ΟΤ Delphi Economic Forum X-Daniel Seidemann: Οι Ισραηλινοί αρχίζουν να αντιλαμβάνονται το μέγεθος των εγκλημάτων πολέμου στην Παλαιστίνη

Ο Daniel Seidemann, διευθυντής του Jerusalem Peace Institute και ειδικός στα ζητήματα ισραηλινοπαλαιστινιακής σύγκρουσης, μίλησε στο OT Delphi Economic Forum X και αναφέρθηκε ανοιχτά για την αναγκαιότητα μίας λύσης δύο κρατών, υπογραμμίζοντας ότι η αέναη κατοχή αποτελεί υπαρξιακή απειλή τόσο για το Ισραήλ όσο και για τους Παλαιστινίους.

Όπως σημειώνει, «το Ισραήλ είτε θα τερματίσει την κατοχή, είτε η κατοχή θα σημάνει το τέλος του». Καμία από τις πρόσφατες φρικαλεότητες δεν μπορεί να αποτελέσει διέξοδο – μόνο ένα βιώσιμο σύνορο μπορεί. Κατά τον ίδιο, η αληθινή επιλογή δεν είναι μεταξύ ενός ή δύο κρατών, αλλά μεταξύ μιας λύσης δύο κρατών ή της πλήρους απουσίας λύσης. Και η εναλλακτική στη λύση αυτή είναι μία πραγματικότητα διαρκούς σύγκρουσης και ένα Ισραήλ που δεν θα διαφέρει από ένα κράτος απαρτχάιντ.

Τα εμπόδια για τη λύση

Ο Seidemann επισημαίνει δύο βασικά εμπόδια για την υλοποίηση της λύσης: Πρώτον, οι ισραηλινοί οικισμοί στα κατεχόμενα παλαιστινιακά εδάφη. Στο πλαίσιο μίας συμφωνίας, όσοι κατοικούν εκεί θα πρέπει να ενταχθούν σε μία αμοιβαία αποδεκτή διευθέτηση. Υπολογίζεται ότι περίπου 500.000 εποικισμένοι θα παραμείνουν στις θέσεις τους, ενώ 200.000 θα χρειαστεί να μετακινηθούν. Παρ’ όλα αυτά, η σημερινή ισραηλινή κυβέρνηση, όπως υποστηρίζει, εργάζεται ενεργά ώστε να καταστήσει αυτή την προοπτική αδύνατη.

Το δεύτερο μεγάλο εμπόδιο είναι το βαθύ συλλογικό τραύμα και από τις δύο πλευρές. Οι Παλαιστίνιοι αδυνατούν να κατανοήσουν τον πόνο που προκάλεσε στο Ισραήλ η επίθεση της 7ης Οκτωβρίου, ενώ οι Ισραηλινοί δεν αντιλαμβάνονται το μέγεθος της καταστροφής που έχει επιφέρει η πολιτική του Ισραήλ στην Παλαιστίνη.

Ο Seidemann στηλιτεύει την αδυναμία της διεθνούς κοινότητας να επιβάλει λογοδοσία και στις δύο πλευρές. Το Ισραήλ, όπως λέει, βρίσκεται σε μια κατάσταση «άρνησης της κατοχής», καταπατώντας τις ευρωπαϊκές αξίες χωρίς συνέπειες. Η πολιτική διαδικασία που υποτίθεται ότι υφίσταται, είναι επί της ουσίας κενή.

Το Ισραήλ του Νετανιάχου

Όσον αφορά τη Χαμάς, ο Seidemann τονίζει ότι για το Ισραήλ δεν αποτελεί συνομιλητή αλλά ένα πρόβλημα προς επίλυση. Η ιδέα της πλήρους καταστροφής της είναι, κατά τον ίδιο, ένα πρόσχημα για τον πρωθυπουργό Νετανιάχου, ο οποίος έχει αφήσει χρήματα από το Κατάρ να ρέουν προς τη Χαμάς με την ελπίδα ότι θα τον εξυπηρετούσε πολιτικά, θεωρώντας την πιο εύκολη στη διαχείριση από τους μετριοπαθείς Παλαιστινίους. Η πραγματικότητα όμως τον διέψευσε και δεν έχει αντλήσει τα κατάλληλα διδάγματα από αυτή.

Ο Seidemann υπογραμμίζει ότι η πλειοψηφία των Ισραηλινών επιθυμεί τον τερματισμό του πολέμου. Παρ’ όλα αυτά, ο Νετανιάχου συνεχίζει την πολεμική στρατηγική του διότι γνωρίζει πως, με τη λήξη της σύρραξης, η παραμονή του στην εξουσία είναι αμφίβολη. Όλο και περισσότεροι πολίτες στο Ισραήλ συνειδητοποιούν ότι η κυβέρνηση εξυπηρετεί αποκλειστικά τα δικά της συμφέροντα.

Για πρώτη φορά, παραδέχεται, μέρος της ισραηλινής κοινωνίας αρχίζει να αντιλαμβάνεται το μέγεθος των εγκλημάτων πολέμου που έχουν διαπραχθεί στην Παλαιστίνη. Στην καρδιά της διαχείρισης της σύγκρουσης βρίσκεται η απανθρωποποίηση των Παλαιστινίων – η βαθιά πεποίθηση πως οι ζωές τους αξίζουν λιγότερο. «Θέλω οι Παλαιστίνιοι να έχουν το ίδιο δικαίωμα αυτοπροσδιορισμού με εμένα», αναφέρει χαρακτηριστικά, ζητώντας ισότητα στα ανθρώπινα και πολιτικά δικαιώματα. «Οι ζωές των Παλαιστίνιων αξίζουν».

Τέλος, εκφράζει ανησυχία για την άνοδο των φανατικών στο Ισραήλ, που απειλούν την πολιτιστική και θρησκευτική πολυμορφία της Ιερουσαλήμ, μιας πόλης με παγκόσμια σημασία και ιερό χαρακτήρα για τις τρεις μεγάλες μονοθεϊστικές θρησκείες – Ιουδαϊσμό, Χριστιανισμό και Ισλάμ. Όπως προειδοποιεί, κάθε φορά που κάποιος επιχείρησε να κάνει την Ιερουσαλήμ «δική του», η ιστορία είχε οδυνηρό τέλος. Σήμερα, δεν υπάρχουν πια μετριοπαθείς θρησκευτικοί ηγέτες και αυτό εντείνει τον κίνδυνο.