Beatles: Ζωντανεύουν στην μεγάλη οθόνη

Τη Δευτέρα, ο βραβευμένος με Όσκαρ σκηνοθέτης Σαμ Μέντες ανέβηκε σε σκηνή στο Λας Βέγκας για να ανακοινώσει τα σχέδια για μια μουσική βιογραφική ταινία που δεν θα την δούμε για τρία χρόνια. Αν επρόκειτο για σχεδόν οτιδήποτε άλλο, είναι πιθανό ότι αυτή η είδηση ​​δεν θα πήγαινε παραπέρα από τους γνώστες της κινηματογραφικής βιομηχανίας. Αυτό που συνέβη στο Βέγκας θα είχε μείνει στο Βέγκας. Αλλά αυτό δεν ήταν οτιδήποτε – ήταν οι Beatles. Η κάλυψη, λοιπόν, ήταν φρενήρης και αναπόφευκτη.

Πολλά ερωτηματικά πλανώνται. Τέσσερις ταινίες, μία για κάθε μέλος της μπάντας — πώς ακριβώς θα λειτουργήσει αυτό; Θα πουν ολόκληρη την ιστορία ή μόνο μέρος της; Είναι ο Πολ Μεσκάλ αρκετά όμορφος για να είναι ο νεαρός Πολ ΜακΚάρτνει; Ποια θα παίξει τη Γιόκο;

Αλλά υπάρχει ένα υποβόσκον ερώτημα: γιατί μιλάμε ακόμα για αυτούς τους τύπους; Είμαστε πιο μακριά χρονικά από τη διάλυση των Beatles από ό,τι η διάλυση τους από τη Συνθήκη των Βερσαλλιών. Από τότε που χώρισαν οι δρόμοι τους, είδαμε την πτώση της Σαϊγκόν, την άνοδο του hip-hop και της Τέιλορ Σουίφτ, το τέλος του ψυχρού πολέμου και τη γέννηση του Διαδικτύου. Έχουμε περάσει από έναν κόσμο τηλεφώνων με καντράν και γραφείων γεμάτα καπνιστές στην κλιματική κρίση και την τεχνητή νοημοσύνη. Οι Beatles δεν θα ‘πρεπε να είναι σχετικοί. Κι όμως είναι ακόμη εδώ.

Υπάρχουν, φυσικά, και άλλες μορφές που ακούμε ακόμα από τη δεκαετία του 1960, αλλά, με την πιθανή εξαίρεση του Μπομπ Ντίλαν, δεν είμαστε και τόσο γοητευμένοι από αυτές. Στην ατελείωτα κατακερματισμένη κουλτούρα μας, δεν υπάρχει κάτι για τους «fab four» που μας συνεπαίρνει. Δεν είναι μόνο οι boomers ή οι Gen Xers. Έχοντας μόλις δημοσιεύσει ένα βιβλίο για τη σχέση μεταξύ του Τζον και του Πολ, ο Ίαν Λέσλι έγτραψε στους Financial Times ότι μερικοί από τους πιο θερμούς αναγνώστες του είναι έφηβοι που σκρολάρουν συνέχεια στο Tumblr και στο TikTok.

Οι δύο λόγοι της διαρκούς γοητείας των Beatles

Ο Λέσλι βλέπει δύο βασικούς λόγους. Πρώτον, διατείνεται, οι Beatles ήταν απλώς καλύτεροι στο να κάνουν μουσική. Δημιούργησαν ένα σύνολο έργων τόσο ποικίλο, τόσο μεγάλο στο συναισθηματικό και ηχητικό του εύρος, τόσο περίπλοκο και όμως τόσο ελκυστικό, που το να μιλάς για αυτά με την ίδια ανάσα με τους Rolling Stones μοιάζει με τη συζήτηση για το πώς ο Σαίξπηρ συγκρίνεται με τον Μάρλοου ή τον Τζόνσον — ενδιαφέρον σε ένα επίπεδο αλλά σε άλλο, χάνεται εντελώς η ουσία.

Δεύτερον, η ιστορία των Beatles είναι θαυμάσια και ακαταμάχητη. Στα τέλη της δεκαετίας του 1950 όταν η ποπ μουσική ήταν σχεδόν αποκλειστικά αμερικανική εξαγωγή, δύο απίθανα προικισμένοι έφηβοι από το Λίβερπουλ είχαν το θράσος να φανταστούν ότι μπορούν να δράξουν αυτή τη μουσική, να την κάνουν δική τους και να γίνουν πιο διάσημοι από τον Έλβις Πρίσλεϊ. Ο Τζον και ο Πολ στρατολογούν τους τέλειους συνωμότες – έναν φίλο από το σχολείο που παίζει κιθάρα και μοιράζεται την αίσθηση του χιούμορ τους, ένας ντράμερ με μια διαισθητική συμπάθεια για αυτό που προσπαθούν να επιτύχουν, ένας ντόπιος επιχειρηματίας με ψυχή καλλιτέχνη που πείθει έναν άθλιο παραγωγό δίσκων από το Λονδίνο να τους αναλάβει. Και το κατάφεραν.

Μη ικανοποιημένοι με αυτή την τεράστια ​​επιτυχία, στη συνέχεια περνούν μέσα από πολλές διαφορετικές μουσικές ενσαρκώσεις, εφευρίσκοντας μοντέρνα ποπ και ροκ, με απίστευτη ταχύτητα. Το 1964 παίζουν το “I Want To Hold Your Hand” στο The Ed Sullivan Show. Δύο χρόνια αργότερα κυκλοφορούν το «Tomorrow Never Knows», ένα ψυχεδελικό ταξίδι σε ακουστική μορφή, και το μυαλό του κόσμου παίρνει στροφές.

Όχι μόνο αυτό, αλλά ο καθένας τους είναι ένας συναρπαστικός χαρακτήρας από μόνος του, με αγάπη αλλά και μπερδεμένα συναισθήματα ο ένας για τον άλλον. Στο τέλος της δεκαετίας, οι Beatles κάνουν ένα τελευταίο άλμπουμ. Στη συνέχεια, μετά από επτά χρόνια, το συγκρότημα χωρίζει, αφήνοντας πίσω του έναν μόνιμα αλλαγμένο κόσμο. Τέλος ιστορίας.

Αλλά φυσικά, δεν είναι το τέλος. Άπειρες φορές έχει τεθεί το ερώτημα αν χρειαζόμαστε περισσότερα βιβλία – ή περισσότερες ταινίες – για τους Beatles. Ίσως ήρθε η ώρα αυτή η ερώτηση μπει κατά μέρους. Αν κάτι κάτι θα μείνει να θυμίζει τον πολιτισμό μας χίλια χρόνια από τώρα, είναι πιθανό να είναι το ρεφρέν του «Hey Jude» και μια εικόνα τεσσάρων ανδρών που διασχίζουν την Abbey Road, ό ένας πίσω απ’ τον άλλο. Και ίσως να είναι μόνο η αρχή.