσε να απειληθεί η παντοδυναμία του αμερικανικού νομίσματος, και προκρίνεται το σενάριο μιας εν ευθέτω χρόνω επιστροφής σε αγοραστική προτίμηση στο δολάριο. Στο διάγραμμα φαίνεται ότι τα επίπεδα των 100 και 96 μονάδων αποτελούν κρίσιμες στηρίξεις μεσο-μακροπρόθεσμης αξίας, ενώ φαίνεται και η προαναφερθείσα τοπική υποτίμηση του δολαρίου, για να διευκρινιστεί το (μικρό) μέγεθος αυτής σε σχέση με τη μεγάλη εικόνα.

Τα ευρήματα επιβεβαιώνονται και από την πορεία της μεγάλης ισοτιμίας του ευρώ σε σχέση με το δολάριο, μιας και η στάθμιση στον DX είναι πάνω από 57%, προφανώς αντίθετης πορείας (το USD στον παρονομαστή της ισοτιμίας). Εκείνη φαίνεται αντίστοιχα πτωτική στο μακροπρόθεσμο, με τη ζώνη των 0,94 να φαίνεται η ζώνη υποδοχής, και πρώτη στάση το parity 1:1. Από την άλλη, τα τρέχοντα επίπεδα έως και το 1,12 συνιστούν την πρώτη κοντινή αντίσταση.

Κάτι τέτοιο είναι συμβατό με την παραπάνω ανάλυση. Δεν πρέπει να αμελείται, εξάλλου, το γεγονός, ότι η ΕΚΤ έχει πολύ χαμηλότερα επιτόκια (εκείνο των πράξεων αναχρηματοδότησης στο 2,65%), ώστε και αντίστοιχα τα ευρωπαϊκά ομόλογα να μην αναμένονται να αποδίδουν καλύτερα από τα αμερικανικά. Παράλληλα, εξαιρώντας ένα μέρος χωρών με πολύ υψηλή (Α και πάνω) πιστοληπτική αξιολόγηση, ο κίνδυνος εκδότη είναι πολύ διαφορετικός, ώστε να μπορεί να υπάρξει λογική σύγκριση.

Ο Συμεών Μαυρουδής είναι Διαχειριστής Α/Κ και ιδιωτικών χαρτοφυλακίων στη Fast Finance ΑΕΠΕΥ